Als je het in Nederland hebt over wielerfotografie, valt al snel de naam Cor Vos. De Hoogvlieter runt al ruim veertig jaar een fotopersbureau maar doet dat niet alleen. Eén van de meewerkende fotografen is Wessel van Keuk. Ik schrijf ‘is’ maar het is sinds afgelopen najaar ‘was’; na dertig jaar is de inmiddels 56-jarige Van Keuk gestopt vanwege reumatische klachten.
Voor de geboren Amsterdammer was zijn afscheid aanleiding een boek uit te brengen. In ‘Wegkletsen’ staan uiteraard heel veel mooie foto’s maar ook de verhalen die de fotograaf optekent zijn de moeite waard. Niet omdat Van Keuk zo’n talentvol schrijver is maar vooral omdat hij ongegeneerd laat zien hoe het er in het wielerwereldje aan toegaat.
Van Keuk heeft nauwelijks last van zelfcensuur en spaart sommige oud-collega’s en renners niet. Schrijvend collega Maarten Noppen zet hij neer als drankorgel en Mart Smeets is volgens hem een ‘vreemde kerel’. Van Keuk verhaalt over de Dauphiné van 1985 waar hij een interview van Smeets met Joop Zoetemelk moet filmen. Als Zoetemelk, inmiddels in zijn nadagen, wordt gevraagd of hij dat jaar nog naar de Tour gaat, is hij een beetje aan het dralen en ontwijken. Van Keuk: “Op dat moment riep Mart: ‘Stop de camera!’ en richtte zich tot Joop: ‘Moet je nou eens even goed luisteren. Wij zijn niet voor Jan Lul naar Grenoble gekomen, jij gaat nu vertellen dat je naar de Tour gaat… begrepen?’ ‘Camera!’ ‘En Joop ga je nog naar de Tour dit jaar?’ ’Jazeker’, antwoordde Joop met zijn bekende piepstem.”
Als Van Keuk iets van iemand vindt, schrijft hij dat dus gewoon op, en noemt de bewuste collega of renner ook bij naam. Behalve dan de Australische en Duitse renner met wie hij op stap ging in het homo-uitgaansgebied van Amsterdam. De twee zijn van de mannenliefde, maar namen noemt Van Keuk deze keer niet.
Om Van Keuks ontboezemingen tot je te nemen, moet je wel langs de soms flauwe grappen en grollen die de fotograaf – en vroegere wielrenner – uithaalt en waar hij waarschijnlijk zelf het hardst om moet lachen. Zo moet hij tijdens de Tour de France een keer met een paar andere collega’s overnachten in een klooster zonder toilet. Je behoefte doen, doe je daar hurkend in een beekje. Van Keuk vindt het op dat moment leuk om stroomopwaarts, iets hoger op de berg, een doos met brandend papier te laten afdalen. Zodat zijn collega’s hun billen branden…
Wessel van Keuk is eigenlijk een jongetje gebleven, een Pietje Bell die het kattenkwaad niet schuwt. Maar, dat leidt voor z’n werk nogal eens tot iets moois. Zoals de finishfoto van de Tourrit naar Luz-Ardiden in 2011. Van Keuk fotografeert winnaar Samuel Sanchez van achteren en bovenaf, met publiek en zijn collega-fotografen op de achtergrond. “De foto is gemaakt vanuit een raam van het skiliftstation. Dat deed die dag dienst als kantoor van de Tourorganisatie ASO. Iedereen wilde vanaf deze plek een foto maken, maar dat mocht niet. Ik verstopte mij achter een kast en toen de mensen van de ASO naar het raam toe liepen om naar de aankomst te kijken, ben ik er tussen gaan staan met als resultaat deze opname.”
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Nietszeggende recensie….
@Otto Wat voor ‘zeggends’ had je verwacht? Danwel: wat wil je weten over het boek?