Het boek Mijn gevecht over het wielerleven van Thomas Dekker kwam deze week uit. Het kreeg veel aandacht en deed een hoop stof opwaaien in de media. Schrijver van het boek Thijs Zonneveld sprak met Het is Koers! over het boek, hoe kan het ook anders, vanaf de fiets.
Van wie kwam het initiatief voor dit boek? Vanuit jou of vanuit Thomas?
Wie het eerst met het idee voor een boek kwam weet ik niet precies. Ik had Thomas al eerder gesproken toen ik voor de krant een groot onderzoek naar doping deed. We hebben elkaar daarna vaker gesproken, en toen werd het een keer als grap genoemd. Er was al veel onderzoek gedaan, en met de latere gesprekken erbij was er meer dan voldoende voor een boek.
Het zijn gebeurtenissen van een tijdje terug. Waarom komt het verhaal nu en niet eerder al?
Deels had het met tijd te maken. En eerst was Thomas nog actief renner, dus toen was het soms lastig om tijd en ruimte te vinden. Nu heeft hij er ook meer op kunnen reflecteren. Qua timing hebben we bewust voor dit moment gekozen. Als het vlak voor de Tour zou uitkomen zou het afstralen op de huidige generatie renners. Daarom is het in november uitgebracht, bewust buiten het seizoen.
Wat vond je van de kritiek die je in De Wereld Draait Door kreeg?
Mensen worden in hun fandom aangetast en dat maakt het lastig. Mensen kennen vaak de leuke en sympathieke kant van renners, maar de achterkant kennen ze niet.
Je bent overgestapt naar een uitgeverij die eerder voetbalboeken uitbracht die ook een inkijk boden in een normaliter afgesloten wereld. Kun je dit zien als eenzelfde soort boek, maar dan voor de wielerwereld?
Voor een deel zijn er overeenkomsten, maar in die verhalen heb je niet de doping en de illegale component. Dat is bijzonder aan het verhaal van Thomas. Het gaat daardoor niet alleen over Thomas, maar ook over het wielrennen in het algemeen.
Speelde het willen of kunnen schrijven van dit boek een rol in je overstap naar deze uitgeverij?
Nee, ik zit bij deze uitgeverij omdat ze sportboeken belangrijk vinden. De reden is niet dat ik dit boek bij een andere uitgeverij niet zou kunnen schrijven. Deze uitgeverij wil gewoon mooie sportverhalen vertellen. Het is hun corebusiness, en niet iets wat ze erbij doen.
Zou je dit boek kunnen zien als de eerste Nederlandse renner die zijn verhaal zoals David Millar en Tyler Hamilton dat eerder deden?
Misschien is het inderdaad wel vergelijkbaar met de boeken van Millar en Hamilton. Zij wilden ook de wielersport veranderen. En als je er niet over praat, verander je niets. Thomas en ik houden allebei van het wielrennen en willen daarom dat zaken verbeterd worden. Het is voor toekomstige Thomassen Dekkers, zodat die beter voorbereid zijn op eventuele toekomstige keuzes.
Je bent zelf renner geweest, in ongeveer dezelfde periode. Jij hebt wellicht ook dingen gezien of gehoord. Was dit een bevestiging van een beeld dat je al had of waren veel zaken nieuw?
Het was wel echt schokkend en nieuw. Het is niet alleen de doping. Het is ook het volkomen losgeslagen leven van drank, drugs en vrouwen. Bijvoorbeeld GHB de avond voor een koninginnenrit in Mallorca. We vinden het belangrijk om te laten zien hoe het was in die tijd. Het is ook een document over en voor het wielrennen. Ook om de overgang te laten zien naar latere jaren. Thomas vertelt bijvoorbeeld ook dat er bij Garmin serieus aandacht was voor anti-doping en dat het later bergop minder hard ging.
Verwacht je dat dit de deur open zet voor meer Nederlandse renners om hun verhaal te vertellen? Of verwacht je juist veel kritiek op zijn openhartigheid?
Tot nu toe zijn de reacties 90 procent positief. Het is niet geschreven omdat Thomas een soort vergeving wil, of dat hij dit doet zodat hij weer in het wielrennen aan de slag wil. Er zijn geen verborgen bedoelingen of verborgen agenda’s. Dit boek is geschreven om de waarheid te vertellen. We zijn wel blij dat de reacties overwegend positief zijn.
Je dupeert nu wielrenners van de huidige generatie die wel fatsoenlijk met hun beroep omgaan, dit zorgt voor reputatieschade voor het wielrennen in zijn geheel. Er zijn genoeg mensen die hard werken om de wielrennerij omhoog te helpen, dit soort boeken helpen hier niet bij. (je moet nu maar teammanager zijn en nog sponsoren zoeken dan kun je een dergelijk boek wel schieten) Wel als hij dit gedaan had tijdens zijn eigen actieve loopbaan, dan was het constructief geweest nu alleen maar destructief. Ik zie alleen maar de motieven cashen en wrok. Voor sensatie kan ik wel genoeg terecht op tv, heb ik Thomas niet voor nodig.
Alsof wielrenners van nu geen doping gebruiken. Oud coureurs die als manager gewoon doorgaan met de doping cultuur zoals Riis, die bezorgen het wielrennen een slechte naam. Thomas verteldt gewoon hoe het was en dat druist in tegen de omerta. Vinden de bedriegers niet leuk. Gaan ze gewoon ontkennen en negeren. Waait wel over. Iets over glas en plas en alles bleef zoals het was.