Foto Nicola
Verjaardagskalender 7 februari: Elia Viviani (1989)
Alsof ze er zelf een koers van bijna 200 kilometer op hebben zitten, moegestreden en toe aan ontspanning en bovenal rust. Zo voelt een aantal leden van de Alkmaarse gemeenteraad zich als een uitputtende vergadering op een avond in februari, het is 2019, eindelijk wordt afgesloten. Na urenlange discussies en het telkens opnieuw afwegen van allerlei voors en tegens, hebben de voorstanders van een EK wielrennen in de kaasstad de andere raadsleden overtuigd. Niet alleen zal het evenement een half jaar later naar Noord-Holland komen, er wordt ook een bedrag van bijna een miljoen euro uit het vuur gesleept voor het organiseren. Alkmaar heeft snel moeten handelen. Het EK van 2009 is in eerste instantie toegewezen aan Annecy, maar de Franse stad vindt een dergelijk evenement in augustus bij nader inzien niet te combineren met het toerisme in die periode en geeft de organisatie van het kampioenschap daarom terug. Al snel wordt duidelijk dat er alleen vanuit Nederland interesse is, maar als achtereenvolgens Ede, Den Bosch en Emmen terugkrabbelen, blijft Alkmaar als enige optie over. Mits de gemeenteraadsleden het gezamenlijk eens worden en er bovendien een bedrag beschikbaar wordt gesteld aan het organisatiecomité. De voorgespiegelde citymarketing is uiteindelijk de doorslaggevende factor, die ook de meest tegensputterende leden van de gemeenteraad over de streep trekt. Een grote pluim denkbeeldige witte rook is op die februariavond, als de vergadering is afgehamerd, zichtbaar boven het Alkmaarse gemeentehuis.
Ondanks dat het parcours in Noord-Holland zo vlak is als een biljartlaken voltrekt zich op zondag 11 augustus een buitengewoon aantrekkelijke koers, die tegen alle verwachtingen in, niet eindigt in een massasprint. Al wint er wel degelijk een sprinter, maar die besluit die dag een massale aankomst niet af te wachten. In de interviews na afloop zal hij meermaals uitleggen de lokale omlopen van 11,5 kilometer in en rond Alkmaar, met als enige scherprechter de 1,1 kilometer lange kasseienstrook op de Munnikenweg, die op slechts 900 meter van de aankomst eindigt, te chaotisch te vinden om alles op een sprint te zetten. Vandaar dat zijn Italiaanse ploeggenoten met nog een ronde of zes, en dus nog een dikke zestig kilometer, voor de wielen, beginnen te rijden en het tempo steeds verder opschroeven.
Er ontstaat een elitegroepje met liefst vier Italianen, onder wie titelverdediger Matteo Trentin en de latere winnaar, die direct na zijn zege zal uitleggen dat het die dag allemaal precies zo is verlopen als hij vooraf had uitgedokterd. De winnaar heeft altijd gelijk. Hij steekt nog net geen sigaar in zijn mondhoek om met een vet Amerikaans accent ‘I love it when a plan comes together’ te roepen, als ware hij ‘Hannibal’ Smith uit The A-Team in eigen persoon, maar het zou niet eens vreemd zijn geweest. De Italianen spelen het spel in de kopgroep perfect, door concurrenten als Sebastian Langeveld en Pascal Ackermann aan het twijfelen te brengen. Is Trentin nu de te kloppen man of toch Elia Viviani? Die laatste heeft de naam eigenlijk altijd in een sprint te winnen en dus zijn alleen Ackermann en Yves Lampaert attent als de azuurblauwe diesel in de finale demarreert. Viviani laat er geen misverstand over bestaan wie in Alkmaar de beste is. Als Lampaert, in het dagelijks leven zijn ploeggenoot bij Deceuninck-Quick Step, versnelt, springt Viviani snel in zijn wiel, terwijl Ackermann moet passen. In de slotmeters op de Alkmaarse Kanaalkade is Lampaert geen partij voor zijn Italiaanse ploeggenoot. Als Viviani de Europese kampioenstrui omgehangen krijgt, stoten de plaatselijke gemeenteraadsleden elkaar aan. Met het drukbezochte evenement heeft Alkmaar een mooi visitekaartje afgegeven aan Europa. Het was de investering van bijna een miljoen euro en een avondvullende en somtijds doodvermoeiende raadsvergadering meer dan waard.
Foto Nicola