Foto A.S.O./Thomas Maheux
Waarom ‘PFP’ de beste aller tijden is
Vooraf aan de Tour de France Femmes (avec Zwift, maar toch buiten) ging het eigenlijk om de vraag: ‘wie klopt Démi Vollering? Nu negen koersdagen later, kunnen we stellen dat wij last hadden van een Franse plaag. Nee, niet alleen die ene geweldenaar op de fiets, maar ook die andere. Dat ene woord: Chauvinisme. Dat we dachten: wij domineren het dameswielrennen, dus Démi pakt ‘even’ die Touroverwinning. Revanche voor vorig jaar. Zoiets. Maar in Frankrijk lagen de kaarten anders (en Vollering al vroeg op de bips).
Foto A.S.O./Thomas Maheux
Foto A.S.O./Pauline Ballet
In dit wielerjaar ontpopt Demi Vollering zich meer en meer als een merk, dat ook fietst. Tenminste, als ik alle filmpjes, socials, verhalen etc mag geloven. Het gaat over dromen. Over samenwerkingen die grensoverschrijdend zijn, in de positieve zin. She’s breaking boundaries. Het gaat over aandacht voor het vrouwenlichaam en dan met name de ups and downs m.b.t. menstruatie. Over mentale uitdagingen. Thema’s die stuk voor stuk aandacht verdienen.
Dit jaar was ook het jaar van de revanche. Die vier seconden van 2024, dat moest dit jaar anders. In het voorjaar toonde zij vorm. Strade Bianche: winst, maar wel na een compleet geflopte Omloop. AGR 20e, na een bijzondere ploegtactiek. Waalse Pijl en L-B-L podium, die laatste onder het juk van die eerder genoemde menstruatie. Ze had ‘gesufferd’, zoals ze zelf zei. Daarna de Vuelta winnen, met overmacht. Ook de Ronde van Baskenland en de Ronde van Catalonië waren voor de geboren Zuid-Hollandse. In juni moest ze de zege in Zwitserland, haar huidige thuisbasis, aan Marlen Reusser laten. Geen paniek. Alles komt goed.
Alles moet kloppen
In Frankrijk bleek eens te meer dat alles moet kloppen. Waar ze in 2024 op het asfalt lag en haar ploeg zich niet om haar leek te bekommeren, gaat ze nu door andermans gebrekkige stuurkunst hard tegen het asfalt. Tranen, gedoe. Vanaf dat moment is het hopen, maar die hoop bleek ijdel.
Hiertegenover stond dus het voorjaar van de grootste Franse wielrenster aller tijden. Who the fuck is Jeannie Longo. (die stond nog bij de finish). Ferrand-Prévot was al wereldkampioen in zo ongeveer alle disciplines, behalve de baan. Olympisch goud. You name it. Zij deed haar ding, eigenlijk in de luwte. Ze kwam van de MTB en wilde ‘binnen de komende drie jaar de Tour een keer winnen’. Dat zij de te kloppen vrouw zou blijken te zijn, hadden weinigen verwacht. Haar voorjaar? Winst in Roubaix, podium in ‘Strade’ en de Ronde. De Vuelta reed ze wel maar na etappe 5 was het einde verhaal. Daarna geen koers meer gereden.
Achteraf is mooi wonen
Achteraf is mooi wonen, maar als je de twee kalenders naast elkaar legt, dan zou je kunnen zeggen dat ‘PFP’ ietsje meer rust heeft genomen, zij het wellicht gedwongen. Van PFP geen knallende samenwerkingen met Nike of Polestar. Geen dromenvangers, geen campgens, geen speciale fietsen. Niks daarvan. Eat, sleep, bike, repeat.
Of de Fransen vooraf op de vriendin van Van Baarle hadden gerekend? Vast, want…ja Chauvinisme. Maar diep van binnen? Ze hadden het vast en zeker gehoopt. Ze waren in ieder geval in grote getalen in Bretagne geland. Druk, dat was t.
Gisteren op de Madeleine was het wel anders. In het skidorp was het 5 rijen dik, maar op de flanken van de klim was het soms angstvallig rustig. Hadden de Fransen een vrije dag genomen? Was hun chauvinisme ze dwars komen te zitten? Of dachten ze dat een Australische het met een Poolse en een Nederlandse zouden uitvechtend.
Nadat PFP huis had gehouden op deze monsterklim en met meer dan 3 minuten de leiding had genomen, bleek dat Chauvinisme idd een Frans woord is. De zondag werd wederom een zegetocht voor Ferrand-Prévot. Terwijl Vollering en Niewiadoma met elkaar vochten om het bot dat het podium heette, kon ‘Pauline’ rustig afwachten. In de luwte, zoals haar hele seizoen. In de finale pukkel, klapte ze er overheen en reed alles nogmaals aan gort. In tranen kwam ze over de finish, onder luid gejuich van de 10-duizenden Fransen, die langs de kant van het parcours waren gaan staan. Als elke ‘allez Pauline’ een euro had opgeleverd, was je schatrijk.
En dus was het Frankrijk boven aan de finish, met hoe kan het ook anders, Bernard Thévenet, ook een nummer ’51’ die de Tour 1975 won én die vermaledijde andere Franse ‘heldin’: Jeannie Longo. In een sport die door het dopingspook achtervolgd wordt, hijs je twee gepakten op een podium. Heldin Ferrand-Prévot zal er waarschijnlijk geen nacht minder om slapen. Want ja, ze is gewoon de beste.
En ja, dat Longo en Thévenet daar stonden? Daar hebben wij een woord voor: Chauvinisme en ja, dat is nu eenmaal Frans.