Vergeten wielrenner: Bassons, Christophe

Christophe Bassons

Christophe Bassons (10 juni 1974)

Het was feest in het profpeloton, midden jaren negentig. EPO was nog niet verboden en vooral de Italianen lieten zich de mogelijkheden van het kunstmatig opgepompte hematocriet goed smaken. Dottore Michele Ferrari maakte bij Gewiss van onbeduidende renners renpaarden van de allerhoogste orde.

Het duurde even voor de rest van de wereld begreep dat het in de koers niet meer om talent ging, maar om vrij bij de apotheek verkrijgbare pillen. Willy Voets autobiografietje Prikken en slikken beschrijft de dagelijkse werkelijkheid van het door dope en drugs opgefokte peloton. Iedereen deed het, schrijft Voet. Iedereen? 

In de verhoren die volgen op de Festina-affaire geven Christophe Moreau en Armin Meier al vlug toe onderdeel te zijn geweest van het dopingsysteem van hun ploeg. Was er dan geen mogelijkheid om niet te slikken, vragen de agenten. Nee, zeggen Meier en Moreau. Dus iedereen slikte? Ja. Of nee, Christophe niet. 

Christophe Bassons heeft altijd categorisch geweigerd zijn kanon te laden, zoals men het in Festina-kringen uitdrukte. Als de verklaringen van Meier en Moreau in september 1998 uitlekken, is Christophe Bassons opeens wereldnieuws. Hij krijgt een column in het dagblad Le Parisien aangeboden, en biedt de wereld een inkijkje in de krochten van het peloton.

Terwijl Lance Armstrong bezig is zijn eerste Tourzege in de wacht te slepen, we schrijven 1999, is het peloton volgens Bassons ‘in shock’ over de terugkeer van de ex-kankerpatiënt. Tijdens de etappe naar Alpe d’Huez komt The Boss naast Bassons rijden. Het gesprek moet ongeveer zo zijn verlopen:
LA: ‘Hi.’
CB: ‘Hallo.’
LA: ‘Waarom doe je dat?’
CB: ‘Wat?’
LA: ‘Waarom schrijf je al die shit over mij in de kranten?’
CB: ‘Geen shit.’
LA: ‘Die verkapte beschuldigingen.’
CB: ‘Na ons komt een nieuwe generatie renners. Ik doe het voor hen.’
LA: ‘Als je zoveel op hebt met de nieuwe generatie, why don’t you leave?’

Bassons blijft in de Tour, maar werd geëxcommuniceerd door zijn collega’s. Een dag later zegt hij in L’Équipe: ‘Er is nog steeds doping in de Tour.’

De situatie wordt onhoudbaar. Ploeggenoot Stéphane Heulot zegt dat de andere ploegen zich tegen Francaise des Jeux (Bassons’ ploeg) keren en ploegleieder Marc Madiot drukt hem ’s avonds in het hotel op het hart het onderwerp doping voortaan onvermeld te laten. Die avond vertrekt Bassons uit de Tour. 

Christophe Bassons zal nooit meer één wedstrijd winnen. Zijn erelijst blijft beperkt tot een schamele etappe in de Dauphiné Libéré.

Nochtans was hij een talentvol coureur, tegen wie Gianluca Bortolami ooit zei: ‘Jij hebt alles om Parijs-Roubaix te winnen. Je hoeft alleen je hematocriet van 40 naar 50 op te krikken.’ 

In 2001 schreef Bassons zijn autobiografie, Positif. Tegenwoordig werkt hij voor een jongerensportbond, waar hij onder meer verantwoordelijk is voor… dopingcontroles.