Foto Nicola
Verjaardagskalender 2 februari: Peter Pieters (1962)
Dinsdag 21 juni 1988, iets na tien uur in de avond. Een golf van vreugde verspreidt zich in hoog tempo door Nederland. Een paar minuten eerder heeft Marco van Basten de halve finale van het EK voetbal tegen West-Duitsland in het voordeel van Oranje beslist. Tegen alle verwachtingen in plaatst het Nederlands elftal zich voor de finale, vier dagen later tegen de Sovjet-Unie. Terwijl de euforie zich meester maakt van ons land, is de stemming in een aantal huizen in Rheden aanmerkelijk minder uitbundig. Voor het Gelderse dorp is de finaleplaats een regelrechte domper. Rheden heeft ruim een half jaar eerder de organisatie van het NK wielrennen binnen gehaald. Van te voren was uiteraard bekend dat het kampioenschap in hetzelfde weekend als de finale van het EK voetbal zou vallen, maar het Nederlands Elftal wordt maar weinig kans toegedicht. Totdat Marco van Basten op dinsdagavond 21 juni de bal met een sublieme schuiver achter de West-Duitse doelman Immel krijgt en Nederland een finaleplaats bezorgt. Terwijl ze het in Rheden lichtelijk benauwd krijgen, worden honderd kilometer verderop alvast plannen gemaakt. Als Oranje de finale wint, moet de gemeente Amsterdam natuurlijk uitpakken met een grootse huldiging. Wat zo ongeveer heel Nederland hoopt en de ambtenaren op het Rhedense gemeentehuis vrezen, gebeurt. Met een klinkende 2-0 overwinning verschalkt Oranje de Sovjet-Unie in de finale van het EK voetbal van 1988.
Het onthaal van het Nederlands Elftal, de volgende dag in Amsterdam, belooft een waar volksfestijn te worden. Honderdduizenden mensen zullen naar de hoofdstad afreizen. Voor wie er niet lijfelijk bij kan zijn, zal de NOS verslag doen. In eerste instantie willen de omroepbazen nog schakelen tussen de huldiging en de koers, maar op zondagochtend is de Oranjekoorts tot zulke hoogten gestegen dat het NK wielrennen wordt gereduceerd tot flitsen tussen de huldiging door. Jaren later zal Mart Smeets in een interview met Matthijs van Nieuwkerk onthullen dat hij die bewuste zondagochtend letterlijk door collega’s uit de trein richting Rheden is geplukt en naar Hilversum gebracht, om de intocht van Oranje in de NOS-studio aan elkaar te praten. Van de televisieregistratie van het NK blijft weinig over. ‘Even naar de Neel’, kondigt Smeets zijn collega Jean Nelissen op de hem kenmerkende wijze af en toe aan. In een paar minuten praat de Limburger Nederland bij over de ontwikkelingen in Rheden. Daar krijgt televisiekijkend Nederland nog net mee hoe TVM-ploegleider Cees Priem in de slotfase zijn manschappen op kop zet om de ontsnapte Gert-Jan Theunisse en Erik Breukink in de kraag te vatten. Knechten Martin Schalkers en Eddy Schurer trappen tussen De Steeg en Rheden de laatste krachten uit hun lijf om sprinter Peter Pieters in stelling te brengen. Die rondt het achtervolgende werk een minuut later feilloos af. Als de twee vluchters zijn ingerekend hebben titelverdediger Adrie van der Poel en topfavoriet Teun van Vliet het nakijken. Tientallen meters voor de finishlijn kan de kopman van TVM zijn stuur loslaten, de rug rechten en beide armen ten hemel heffen. Met een grimas die nog het meest lijkt op die van een kind dat trots zijn volgroeide gebit laat zien, komt Pieters als winnaar over de finish.
Voor TVM-ploegleider Cees Priem is de nationale titel van zijn kopman slechts een pleister op de wonde. Een paar dagen eerder heeft de Zeeuw te horen gekregen dat zijn ploeg definitief niet naar de Tour mag, die een week later zal starten. Het rood-wit-blauw van Pieters zal niet in Frankrijk te bewonderen zijn. Er zit voor de ploegleider en de kersverse nationaal kampioen niets anders op dan de ronde van 1988 thuis voor de televisie te volgen. Pas later in het seizoen kan Peter Pieters eindelijk zijn driekleur aan het wielerpubliek tonen. Niemand die dan weet waar en wanneer hij het rood-wit-blauw eigenlijk veroverd heeft.