Verjaardagskalender 8 februari: Bruno Cornillet (1963)

Terwijl de meesten van zijn ploeggenoten bij Z-Peugeot hun vrije uren gebruiken om die met vrienden en familie door te brengen of te rusten, verdeelt Cornillet in 1989 zijn tijd tussen de koers en het halen van zijn vliegbrevet. Zoals zoveel jochies wil Bruno op jonge leeftijd niets liever dan piloot worden. Waar die ambitie bij zovelen enkele jaren later echter als vanzelf vervliegt en plaatsmaakt voor andere interesses, blijft Cornillet gefascineerd door de luchtvaart. Het plaatst de Breton rond zijn twintigste levensjaar voor een lastige keuze. Een pilotenopleiding is pittige en bovenal tijdrovende kost en Cornillet is tegelijkertijd een zeer verdienstelijk renner gebleken, die als junior tweemaal de Franse nationale titel weet te winnen. Een profcarrière ligt in het verschiet en als Bernard Hinault en zijn La Vie Claire-ploeg zich melden bij de 21-jarige renner, besluit die een pilotenopleiding op de lange baan te schuiven. In zijn achterhoofd blijft echter altijd een klein vliegtuigje geduldig cirkeltjes draaien, net zo lang tot het transportmiddel de aandacht die de fiets krijgt, kan overnemen.

Hetgeen Cornillet als renner doet heeft wel wat weg van het werk van een piloot. Behoedzaam, vol verantwoordelijkheidsgevoel en met volledige toewijding loodst hij kopman Hinault de bergen op en vervolgens, vaak via een reeks scherpe haarspeldbochten, weer naar beneden. Hinault is de passagier en zijn ploeggenoot de piloot die hem veilig omhoog en omlaag brengt. In zijn elfjarige profcarrière gidst Cornillet, niet alleen Hinault, maar ook latere kopmannen Robert Millar en Greg Lemond door het hooggebergte. Eigen succes boekt de Fransman zelden. Een keer een ritje in Parijs-Nice of de Ronde van Romandië, een semiklassieker als de GP Ouest-France in zijn geboortestreek, en fraaie eindklasseringen als een veertiende plek in de Tour van 1989 en een tiende in de Giro van 1992. Veel langer is de reeks persoonlijke hoogtepunten van Cornillet niet. De renner besluit zijn tijd relatief snel te gaan verdelen tussen fietsen en studeren voor zijn vliegbrevet. Na zijn luchtvaartdroom een paar jaar in de ijskast te hebben bewaard, besluit Cornillet in 1989 voor te sorteren op een carrière na de koers en duikt in de avonduren de studieboeken in. Zodra hij het brevet op zak heeft, begint de luchtvaart steeds meer te lonken. De Tour van 1995 brengt de naderende carrièreswitch in een stroomversnelling. Door een cyste op zijn zitvlak, die pas een paar dagen voor de start van de ronde operatief kan worden verwijderd, onder volledige narcose, beschikt hij bepaald niet over de conditie die nodig is om de drieweekse expeditie door Frankrijk tot een goed einde te brengen. Cornillet geeft echter niet op. Terwijl de wijsheid van Jacques Brel, die de renner, net als diens muziek, van huis uit met de paplepel ingegoten heeft gekregen, steeds luider in zijn hoofd klinkt, zwoegt hij de bergen over. Op wilskracht. Opgeven is nimmer een optie. Net als op de avonden dat hij liever sliep of lekker op de bank voor de televisie zou liggen dan studeren voor zijn vliegbrevet. Cornillet zet door. Zijn laatste Tour eindigt hij als 115^de en laatste. Nog geen twee jaar later is de rode lantaarndrager renner af en hangt dagelijks in de lucht. Hoog boven de landschappen waar hij eerder doorheen fietste. Voor Air France Hop vliegt hij nu al bijna dertig jaar passagiers naar binnen- en buitenlandse steden. Telkens voordat Bruno Cornillet opstijgt, kijkt hij even naar het geplastificeerde stukje tekst dat hij bij zich draagt en dat hij, zodra hij de cockpit betreedt, in z’n zicht plaatst. Een enkel zinnetje staat er te lezen, een beroemde uitspraak van Jacques Brel.