Wie ooit de Halsesteenweg in Meerbeke bezocht weet dat het een wijs besluit was om daar de finishlijn van de Ronde van Vlaanderen uit te wissen. Die gele boog staat zoveel mooier in Oudenaarde, zelfs al plaatst men hem daar tussen het viaduct van de Randweg en de oprijlaan van bedrijvenpark Coupure.
En toch, een mooie boog maakt nog geen mooie koers. Toen Meerbeke haar finish verloor, verloor de Ronde haar finale. Dat verhaal is genoegzaam bekend.
Moord en brand schreeuwde men om het verlies van de Muur. Geraardsbergen droeg een lijkkist met opschrift over de Vesten, en dat terwijl men van de Kapelmuur veel kan zeggen, maar toch niet dat het een logische fietsroute is. Een slecht beklinkerd wandelpad, veel te smal bovendien.
Met geen woord werd nog gesproken over het verlies van de allerlaatste helling voor de oude finishlijn. Niemand nam afscheid van de Bosberg, de hindernis werd in alle stilte van het tableau geschrapt. Sindsdien kwam geen klassieker meer door het Raspaillebos met haar oude loofbomen.
De Muur van Geraardsbergen werd al vrij snel opgenomen in allerhande koersen. Voor de leukste hond in het asiel komt altijd wel een baasje. Voor de Bosberg kwam niemand.
Goed, de doorkomst van de Baloise Belgium Tour 2013 vormde een veel te kleine pleister op een gevoelige, open wond. Die etappe finishte vanzelfsprekend in Meerbeke. Parcoursbouwers lijken voor de Bosberg geen andere uitgang te kennen dan die naar de Halsesteenweg. Wie in Google afbeeldingen zoekt van deze straat krijgt slechts de grootste verzameling gruwelijke verkeersongelukken van België. Geen enkel spoor meer van de koers.
De Bosberg, het is een mooie klim verhard met bolle stenen die niet goed en niet slecht liggen. Het loopt op, maar wordt nergens extreem steil. Lang is de beklimming niet.
De Bosberg is geen spelbepaler, dat was de Muur immers al. Niemand maakt er het verschil, Edwig van Hooydonck uitgezonderd. Hij kwam er twee keer los van zijn tegenstanders en bleef voorgoed uit hun klauwen, op weg naar Rondewinst.
Eddy Bosberg. U weet hoe het hem verging.
De Bosberg is vergeten. Het was in de Ronde altijd een kort moment van bezinning, waar renners strategie bepaalden, overleg voerden en elkaar beloerden. Een helling die in een klassieke finale past als de laatste toegift van een rockconcert. Toen het doek viel voor Meerbeke bedekte de stof met haar uiterste punt ook de kasseien van de Bosberg. Niemand tilde het nog op.
Aan de voet van de berg, waar de betonplaten van de Kappelestraat overgaan in kasseien, staat nog altijd het grote bord met de bruine letters aan de rechterkant van de weg. ‘Bosberg Geraardsbergen’.
Ik mis het bord dat altijd de toegift aankondigde.
Parcoursbouwers, neem de Bosberg terug in uw wedstrijd. Het lot van de helling ligt niet vastgeklonken aan de versleten finishlijn op de Halsesteenweg.
- Ranking the stones, het sterrensysteem van de kasseistroken - 14/04/2022
- Recensie: magazine Wachten op de koers (deel 1) - 21/04/2021
- Vijf redenen waarom Parijs-Roubaix de allermooiste is - 22/03/2021
De eerste keer dat ik de Bosberg reed, was ongepland. De ‘verkeerde’ kant op. Stuiterend naar beneden. Dat was grappig.