Vergeten wielrenner: Ballerini, Franco

In 1993 reed Franco Ballerini in Parijs-Roubaix. Hij lag voorop met een veteraan, een bejaarde, een man wiens toekomst al mijlenver achter hem lag. Een man wiens bijnaam ‘Monsieur Paris-Roubaix’ vrij zou komen.
Gilbert Duclos-Lasalle reed in geleende tijd, en dat deed hij niet onverdienstelijk.
Toch wist iedereen zeker dat Franco zou winnen. De stramme spieren van de bejaarde Duclos konden dan nog aardig doormalen, van accelereren op een wielerbaan kon onmogelijk nog sprake zijn.
Ballero rekende zich rijk, over tien minuten zou hij een grote renner zijn.
Ondanks de pijn kon hij het toch niet nalaten even te lachen.
Tien minuten later was hij nog altijd dezelfde renner die hij altijd was. Hij had Parijs-Roubaix op tien centimeter na gewonnen.
Ballero leunde op zijn stuur en huilde. Verslagen door zijn eigen hoogmoed.
Tien dagen later volgde er een overwinning die zijn tranen voorgoed zou drogen. Sabrina beviel in Florence van Gianmarco. Franco hief zijn pasgeboren zoon triomfantelijk in de hoogte zoals hij het met een kasseitrofee had willen doen. Maar dit, nu, hier, dit was zoveel mooier dan een wielerwedstrijd ooit zou kunnen worden.
Zo transformeerde Franco zijn nederlaag tot de grootste overwinning van z’n leven.

In de jaren die volgden zou Franco Ballerini twee keer als eerste over de finish van de wielerbaan dansen.
Hij werd er ook nog derde, vijfde en zesde.
Franco stopte in 2001 met wielrennen. Zijn laatste wedstrijd reed hij tussen Parijs en Roubaix. Hij finishte als 32e. Eenmaal over de streep toonde hij het publiek zijn zweetshirt.
Merci Roubaix stond erop.
Een staande ovatie volgde. Merci Franco, zei dat applaus, bedankt dat je zo van onze wedstrijd gehouden hebt.
Dit keer huilde Franco niet, hij lachte, met zijn hele gezicht. Dertig jaar fietsen, veertien jaar bij de professionals, dertien keer Parijs-Roubaix, elf zeges en 1001 herinneringen.
Aan de finish stond Sabrina, met Gianmarco aan de hand en de kleine Matteo op haar arm. Daar stonden zijn drie grootste overwinningen, zomaar in het velodroom waar hij als klein jongetje al van gedroomd had.
Drie maanden lang was Franco Ballerini oud-wielrenner, totdat de Italiaanse wielerbond hem vroeg de weinig succesvolle bondscoach Fusi op te volgen.
Hij stelde het aan Sabrina voor, hij wilde overleggen, legde uit dat hij wéér veel weg zou zijn. Zijn vrouw mocht beslissen, zij had al die jaren in het kielzog van Franco’s dromen geleefd. Nu was het haar beurt, vond Franco.
Maar zij had al gezien dat haar echtgenoot stiekem al besloten had.
En Sabrina zei dat het goed was.
In de jaren die volgden stelde Franco de tactiek van de Squadra Azzura grondig bij. In plaats van altijd maar op meerdere paarden te wedden, koos hij een kopman en stelde een ploeg op die in dienst stond van die kopman.
Vaak heette die kopman Paolo Bettini.
Paolo, zijn vriend.
Paolo, die onder zijn leiding twee keer wereldkampioen werd en één keer Olympisch kampioen.
Paolo, zijn piloot tijdens de rally’s in de buurt waar Franco zo dolgraag aan deelnam.
Tijdens die rally’s genoot Franco met volle teugen. Hij zat naast Paolo en moest hen de veilige haven in navigeren.
Op 7 februari 2010 nam de bondscoach van de Italianen deel aan de Rally van Larciano. Een thuiswedstrijd, racen door de straten die hij blind zou kunnen rijden. Een paar dagen ervoor had Paolo afgezegd. Franco kwam in de Renault Clio R3 van Alessandro Ciardi terecht, een ervaren piloot.
Om half negen ’s ochtends ging het mis. Ergens in het bosrijke niemandsland tussen Casale Veneto en Larciano schatte Ciardi een bocht volkomen verkeerd in.
De auto slipte. Raakte een muur. Werd onbestuurbaar. Sloeg over de kop en kwam tot stilstand tegen een talud.
Drie kwartier lang werd Franco ter plekke gereanimeerd. Toen de verplegers begrepen dat ze zo niets voor de bewusteloze navigator konden betekenen, werd hij overgebracht naar het ziekenhuis van Pistoia. Daar stelden de artsen vast dat Franco Ballerini al ruim een uur overleden was.

P.S. Kortgeleden debuteerde Gianmarco Ballerini bij Pistoia, in de Serie D. Een voetballer dus, Gianmarco. Tot op heden is zijn bijdrage beperkt gebleven tot twintig minuten. Zo danst er altijd nog een Ballero door de wereld.