Het zit hem niet mee tot nu toe: de etappe was koud 100 meter onderweg en hij lag al op zijn bips. De hele wielerwereld kon zijn roze dijen uitvoerig bestuderen. Zijn pezige lichaam was net hersteld van de vorige tuimeling in de Dauphine en nu was het weer raak.
Wond over wond.
Stel: Je naam is Marcel Sieberg. Je bent een grote, sterke Duitser. Een taakbewuste stoemper. Een diesel. Je bent een man die nooit klaagt en doet wat ‘m gevraagd wordt. Jouw vaatje energie wordt iedere Tour weer opgeslurpt ten bate van een ander.
Het is dag drie van de tour. ’s Avonds op
Iets minder dan 4 miljoen per jaar maakt Vincenzo Nibali de best betaalde renner van het peloton. En groots verdienen betekent groots presteren. Althans, zo denkt Vincenzo’s baas Alexandre Vinokourov erover. Vino besloot daarom dat het een goed idee was een officiële waarschuwingsbrief te versturen toen Nibali’s prestaties in het voorjaar te wensen overlieten. Hij maakte daarin kenbaar dat de prestaties van Nibali: ‘niet evenredig waren aan zijn salaris’.
Wat
10 jaar. 10. Lange. Jaren.
Zolang volg ik de mooiste sport van de wereld al. Ik zou me, zonder overdrijven, de titel kenner wel willen doen toekomen. In de luie zetel voor de TV, lees ik de koers en foeter ik op ploegleiders die het verkeerd doen. Mij maken ze niks meer wijs. Gevalletje beste stuurlui.
Dacht ik.
Koen de Kort leerde mij
Als mijn vriendjes vroeger trakteerden hoopte ik altijd op jawbreaker fireballs: van die kleine kauwgomballen die of te zuur, of te heet, of te zoet waren. Van die ballen waar binnen 3 minuten de smaak af is, zodat je de volgende alweer gulzig in je kindermondje stopte. Kauwgomballen die de illusie
Johnny Hoogerland
Winnen is het resultaat van noeste labeur, talent en mentaliteit.
Deze wetmatigheid kaatst in alle sportdiscussies altijd als een echo op en neer. Jarenlang verkondigde ik hetzelfde; de winnaar als killer. Tot gisteren.
Ik keek het NK wielrennen en zag allerlei winnaars. Lars Boom, de sluipmoordenaar, sluw als een vos.