Zomervakantie: iedereen in Amsterdam West is op weg naar Salau, het Gardameer, Ankara, Beni Sidi of Nador. Dat betekent vroeg naar huis. Vroeg naar de 40 graden Celsius van de Pyrénées-Atlantiques.
Gisteren won dan toch eindelijk een aanvaller, nadat sprintersploegen de buit van hun tiendaagse rooftocht keurig hadden verdeeld. Svorada, Steels, Cipollini, Blijlevens. Na de finish in Pau begint morgen Pantani’s Tour in de Pyreneeën. Mario Cipollini wil op het station van Pau nog snel een souvenir meegraaien voor hij op de trein naar huis stapt. Dat maakt een ontsnapping vandaag kansloos.
‘Heeft u wel uw oude paspoort meegenomen?’
Ik peuter de pasfoto’s uit het mapje en heb een excuus om eens goed naar zijn gezicht te kijken. Dat is er door mijn werkgever goed ingestampt. De meest voorkomende vormen van paspoortfraude zijn allesbehalve verfijnde vervalserwerkjes: mensen die al voor de twaalfde keer een paspoort hebben meegewassen tijdens een lang programma op 60 graden. Of foto’s van een ander inleveren. Komt ook voor.
Waar ik op let? De oren. Oren zijn uniek. Foto’s zonder zichtbaar oor? Ongeldig. Foto’s met een hoofddeksel? Ongeldig. Foto’s ouder dan twee maanden? Ongeldig. Te kleine afbeelding van het hoofd…?
Veel vrienden maak ik niet achter de balie. Naast het lesje ‘fraudegevallen’ bood de gemeente me ook een cursus ‘omgaan met agressie’ aan.
In Pau winnen Nederlanders. Net zoals in Bordeaux en op Alpe d’Huez.
Was het maar waar.
De Franse radio waarschuwt binnen te blijven, of toch in elk geval de schaduw op te zoeken. Die waarschuwing zal de koersradio niet bereiken. Straks vertrekt er als iedere dag een groepje avonturiers en die wordt dan later weer ingelopen. De finish wordt verwacht tegen vijven. Ik zal er niet veel aan missen als ik straks pas om vier uur inschakel.
Niemand hier is geïnteresseerd in de Tour en de leiding wil niet dat er een radio of tv aan staat. Niet leuk voor de klanten. Er is ook geen Tourpool. Alleen met de buitendienst spreek ik wel eens over de Tour. Maar die luidruchtige mannen mogen zich eigenlijk niet in hun vuilnismannenpakken in onze wachtkamer ophouden. Ook niet leuk voor de klanten.
Van Bon, lees ik in het paspoort. De geldigheidsdatum is bijna verstreken.
Ik kijk naar zijn oren. En dan weer naar de pasfoto. Ik kijk naar wat onmiskenbaar Van Bon moet zijn.
‘Wat denk je van de etappe straks?’
‘Van Bon wint vandaag’.
Er zit nauwelijks twijfel in zijn stem. Ik geef hem zijn afhaalbewijs en wens hem veel plezier met de etappe die over twee uur van start gaat.
Thuis gaat de tv aan.
Casagrande, Benitez, Agnolutto, Voigt, Lelli, Knaven en Van Bon verbruiken samen minstens tweehonderd bidons tijdens hun tweehonderd kilometer naar Pau. Ze leggen in het derde uur koers slechts 30 kilometer af. Een zeldzaam laag gemiddelde. Jens Voigt rijdt zijn eerste Tour en harkt met z’n veel te grote lijf en dito versnelling de bergpunten bijeen. De rest bemoeit zich niet met de sprints. Wel met de flessen water die het publiek uitreikt. Ze gaan van hand tot hand en iedereen giet keurig zijn deel over de rug. De kopgroep werkt goed samen.
Op 15 km van de meet versnelt Lelli en blijft er van de kopgroep niet veel meer over. Voigt kan mee. Léon van Bon ook. Hij zit nog prachtig op zijn fiets en draait de kleinste versnelling van de drie. Klaar voor een pokerspel dat meer dan tien kilometer zal gaan duren. Hij heeft net gepraat met de oersterke maar onervaren Duitser. Die wil wel blijven gaan tot de finish en mag straks in zijn eerste Tour de bolletjestrui aantrekken. Na het korte gesprek demarreert de aanstaande bergkoning op een viaduct. Lelli haalt ‘m terug. Van Bon blijft kalm en zet de schoentjes wat vaster.
Er wordt ingehouden, het peloton komt dichterbij. Nog 3 kilometer en Van Bon blijft stug in het laatste wiel. Meestal dat van Lelli.
De drie rijden op een brede weg met aan weerszijden de reclameborden van Mr. Bricolage. Voorbodes van de rode vod. Pau is als een wielerpiste waarop de drie tergend langzaam rondjes draaien. Zo traag gaat het dat Christophe Agnolutto de koplopers weer ziet. De Casino-renner sluit recht voor de oprit van één van de filialen van zijn werkgever weer aan. Hij trekt meteen door. Voigt haalt ‘m.
Op deze snikhete dag blijft Van Bon verbazingwekkend koel. Vlak voor de laatste kilometer neemt hij nog een slokje voor hij Voigt en Lelli in de sprint verslaat.
Zo goed was hij, zo gemotiveerd ook.
Léon had het zijn broer in Amsterdam West vooraf voorspeld: Van Bon wint vandaag.
- Ranking the stones, het sterrensysteem van de kasseistroken - 14/04/2022
- Recensie: magazine Wachten op de koers (deel 1) - 21/04/2021
- Vijf redenen waarom Parijs-Roubaix de allermooiste is - 22/03/2021