Van der Poel: een sport apart

Na drie minuten had hij al besloten dat dit zijn verhaal zou worden. Een vluchtige blik op het parcours, een korte taxatie van zijn rivalen, een minimale bijsturing in zijn trajectkeuze. En toen verdween hij. Niet zoals een koploper die nog twijfelt aan zijn voorsprong. Maar zoals een kunstenaar die per abuis tussen de ambachtslieden is beland en beseft dat hij in een ander medium werkt.

In de verte speelde zich een ander verhaal af. Wout van Aert, worstelend met een valse start en vechtend door het veld. Thibau Nys, die zijn droom van een stunt zag vervagen tot de realiteit van een podiumplaats. Joris Nieuwenhuis, die even mocht proeven aan de hoogste regionen maar gaandeweg leerde dat er grenzen zijn aan ambitie.

En vooraan? Daar reed Mathieu. Niet in een andere wedstrijd. In een andere werkelijkheid.

Dit is wat er gebeurt als een atleet zijn sport ontstijgt. We zagen het bij Usain Bolt, die harder rende dan de fysica toestond. Bij Michael Phelps, die het water begreep als een vis met olympische ambities. Bij Ronnie O’Sullivan, die snooker reduceerde tot een mysterieuze dans met krijt en ivoor. Bij Tiger Woods, toen golftoernooien niet meer gingen over wie zou winnen, maar over de grootte van zijn voorsprong.

Zondag in Liévin was het Van der Poel die een uur lang zijn eigen discipline beoefende. De anderen deden aan veldrijden. Hij deed aan iets wat nog geen naam heeft.

Hoe voelt dat – een wereldkampioenschap rijden zonder tegenstanders? Een wedstrijd winnen die al gewonnen was voor het startschot? Een uur lang fietsen in volmaakte eenzaamheid? Misschien is het een zegen. Misschien is het een vloek. Waarschijnlijk is het beide.

Maar één ding staat vast: dit was geen veldrit meer. Dit was Van der Poel. Een fenomeen dat de grenzen van zijn sport voorbij is gereden.