Gisteren bleek al op de Col du Télégraphe dat de gele zwaan stervende was. Voeckler moest lossen bij Andy Schleck en een ontketende Contador. Geenszins een schande, zeker niet gezien het feit dat Voecklers gezicht dieppaars was toen hij donderdag meer dood dan levend over de streep kwam.
Hij kreeg hulp. Quicksteprenner Jérôme Pineau hielp de gele trui de Col du Télégraphe over en verdiende niet alleen een schouderklopje, maar vermoedelijk ook een mooie bonus. Zodra de beklimming van de Galibier begon, moest Pineau lossen. Flecha nam het nog even van hem over. Geen enkele rancune omdat Voeckler was doorgereden na zijn val. Flecha gaf het laatste wat hij had aan Voeckler, hij duwde hem zelfs nog even omhoog voor hij moest lossen.
Voeckler harkte en stoempte door. Op het buitenblad. Op de macht. Het zag er niet uit. Het had niets meer met fietsen te maken. Maar ondertussen gaf de kleine Fransman geen seconde prijs. Hij boorde al zijn reserves aan, keek halsreikend uit naar de top, want in de mooie, lange afdaling zou hij misschien terug kunnen komen.
Maar je kunt niet blijven geven wat je niet hebt. Je kunt niet eindeloos in het rood rijden. Voeckler blies zichzelf op de Galibier volledig op. Om daarna weer nieuwe benen onder te schroeven en nog even door te trekken. Om enkele minuten later alsnog opgeveegd te worden door het peloton, wanhopig zoekend naar een lichtere versnelling, die helaas niet op zijn fiets zat.
Toen Evans demarreerde vanuit het kleine peloton, stond Voeckler volledig geparkeerd. Zijn benen waren leeg. De trouwe Pineau wachtte hem al op. Ook ploegmaten lieten zich afzakken. Zelfs zij gingen te hard. De held van Frankrijk vuurde Pierre Rolland aan te gaan, en smeekte de rest te wachten. Daar, op minder dan twee kilometer voor de top van de Galibier, verloor Thomas Voeckler de Tour de France van 2011.
Alpe d”Huez werd een lijdensweg. De lijdensweg kostte Voeckler een gele trui en 2 minuten en 10 seconden. Aan de top wachtte hem een troostprijs: zijn jonge ploeggenoot Rolland won de etappe en veroverde de witte trui.
Frankrijk heeft alweer een nieuwe held.
Schreef onder meeer:
- Terug naar Namen - 20/12/2020
- Als een reiger over de toppen - 24/10/2020
- Muziek in de benen - 23/10/2020
En als het een beetje meezit staat Voeckler nog steeds op het podium in Parijs (derde plek dan wel) – iets wat hij voor deze Tour ook niet had durven dromen.
Voeckler s mijn renner ook niet. Absoluut niet zelfs. Toch is er een mate van respect ontstaan bij Voeckler. Ongelooflijk hoe iemand dagen boven zich zelf kan uitstijgen. Dat psychologische facet bljft bewonderngswaardig om te zien. Zelfs bij een renner als Voeckler. Gelukkig is na de epische rit van gisteren een einde gekomen aan het ultieme sprookje van Voeckler. Terug in de realiteit zijn het Andy Schleck en Cadel Evans de uiteindelijk om de eindwinst zullen strijden. Vanmddag een waardig einde aan een bewogen en mooie editie van de Tour de France met een hoop verliezers en nieuwe winnaars. Ik zie nu al uit naar de Tour de France van volgend jaar. Vive le Tour!
“Toen Evans demarreerde vanuit het kleine peloton, stond Voeckler volledig geparkeerd. Zijn benen waren leeg. De trouwe Pineau wachtte hem al op. Ook ploegmaten lieten zich afzakken. Zelfs zij gingen te hard. De held van Frankrijk vuurde Pierre Rolland aan te gaan, en smeekte de rest te wachten.”
Smeekte de rest om te wachten, echt? Ik vond hem meer schreeuwen en tieren als een verwend kind wiens speeltje wordt afgepakt.
Wat een schril contract met Contador, die eergisteren ook deTour uit zijn wiel zien rijden, maar daarna vriendelijk alle pers te woord stond en sportief bekende dat anderen op dit moment de betere waren.