Geachte heer Ivanov, Beste Serguei,
Bij zijn vertrek bij onze ploeg hebben wij van scheidend manager de heer Tchmil begrepen dat u volgend jaar geen deel uit wenst te maken van onze mooie Katusha-ploeg. Hoewel wij dit ten zeerste betreuren, respecteren wij uw besluit. U hoeft zich geen zorgen te maken over uw opvolging; daar hebben wij als ploeg in voorzien. Alle plekken in het team voor volgend seizoen zijn weer ingevuld. Wij danken u vriendelijk voor uw grote inzet voor het team en wensen u veel geluk toe in de rest van uw leven.
Met vriendelijke groet,
Het management van de ploeg Katusha
De fatale consequentie van het bericht dringt tot hem door. De grond zakt weg onder zijn voeten. Zijn carrière is voorbij. Hij is geflikt. Harder nog dan hij ooit in de tour van 2001 op weg naar Aix-Les-Bains de hele boel in het pak naaide. “Andrei Tchmil!” Hij schreeuwt de naam, heft zijn handen ten hemel. “Waarom?” Hij begrijpt het niet, kan er niet bij. Waarom vertelt Tchmil zijn opvolger dat hij, Serguei Ivanov zijn velo aan de wilgen wil hangen en geen nieuw contract wil. Vertellen dat het niet waar is, heeft geen zin meer. Zijn plek is allang aan een ander vergeven. Een andere ploeg? Alles zit vol. Het is echt over en uit. Daar zit hij dan, vol goesting om zijn loopbaan in stijl te beëindigen. Hij kan het vergeten, zijn loopbaan is voorbij.
Wanhopig stampt hij door het huis. Het huis waar hij zo hard voor gewerkt heeft. Dat hij helemaal zelf bij elkaar heeft gefietst. Het huis in Molenstede dat niemand wilde kopen, omdat er een paar dagen lang een lijk in lag. Iedereen was bang voor het huis; het spookhuis van Molenstede. Serguei lachte erom en kocht het huis voor een prikkie.
Geen spoken in het huis, maar wel in zijn hoofd. Hij wordt gek! Wanhopig laat hij zich achterover vallen. Languit in zijn riante bank. Hij haalt diep adem en probeert de demonen in zijn hoofd te temmen. Het werkt, hij kalmeert een beetje. Hij sluit zijn ogen en langzaam wordt hij meegevoerd. Zijn gedachten nemen hem mee, ver weg van Molenstede. Naar de plek waar het lang geleden allemaal begon. Rusland, Samara, de wieleracademie. De herinnering regisseert de film van zijn leven. Een leven in dienst van de fiets:
Een oude, gammele auto doorkruist het Tsjoevasjische landschap. Fiets en wielen op het dak. Twee volwassen mannen, docenten van de wieleracademie in Samara, in trainingsbroek en open geknoopte hemden op de voorbank. Achterin de auto hangt een jonge knaap, Serguei Ivanov. Zijn benen horizontaal op de achterbank. Af en toe dommelt hij weg; hij is moe. De atmosfeer in de auto is zwaar en dik, ondanks de zwoele wind die door het halfopengedraaide portierraam de ruimte vult en de geur van de Wolga met zich meedraagt. Het is de geur van Cheboksary, de geur van thuis. Een week verlof, maar wel met docenten. De academie laat hem niet los, de docenten zullen hem de hele week in de gaten houden. Om er zeker van te zijn dat de ijzeren discipline ook thuis geheiligd wordt. De opleiding aan de wieleracademie is zwaar en Spartaans. De echte ‘Survival of the fittest’. Wie de sloophamer overleeft, wordt een grote.
Een sprong in de tijd. Voorjaar 1997. Vochtplekken in een plafond van zachtboard. In het kot hangt een muffe, vochtige geur. De huisbaas, een morsige Vlaming met peuk, legt uit hoe het gasfornuis en de geiser werken. Het gaat allemaal langs Serguei heen. Hij heeft geen interesse in de uitleg en als hij dat al had, zou hij de man toch niet verstaan. Serguei spreekt alleen Russisch en het liefst zo min mogelijk. Zijn gedachten zijn bij de fiets. Hij wil trainen. Hij wil bewijzen dat hij zijn contract bij TVM waard is. Eén jaar prof is hij nu, de sloophamer van de academie heeft hem niet gekraakt. De leerling is een veelbelovende wielrenner geworden. Zijn debuutseizoen in het shirt van de ploeg Lada-Samara was goed genoeg om de aandacht van de grote West-Europese ploegen te trekken. Overwinningen in het Circuit des Mines en de Giro del Capo en een tweede plaats in de Ronde van de Toekomst bevestigen dat Serguei Ivanov een renner is om rekening mee te houden. Een groot talent. De gammele toestand van het kot waarin hij nu zijn intrek neemt, maakt op hem geen indruk. Hij is gewend aan ontberingen op zijn pad naar eeuwige wielerroem. Dit is het beloofde land, daar doet een oud kot niets aan af!
Weer een grote stap in de tijd. Tour de France 2009. Journalisten drommen samen rondom een witte tuinstoel met daarop de Russische kampioen. Ontspannen staat hij de pers te woord. Het is Serguei Ivanov, succesvol in de koers, geslaagd in het leven. Gevraagd wordt naar het verhaal achter zijn succes. Hij, veteraan inmiddels, draait namelijk een geweldig seizoen met als hoogtepunten etappewinst hier in de Tour en eerder dit jaar de overwinning in de Amstel Gold Race. Twee overwinningen met een verhaal. De overwinning in de Amstel Gold Race als revanche op de nipte nederlaag in 2002 tegen toenmalig Fasa Bortolo ploeggenoot Michele Bartoli en deze etappewinst als bevestiging dat hij niet alleen etappes kan winnen door te linkeballen. Door alle denkbare muren reed hij heen, taai en afzien kregen een nieuwe dimensie. Tien kilometer voor de meet in Besançon reed hij weg uit een kopgroep van twaalf en was niet meer te achterhalen. Twee overwinningen die bevestigen dat Serguei Ivanov een klasbak is. Nu, in de laatste fase van zijn loopbaan rijdt hij weer bij een Russische ploeg: Katusha. Na Lada-Samara en TVM reed hij alleen nog maar bij grote ploegen: Fassa Bortolo, T-Mobile, Astana en nu dus Katusha. Hij is trots op deze ploeg, trots op het Russische wielrennen. De journalist vraagt hem naar de herkomst van de naam Katusha en er verschijnt een zeldzame glimlach op zijn anders zo norse gezicht. Het is alsof de zon doorbreekt wanneer hij vertelt dat het een verwijzing is naar ‘the most deadliest weapon ever in Russian historie’. Hij glimt van trots. De cirkel is rond, de opofferingen, de ontberingen, Samara, het Kot en succes. De knaap op de achterbank is een hele grote geworden.
Hij opent zijn ogen staat op van de bank en overdenkt zijn toekomst. Een weg terug is er niet meer. Zijn besluit staat vast. Hij weet wat hem te doen staat.
Enkele weken later maakt Serguei Ivanov bekend dat hij een fietsenzaak van zevenhonderd vierkante meter zal openen in Scherpenheuvel. Op zaterdag 25 februari 2012 sleutelt Sergei aan een fiets, terwijl de TV aan de muur beelden van Omloop het Nieuwsblad uitzendt. Serguei Ivanov is er niet meer bij. Такие!!
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021