Er is één jaarlijkse profronde door Amsterdam en die wedstrijd gaat dit jaar niet door. Op de zondag na La Primavera wordt er opnieuw géén Ronde van het Groene Hart verreden. Er zijn niet genoeg sponsors.

Zonde van het Groene Hart. Ik ging er graag kijken.

Nog maar vijf jaar geleden werd er opeens bekend gemaakt dat er een nieuwe wielerwedstrijd in de Randstad zou worden georganiseerd, dwars door de streek van Joop Zoetemelk. Doel: aandacht vestigen op het unieke open groengebied in de Randstad. Het parcours was zo uitgetekend dat er nauwelijks een stad van betekenis werd overgeslagen. Start in Leiden, lussen door Rotterdam, Amsterdam en Utrecht en finish op bedrijventerrein Middelland in Woerden. Zo hoort dat bij een wielerkoers: afsprinten voor de deur van de hoofdsponsor, in dit geval Campina.

Het is een evenement met ambitie. SBS6 verzorgt urenlange uitzendingen waarbij de wielerliefhebber iets leert over de diverse ambachten en streekproducten van het Groene Hart. Beelden uit de koers afgewisseld met filmpjes van kaasmakerijen en de windmolens van Kinderdijk. Wielrennen als regiobranding. Tijdens de eerste editie mogen de helikopters rond Schiphol niet vliegen en wordt de tijd door SBS benut met een pauzenummer over tuinieren. Geen probleem: het is een prachtige eerste lentedag, mijn verjaardag bovendien, en de finale is nog lang niet aangebroken. En wanneer was de laatste keer dat er überhaupt een koers op een niet-publieke omroep werd uitgezonden?

Na Nieuwegein breken polderdijken het pak in waaiers. En waaiers, daar lust een wielerliefhebber wel pap van. Op de teletekstpagina van Sporza verschijnt het bericht ‘Weylandt wint eerste Ronde van het Groene Land’. Een even prachtige als passende naam om de erelijst mee te openen. Misschien had het daar toen bij moeten blijven.

Trouw bezoek ik als supporter de doorkomst door Amsterdam Buitenveldert op een steenworp van mijn ouderlijk huis. Langs de Boelelaan sta ik, wachtend op de kopgroep die om een premie zal gaan sprinten. Dat doet de kopgroep niet. Wel werpt één van de koplopers zijn bidon. Gert Steegmans heeft ‘m leeggedronken. Zijn zojuist gewonnen tussensprint is de vetste vis die hij voor zijn Russische werkgever zal vangen. Hij een premiesprint, ik z’n Katusha-drinkbus. Er is verder niemand langs de Boelelaan om de rommel uit de berm te ruimen.

Een jaar later sta ik met mijn vader en mijn zoon op de Rozenoordbrug over de Amstel. Het is een geasfalteerd fietspad waar kopgroep, peloton en volgwagens overheen rijden. Dit is het grootste hoogteverschil dat de renners overbruggen. Kenny van Hummel lijkt er geen moeite mee te hebben. De buit bestaat ditmaal uit een oranje bidon van CCC Polsat. Op SBS zien we Geert Omloop winnen in Woerden. Opnieuw een treffende naam op de erelijst. Hij wint de race die Rabobank, gezien het overwicht, niet kón verliezen. Maar Geert Omloop won al eens eerder volkomen onverwacht en Rabo verloor wel vaker wedstrijden die niet verloren konden worden.

In de editie van 2010 ontsnapt Jens Mouris uit de eerste waaier en blijft de sprintende Niko Eeckhout en Sep Vanmarcke voor. Mouris glundert tussen een uittredend en een toekomstig voorjaarskanon. Voorlopig is dit het laatste podium. De organisatie meldt op haar website sindsdien jaarlijks de datum waarop de koers niet wordt verreden. Een levensteken van een dode koers.

Zonde van het Groene Hart. Alleen als de koers opnieuw wordt verreden blijft de erelijst in leven. En als dat niet gebeurt heb ik in ieder geval mijn exotische drinkbussen als aandenken.

Martijn Sargentini
Laatste berichten van Martijn Sargentini (alles zien)