Wat gaat de tijd toch snel. Het was afgelopen week alweer 25 jaar geleden dat we die zaterdag rond het middaguur onze rondjes draaiden op het Kalverdijkje. Ik was 14 en eerstejaars nieuweling. Een jaar eerder was ik net begonnen met wielrennen in categorie 7 bij Otto Ebbens.
De jaren daarvoor was ik door mijn vader altijd al meegenomen naar de wedstrijden in de buurt en keek ik op naar mannen als Eddy Schurer en Wiebren Veenstra. Eddy was mijn grote favoriet en dus liep ik als jongetje altijd met een Koga-petje langs het parcours. “Hey, je moet een Giant-petje opzetten!”, riep een Giant-renner tijdens het infietsen voor een van de criteriums in Friesland.
Foto: Gorredijk Historie
Het was Henk Boorsma die dat riep. Henk was een prachtrenner om te zien, een echte flyer. Hij won wedstrijden soms met twee ronden voorsprong en in zijn debuutjaar bij de amateurs al de Lus van Roden. Als tweedejaars won hij onder meer de Ster van Zwolle en een tiental criteriums.
“Die heb ik niet, Henk”, riep ik terug. De wedstrijd daarna stond ik weer langs de kant toen Henk langskwam. Uit zijn achterzakje pakte hij een petje en dat gooide hij naar me toe. Wat was ik trots! Henk was dan ook een van mijn grote voorbeelden als renner, nooit gemeen, altijd op een eerlijke manier zijn wedstrijden winnen.
Vandaar dat ik nu 25 jaar geleden na mijn wedstrijdje op het Kalverdijkje onbedaarlijk heb staan janken toen ik hoorde dat Henk was overleden aan de gevolgen van een ongeluk. Op het fietspad tussen Beetsterzwaag en Lippenhuizen was Henk twee dagen ervoor in botsing gekomen met een brommer en die zaterdagochtend was hij aan zijn verwondingen overleden. Henk is maar 22 jaar geworden.
Op de deze website staan veel mooie verhalen, van onder meer Bert Wagendorp en Gerrit Kloosterman, over deze prachtige renner en dit geweldige mens.
- Pieter de bouwvakker - 17/06/2016
- Wij willen koersinformatie! - 21/04/2015
- Nooit vergeten wielrenner: Henk Boorsma - 31/03/2015
Door websites en verhalen als deze besef je dat je oud wordt. Gelukkig maar want wij worden het in ieder geval, Henk heeft die kans niet gehad.
Door een vriend en tevens oud wielrenner Rob Kleinsman werd ik op dit verhaal geattendeerd. Dat Henk hard kon fietsen hoef je mij niet te vertellen, overigens komt dat in één van de verhalen voor mij pijnlijk naar voren. Maar buiten dat herken ik hem ook in de omschrijvingen. Hij was zichzelf en een warme persoonlijkheid, gewoon een prima kerel. Op jonge leeftijd al zeer volwassen en realistisch. Hij was absoluut geen klimmer, maar ow, wat kon hij hard op het vlakke.
Je bent niet de enige die toen heeft staan janken, ook wij als ploeggenoten waren compleet van de kaart. Ik heb na zijn dood nog 2 jaar gefietst maar begon me na verloop van tijd steeds meer af te vragen waar ik het allemaal eigenlijk voor deed. Al dat afzien en trainen, terwijl ik nog vol zat met allerlei andere ambities.
Na al die jaren zijn sommige van die ambities uitgekomen maar toch ben ik blijven fietsen. Henk komt nog regelmatig voorbij in mijn gedachten, ook al heb ik hem als ploeggenoot maar enkele jaren meegemaakt. Hoop dat zijn familie over de schok is heengekomen en dat zijn toenmalige vriendin Tieteke desondanks een mooi leven heeft kunnen opbouwen.
Mooi dat hij hier op dit podium voorbij komt en wordt herinnerd, dergelijke mensen verdienen dat.
Ik herinner me Henk nog uit mijn schooltijd, hij zat bij mij in de klas op de MTS. Toevallig vandaag nog over hem gehad. Na mijn schooltijd het vreselijke bericht ontvangen dat hij was overleden. Ik zie Henk voor me als een gedreven wielrenner, die elke maandag in de kantine zijn verhaal deed. Met zoveel passie kon hij dat dan vertellen. Tot op de dag van vandaag zit dat in mijn geheugen gegrift. Zo jammer dat Henk slechts 22 jaar mocht worden!