Foto Sirotti
Valentin en de Ventoux
Bestaat er zoiets als een mooie Franse overwinning? In onze redacteuren groep gooi ik de naam Virenque nog eens op. Hoongelach, dreigementen, je kent het wel. Deze ‘charlatan’ (niet voor niets een Frans woord) mag dan mijn jeugdheld zijn, elke overwinning, hoe mooi ook, heeft een asterisk en een groot vraagteken. Zeker die ene in 1995, die is inktzwart omrand. Richard zal er niet minder om slapen. In een artikel in Helden omschreven ze het: ‘geef Virenque een of twee overwinningen en die clownstrui (bollen) en je hebt geen kind meer aan hem’. Is het toeval dat ze hem van stal haalden om op de Ventoux de bloemen aan de winnaar te geven? Vast niet.
Foto A.S.O./Billy Ceusters
Foto A.S.O./Billy Ceusters
Foto A.S.O./Aurélien Vialatte
Foto Sirotti
Foto Sirotti
Foto A.S.O./Billy Ceusters
Foto A.S.O./Billy CeustersMaar terug naar de Franse overwinning. In Frankrijk is elke overwinning mooi. Barguil op Quatorze Juillet, die staat in een lijstje. Jacky Durand, na een lange vlucht. Alles van Hinault, Anquetil. Eerlijk gezegd: die ene van PouPou, in 1965, die mag er zeker zijn. Ook overwinningen van Cedric Vasseur, Julian Alaphilippe en natuurlijk Thomas Voeckler, die staan in alle boekjes.
Voor mij bestaan er weinig ‘mooie Franse overwinningen’. Er zit bijna altijd wel iets aan. Die ene overwinning van Thibaut Pinot op Tourmalet in 2019. Ik zie toch telkens weer die schreeuwende Marc Madiot. De gebaartjes van Voeckler, de zweem van beinvloeding door motards en jury. Naja, vooruit Nans Peters in 2020, dat was er wel eentje.
Gisteren, 22 juli, zette Valentin Paret-Peintre de Ventoux en daarmee Frankrijk in vuur en vlam. Hij plakte als een soort wesp (met z’n wespentaille) op het wiel van Ben Healy. Ze speelden poker, totdat Van Wilder de kastanjes voor hem uit het vuur ging halen en de kopgroep richting de winst stuurde. Valentin bleef net zolang plakken, tot de laatste bocht. Daar kwam hij eindelijk uit z’n kot en versloeg de sympathieke Ier.
De overwinning op Ventoux wordt mooi gemaakt door de beelden van de bus van Soudal-QuickStep, van de beelden van Bramati die tot tranen geroerd is. Maar de overwinning zelf vind ik lelijk. Daar kunnen we over van mening verschillen natuurlijk, maar op basis van de etappe hadden Enric Mas, JuJu (for god’s sake), Arensman, Buitrago, Healy, Van Wilder, Pogi, Vingegaard, Vocsnor en weet ik veel wie meer de zege eerder mogen doen toekomen.
Of ik iets tegen Fransen heb? Nee. Maar ik houd van mooie overwinningen, van een verhaal, van een heroïsche strijd. Elementen die je op de Ventoux kon toeschrijven aan Healy, Van Wilder, Mas…. maar ja.
Zoals zo veel in de sport, gaat niet altijd de sterkste, maar de slimste met de winst aan de haal. En dat was duidelijk: Valentin Paret-Peintre was gisteren de slimste en wist tot het juiste moment te wachten om zijn laatste krachten eruit te persen. Het lijfje van de 52kg wegende Fransoos viel bijkans uitelkaar. Hij kon nauwelijks recht houden op de streep.
En zo gebeurde wat heel Frankrijk had gehoopt. Eindelijk een Franse zege, boven op ‘de kale berg’. Voor even was Frankrijk Paret-Peintre en was de Ventoux van Valentin.
Over smaak valt niet te twisten.
