Verjaardagskalender 9 maart: Francisco Mancebo (1976)

Nog maar zes dagen geleden vierden we de verjaardag van de renner die zich sinds vorig voorjaar de oudste deelnemer aan een UCI-wedstrijd voor profs mag noemen – Raúl Alcalá deed jongstleden mei op zijn zestigste mee aan de Gran Premio New York, op niveau 1.2 ingeschaald door de internationale wielerbond. Vandaag is de oudste winnaar van een officiële profkoers jarig. Ook nu is het weer een oude bekende, wiens naam onmiddellijk bij veel mensen een paar bellen zal doen rinkelen. ‘Oh ja, die hadden we ook nog’; dat idee. Alsof een liedje dat je sinds de middelbare school niet meer gehoord hebt, ineens op radio is, waardoor er herinneringen bij je boven komen drijven waarvan je niet eens wist dat je hersenen ze hadden opgeslagen. Nog maar zeven weken geleden won Francisco Mancebo namelijk de openingsetappe van de Ronde van de Sahel. Na 109 kilometer kwam de Spanjaard als eerste over de aankomstlijn in Akjoujt, een stad in het noordwesten van Mauritanië, dat net onder Marokko en Algerije ligt. 48 jaar en 319 dagen had ‘Paco’, zoals sinds jaar en dag zijn bijnaam luidt in het peloton, op de teller des levens staan. In een sprintje met drie rekende hij moeiteloos af met de Marokkaan Ibrahim Essabahy en de Duitser Leo Charrois. Renners die, doordat ze hun meerdere moesten erkennen in de vermaarde Spanjaard, vermoedelijk vaker in krantenartikelen en op websites zijn genoemd dan wanneer Mancebo de openingsetappe van de door de UCI als 2.2 gecategoriseerde ronde niet had gewonnen.

Door: Vincent de Lijser
9 mrt '25

Toen Francisco Mancebo debuteerde in het profpeloton betaalden we in Nederland nog in guldens. Dennis Bergkamp moest zijn fenomenale doelpunt in de kwartfinale van het WK voetbal tegen Argentinië nog maken en de film Titanic draaide in de bioscoop. Het lijkt niet alleen een eeuwigheid geleden, het is het haast ook. Nou ja, een kwart ervan dan en zelfs nog ietsjes meer. Het jaar is 1998 als Mancebo, hij moet dan nog 22 jaar worden, zijn eerste volwaardige profseizoen in gaat bij de Banesto-ploeg. Miguel Induráin is er net gestopt, maar tot zijn ploeggenoten behoren dan onder anderen Abraham Olano en even later ook Alex Zülle. Wanneer zij verkassen neemt Mancebo het commando binnen de ploeg van Eusebio Unzué langzaamaan over. Om te kunnen wedijveren met Lance Armstrong en Jan Ullrich, de tenoren die aan het begin van de 21ste eeuw de dienst uitmaken, ontbeert de Spanjaard net wat talent, maar in de bergen kan Mancebo lang met de besten mee en eist zo tussen 2000 en 2005 een fraaie reeks top 10-eindklasseringen in de Tour en de Vuelta voor zich op. Hij wint de witte trui van het jongerenklassement in de Franse ronde, wordt Spaans kampioen. Kortom, Mancebo telt mee. Tot hij in 2006, net als een aantal collega’s, hard tegen de lamp loopt. Ook Paco’s naam valt in Operación Puerto. Hij wordt geschorst. Het lijkt een vroegtijdig einde van een tot dan toe verdienstelijke loopbaan, maar Mancebo stopt niet. Integendeel. Alsof iemand een klepje in zijn rug opent, er een paar nieuwe longlife batterijen in plaatst en de Spanjaard weer op zijn fiets zet. Sindsdien trapt Mancebo eindeloos kilometers weg. Meestal in landen waarvan er niet eens een vermoeden bestond dat er een officiële UCI-koers georganiseerd wordt, en in dienst van ploegen uit de meest diverse windstreken.

Het Griekse Heraklion, het Amerikaanse 5-Hour Energy, Skydive Dubai Cycling uit de Verenigde Arabische Emiraten, Inteja Dominican Cycling uit, inderdaad, de Dominicaanse Republiek. Het zijn totaal onbekende en tamelijk obscure wielerploegen, die uitsluitend in het continentale circuit uitkomen. Eén ding hebben ze gemeen, Mancebo droeg hun shirt en er werd gedurende een bepaalde periode maandelijks een salaris naar hem overgemaakt. Sinds 2019 rijdt de onvermoeibare Spanjaard overwegend in Japanse dienst. Voor Matrix Powertag, om precies te zijn. In plaats van de Tour of de Vuelta staat Mancebo nu aan de start van de Ronde van Kyushu en die van Kumano. De etappes korter dan in Europese koersen, de pelotons vele malen kleiner, de organisatie minder strak. Tussentijds wil de Spanjaard nog wel eens uitwijken naar het Midden-Oosten of Afrika, om daar zijn gemiddelde aantal kilometers op niveau te houden. Japan zal vermoedelijk simpelweg te weinig koersen op de kalender hebben staan om de honger naar wedstrijdritme, die de Spanjaard al meer dan een kwart eeuw onverminderd lijkt te koesteren, te stillen. In niets lijkt het er op dat Mancebo plannen heeft om op korte termijn zijn fiets aan de wilgen te hangen. Hij buffelt stug door, of het nou in een uithoek van Azië, Afrika of het Midden-Oosten is. Net als die land- en generatiegenoot van hem, die aan het begin van deze eeuw ook deel uitmaakte van de besten van het Tour- en Vueltapeloton en nu al jaren zijn kilometers wegtrapt in met name Noord-, Midden- en Zuid-Amerika. Juist, Óscar Sevilla. Ook die rijdt nog steeds als profrenner in de rondte. Hij was de vorige houder van het curieuze record dat Mancebo sinds januari in handen heeft. Sevilla is ruim een half jaar jonger, dus mocht hij het willen terugpakken, dan zal hij vanaf de tweede helft van augustus ergens een UCI-wedstrijd moeten zien te winnen. Mits Francisco Mancebo het record voordien niet al weer heeft aangescherpt. Het is bepaald niet ondenkbaar, gezien de tomeloze koersdrift die Paco nu al meer dan 27 jaar aan de dag legt.

Ook jarig vandaag