Frank Heinen en de geknakte carrière van José-Antonio Pecharroman

José Antonio Pecharroman (10 juni 1978)

José Antonio Pecharroman was een groot talent als belofte. Maar beloften lossen niet altijd hun beloftes in, daar zijn het beloften voor. Blessures, ziekte; het bekende verhaal.

Zijn belofte leverde hem desondanks een profcontractje op, bij het nietige Costa Almeria. Pecharroman was 22 en er was in Spanje nog altijd nood aan een nieuwe Miguel Induraín. De eerste twee seizoenen als prof vullen zich met mislukkingen. Een carrière als professioneel wielrenner lijkt teveel gevraagd voor het zwakke gestel van de jongen uit Cáceres.

In de winter van 2002 vult hij de laatst overgebleven plek in het Costa Almeria team in. Het grote talent is stopverf geworden, goed om gaten te dichten, maar ook om weg te gooien zodra de tube leeg is.

En toen werd alles anders.

Binnen een maand wint José Antonio de Bicicleta Vasca en de Ronde van Catalonië. Geen prutsrondes. Grote tegenstanders, die hij achteloos zijn wil oplegt. Alles lukt. Hij demarreert waar hij wil, met wie hij wil en hoe hard hij wil. Van het ene moment op het andere is José Antonio Pecharroman de maat der dingen geworden.

De belofte lijkt zijn belofte met twee jaar vertraging te gaan inlossen.

De wereld ligt aan zijn voeten, en Patrick Lefevre ligt erbij. Kort na zijn twee grote zeges tekent Pecharroman een contract bij de Belgische topploeg Quick-Step – Innergetic. Hij moet er de nieuwe kopman voor de rittenkoersen worden, de ronde-equivalent van Boonen en Bettini.

Het wordt een ramp.

Toen hij enkele jaren geleden in een Spaanse krant terugblikte op zijn carrière, zuchtte hij diep toen zijn overstap naar Quick-Step ter sprake kwam: ‘De grootste fout uit mijn loopbaan. Ik dacht dat verandering noodzakelijk was om te blijven groeien als renner. Maar het tegenovergestelde bleek het geval. Er was geen enkel vertrouwen. Ik heb alleen maar slechte herinneringen aan die tijd, van mijn liefde voor de sport was na twee jaar niets meer over.’

In zijn twee jaar in Belgische dienst rijdt Pecharroman geen deuk in een pakje boter. Ook een terugkeer naar een kleine Spaanse ploeg, Valencia, baat hem nauwelijks. Zijn carrière lijkt een horizontale grafiek te worden met één enorme uitschieter, in het voorjaar van 2003.

Maar zo wil José Antonio Pecharroman niet eindigen. Hij geeft zichzelf nog een laatste kans, bij het Portugese Benfica. Een achtste plaats in de Ronde van Portugal is zijn enige wapenfeit van betekenis.

Nou ja, afgezien van een positieve dopingtest dan.

Pecharroman wordt betrapt op CrecePolo, een bijproduct van het geneesmiddel Proscar, dat hij op doktersvoorschrift heeft ingenomen. Pecharroman neemt een advocaat in de arm en wordt na een slepende rechtszaak in het gelijk gesteld. Zijn schorsing wordt opgeheven, maar bij Benfica kan hij niet meer terecht. Ook andere ploegen zitten vol, en wie nog niet vol zit, zit niet te wachten op een coureur van bijna dertig, wiens hoogtepunten dateren van bijna vijf jaar geleden.

Vrij van alle schuld wacht voor Pecharroman de leegte van de werkloosheid. Hij bekwaamt zich in triatlons en soms, heel soms, tijdens het fietsonderdeel, keert dat gevoel van die junimaand in 2003 terug. Het gevoel dat alles lukt. Het gevoel onoverwinnelijk te zijn, hoe kort het ook geduurd heeft, draagt hij voor altijd mee in zijn herinnering.