Wim Loots en zijn Velomoaten – Gent op twee wielekes

Ne kleine bende mee véél hert
In nen tijd dat alles groetser en duurder wordt, bluve de Velomoaten lekker simpel. Begonnen in 2012 als ne Facebookgroep, groeide ze uit tot een vast begrip bij de velo­liefhebbers rond Gent. Wim post gewoon: “ik ga rijden” en hopla – iedereen die goeste eet, kan mee.
Geen zever, geen gedoe, gewoon fietsen. Elke rit is een gezellige omhelzing: laag­drempelig, vriendelijk en vol Gentse klap. Geen wedstrijddruk, geen exclusieve reglementen – alleen liefde voor de trappers, voor onbekende plekjes en voor ’t samenzijn.

Wim Loots: de pure routebouwer
Achter de schermen is Wim al bezig voor de groep wakker is. Hij fietst zelf de toerkes uit, zoekt de schoonste baantjes, stille paadskes langs de velden, kreken en groene linten rond Gent. Hij denkt na over de afwisseling, de afstanden en ’t tempo, zodanig da iedereen kan volgen – jong, oud, getraind of nog wat roestig.
Wim roept niet luid dat hij iets doet. Hij nodigt uit, organiseert, en laat de mensen gewoon genieten. Z’n routes zijn een liefdesbrief aan de streek: kleine holle wegen, vergeten dorpjes, de stilte en ’t stad, alles mooi in balans.

De geest van de Velomoaten
’t Is die kameraadschap die de Velomoaten speciaal maakt. Tijdens de rit is ’t rustig, de groep vormt vanzelf. Er wordt geluld, gestopt bij een plaatselijk kraamde of nen hof van plezier, eens gelachen mee een rare situatie onderweg, en vooral – genoten van ’t moment.
Sommigen komen alleen, anderen in groep. Iedereen voelt zich welkom. Geen uitsluiting, geen gedoe. ’t Is zowat ’t tegenovergestelde van die strakke wielerploegen: geen peloton met blinkende uniformen, maar gewoon samen fietsen, babbelen, genieten.

Een vaste waarde in Gent z’n velolandschap
Gent is geen fietsstad puur omda er fietspaden liggen of omdat ’t stadhuis dat zegt. Neen, Gent leeft van groepen zoals de Velomoaten. Die brengen de mensen in beweging, letterlijk én figuurlijk. Daar groeit de echte liefde voor ’t rijden – bij gewone Gentenaars, op hun gemak, zonder druk.
In een tijd da iedereen praat over mobiliteitsplannen en reglementen, is ’t goed te beseffen dat ’t vaak gewone mensen zijn die ’t verschil maken. Wim versterkt de fietscultuur simpelweg door te doen. Met hert en ziel.

Toekomst en waardering
Tien jaar later – anno 2025 – zijn de Velomoaten nog altijd actief, en Wim blijft routes delen alsof ’t niks is. Mensen kijken uit naar ’t moment dat hij zegt: “we vertrekken weer.” ’t Is warm, vertrouwd, maar altijd een beetje nieuw.
Wim verdient een ferm merci: hij is een stille held van Gent z’n fietswereld. Een routebouwer met liefde voor eenvoud, voor ’t landschap en voor de mens. En de Velomoaten zelf? Da’s ne bende waar ge altijd welkom zijt, zolang ge maar goeste eet om te trappen.
Ode an Wim Loots
Wim, manneke, ge zijt gene gewone. Ge zijt zo iemand die zonder veel lawaai een hele bende bijeen brengt. Ge zet nie uzelf op de voorgrond, mo ge maakt wel dat er altijd volk is om mee te rijden. Ge pakt de mensen mee op toerkes waar ze zelf nooit zouden terechtkomen.
Ge kent elke steen, elke bocht, elke kassei in Gent en omstreken. Ge weet waar de goeie stopplekskes staan te wachten en waar de stilte zo schoon is dat ge bijna vergeet da ge in Vlaanderen zijt. En toch doe je alsof ’t allemaal vanzelf gaat – alsof ge die route gewoon uit uw mouw schudt terwijl we weten da ge er uren voorbereiding in steekt.
Ge zijt geen chef die roept, ge zijt eerder nen kapitein die zacht “kom” zegt en iedereen volgt. Omdat we weten: als Wim rijdt, dan wordt ’t schoon. Geen zever, geen stress, gewoon plezier.
Wim Loots, onze kapitein,
met uw routes, altijd fijn.
Van ’t Rabot tot Sint-Amandsberg,
ge weet de weg – ’t en is nie ver.
Ge leidt ons langs de Leiebocht,
waar ’t water blinkt en ’t zonnetje locht.
Met “kom jong” als uw vaste klap,
zet ge iedereen in ’t goede stap.
Een caféstop tijdens de rit, een drankje of twee,
en ge vertelt – soms zacht, soms mee veel pree.
Met Gentse mopjes, wat platte zever,
maakt ge van elke rit een feest, keer op keer.
Dus op uw gezondheid, maat,
voor al ’t schone dat ge voor ons doet en laat.
Wim, ge zijt nen echte – da’s rap gezegd,
mo ge hebt ’t ook al duizend keer terecht!

Wat ik schoon vind, is dat ge nie kijkt wie er mee rijdt: rap of traag, jong of oud, nieuwe velo of eentje die al drie generaties meegaat – iedereen is welkom. Ge maakt van elke rit ne kleine vakantie.
En als we eens langs een baantje komen dat krom en smal is, en ge roept achterom “pas op, bochtje”, dan weet ik: we zitten weer op ne typische Wim-route – schoon, verrassend en altijd een beetje avontuurlijk.
Dus merci, Wim, voor al die jaren. Voor de babbels na de rit, voor de verhalen onderweg, voor de schaterlachen als er iemand per ongeluk in ’t gras rijdt. Ge zijt misschien nen stille, maar voor ons zijt ge nen held.
Lang leve Wim Loots. En lang leve de Velomoaten.