Ritje winnen en naar huis
Zijn grootste successen behaalt hij in zesdaagsen, meestal als koppelgenoot van René Pijnen. Rondjes knallen op de baan, achtervolgingen, aflossingen, sprinten. Dat soort dingen.
Klimmen? Nee, dat kan Leo Duyndam voor geen meter en dus is de Tour de France eigenlijk niet aan hem besteed.
Toch staat hij tweemaal aan de start. Om ritten te winnen, is de bedoeling. In 1970 lukt dat niet, twee jaar later doet hij namens de Goudsmit Hoff-behangploeg een nieuwe poging.
Ook dit jaar lijkt het er niet van te komen. Voorafgaand aan de zesde rit wordt in de krant melding gemaakt van een pijnlijke blessure. ‘Leo Duyndam gaat naar alle waarschijnlijkheid geen bergen zien. Hij heeft last gekregen van een verwonding aan zijn zitvlak en zal vanavond of morgenavond naar Nederland terugkeren.’ Dit staat vrijdag 7 juli 1972 in Het Vrije Volk.
Maar Duyndams pijnlijke zitvlak (een derde bal?) weerhoudt hem er op die zevende juli niet van om in de aanval te gaan. Met vijf anderen maakt hij in de zesde rit, van Bordeaux naar Bayonne, deel uit van een zes man tellende kopgroep. De aankomst is op een wielerbaan, bekend terrein voor zesdaagserenner Duyndam die naar de zege sprint en het liefst meteen zijn koffers pakt en naar huis gaat.
Maar op aandrang van ploegleider Kees Pellenaars probeert hij het in de Pyreneeën nog even. Daar komt weinig van; een dag na zijn ritzege geeft Duyndam op.
De carrière van Duyndam duurt nog tot 1976. Veertien jaar later overlijdt de renner in het zwembad bij zijn Franse huis, een hartaanval is de doodsoorzaak.