Winterberg een waanzinnig Gravel Walhalla
Bij Winterberg denk je al gauw aan leren skiën, want waar komt anders de “Winter” vandaan in de plaatsnaam? Wij (zeven enthousiaste gravelaars) komen er voor het berggedeelte in de naam en wachten tot de sneeuw gesmolten is, zodat de prachtige bossen en gravelpaden zich voor je ontvouwen. Daardoor is het extra jammer dat deze plek niet meteen bekend staat als wielren- of gravel bestemming.
Elk jaar is er wel een MTB festival en in de zomer kan je met je fiets aan de liften naar boven voor de downhill tracks. Maar met andere tweewielers wordt niet direct rekening gehouden qua beleving. Onterecht! Want er valt genoeg off-road te ontdekken buiten de pistes om en op de weg zijn de Duitse automobilisten zeer hoffelijk naar ons toe. De bospaden liggen er bijna het hele jaar goed bij, want deze worden vaak gebruikt voor bosonderhoud, jacht of wandelaars.
De mooie paden zijn echter niet te vergelijken met Gooisch gravel. De hoogtemeters en de ondergrond in deze omgeving maken het namelijk niet makkelijk. Wij hebben weinig vlak gereden op onze ritten. De paden zijn dan in goede staat, ze kunnen soms redelijk technisch zijn. Dus wat conditie is zeker vereist, maar je mag ook best wat skills op de fiets meebrengen. Heb je beiden of ben je niet vies van af en toe een stukje hike-a-bike dan wordt je wel echt beloond met een prachtige omgeving!
Want na meerdere keren in Winterberg te zijn geweest, zou ik zeker nog een keer terug gaan. Er blijft hier zoveel te ontdekken en het is allemaal zeer de moeite waard! Deze keer was ik er voor de gravel, maar op de weg is het ook een aanrader. Op de racefiets ben ik er ook al twee keer geweest.
Wij verblijven elke keer rondom het centrum en er is een hotel dat zich in de zomer richt op wielrennen en gravel. Het plaatsje is makkelijk te navigeren met een lange hoofdstraat. Hieraan bevinden zich de meeste winkels, restaurants en hotels. Dus na een lange fietstocht kan je nog even een leuke wandeling maken en je verbrande koolhydraten weer aanvullen. Verblijf je liever in een huisje, dan biedt Landal uitkomst met een mooi park net buiten het dorp, maar aan de piste.
Routeplanning is key
Wij plannen onze routes al jaren met Komoot en zijn eigenlijk nog nooit teleurgesteld. Helemaal met de pro-functie “trailview” kan je goed zelf een route plannen. Met trailview kan je aan de hand van foto’s van medegebruikers de paden en wegen zien, een soort van streetview speciaal voor fietsers.
Wat zo mooi is aan dit gebied is dat de toppen van veel bergen ongeveer even hoog zijn. Dat betekent dat je vaak ver kan kijken en bovenop bijna altijd een beloning vindt in de vorm van een mooi vergezicht.
Ondertussen denk je: nou hoe ziet zo een route er dan uit? Ik neem je mee langs onze route richting het noorden en weer terug. We beginnen de route redelijk relaxed in dalende lijn. Maar de omgeving laat meteen zijn grillen zien, er zitten wat korte stukken bergop in die boven de 10% zijn. De eerste echte klim is een redelijke loper het bos in. Na het dalen gaan we meteen weer omhoog, het thema van deze dag. Boven vinden we een verlaten skilift, dat betekent een mooi uitzicht en weer een afdaling. Dat is echt een lange loper, heerlijk! Tot onze stop zet dit patroon zich voort. Mooie bospaden die af en toe naar de 15% schieten met afdalingen waar geen einde aan komt, maar zich laten kenmerken door grillige stukken. Voor ieder wat wils dus!
Boshut plus
De stop is een “boshut” met grill en taart, meer staat er niet op het menu. Heerlijk authentiek en midden in het bos doen de oude schuren dienst als toilet, restaurant en buiten grill. Wij nemen heerlijk plaats op één van de familie banken met tafel en laten het ons goed smaken.
Iets te goed, want na de stop hebben we moeite om direct te klimmen. Gelukkig duurt deze niet lang. Maar het zwaartepunt ligt wel na de stop, dus we moeten voorzichtig zijn met onze hernieuwde energie.
Eerst komen we langs een verlaten “dorpje”, heel vet om te zien. Het komt zo uit een WOII set. Om daarna door te rijden naar de TV toren, voor het contrast. De route gaat wel even terug, dus voor de puristen is het dikke pech. Maar het rondje is de moeite waard. Wat volgt is een aantal lange klimmen en afdalingen, maar ondertussen beginnen de kilometers en zeker de hoogtemeters wel te tellen! Na Willingen begint een sprookjesachtige trail langs een stroompje omhoog, dit is echt puur gravel genieten. Als laatste hoogtepunt zit er een verplicht stukje hike-a-bike in. Maar dit wil je niet missen, je loopt omlaag naar een serie van houten bruggetjes om via een aantal krappe haarspeldbochten weer te klimmen. Echt een beloning na een mooie maar zware dag op de fiets!
En zo kom je opeens het bos uit, zo Winterberg in. Helemaal naar de Filistijnen zetten we onze fietsen weg, geven we elkaar een high 5 en springen we snel onder de douche. Want de taart en de grill van de stop zijn onze magen alweer vergeten. Wij gaan op zoek naar een mooie grote schnitzel!
Enthousiast geworden?