Foto Nicola
Verjaardagskalender 14 maart: Jolien D’hoore (1990)
Het gaat te ver om de Ronde van Drenthe nu al bij te zetten in de illustere galerij der vergeten koersen, maar binnen enkele jaren lijkt het een onoverkomelijk feit. Afgelopen december werd het nieuws bekend dat de ronde door de dunst bevolkte provincie van Nederland voltooid verleden tijd is. Een combinatie van gebrek aan politie-inzet en vrijwilligers, de alsmaar stijgende kosten en de steeds strikter wordende regelgeving mondde uit in een definitieve dikke rode streep door de voorjaarsklassieker rond de VAM-berg. Het mannenpeloton, dat al sinds 1960 jaarlijks een lus door Drenthe reed – met uitzondering van twee keer in de jaren ’60 dat de wedstrijd niet georganiseerd werd en twee jaargangen die door respectievelijk de MKZ-crisis (2001) en Covid-19 (2020) niet doorgingen – hoefde vorig jaar al niet meer naar Drenthe af te reizen om de door de UCI als 1.1-koers ingeschaalde wedstrijd te rijden. De vrouwen nog wel, maar voor de laatste keer. Vanaf dit jaar vindt alleen de toerversie plaats, maar is de Ronde van Drenthe geen wedstrijd meer. Lorena Wiebes boekte in Hoogeveen haar vierde opeenvolgende overwinning en zette daarmee een streep onder de erelijst, waarop grote namen als Marianne Vos, Elizabeth Armitstead (tegenwoordig bekend als Deignan, maar ze won destijds in Drenthe nog onder haar meisjesnaam) en Marta Bastianelli prijken. Eén keer won een Belgische. In 2015 was Jolien D’hoore de beste.
Waar de Ronde van Drenthe voor de mannen vooral een koers was voor beloften en renners die over het algemeen net iets meer in de schaduw van de absolute wereldtoppers verkeren, was de vrouwenwedstrijd juist een prestigieuze klassieker. Tussen 2007 en 2015 maakt de koers jaarlijks deel uit van het wereldbekercircuit en als die competitie een jaar later is opgedoekt, wordt er een plekje op de World Tour-kalender gevonden. Het zorgt ervoor dat nagenoeg de volledige mondiale top van het damespeloton jaarlijks naar Drenthe afreist om elkaar het vuur aan de schenen te leggen op en rond de VAM-berg. In 2015 is dat niet anders. Op zaterdag 14 maart, vandaag precies een decennium geleden, staan 127 vrouwen aan de start bij theater en congrescentrum De Tamboer in Hoogeveen. Een bovengemiddeld puzzelaar, of iemand die goed is in het oplossen van raadsels, zal aan de hand van de bovenstaande zinnen de stukjes al naadloos op hun plek hebben gelegd. Jolien D’hoore in de verjaardagskalender, precies tien jaar geleden won ze de Ronde van Drenthe. Juist, dat deed ze dus heel fraai precies op haar eigen verjaardag. Dubbel feest destijds voor de Belgische, die naast een mooie reeks zeges op de weg ook een berg prijzen en medailles in het baanwielrennen kan overleggen.
Vanaf de start van de 138 kilometer lange koers had de Britse Wiggle-Honda-ploeg, waar naast D’hoore ook onder anderen Elisa Longo Borghini en tweevoudig wereldkampioene Giorgia Bronzini voor uitkomen, de Ronde van Drenthe volledig onder controle. In iedere ontsnapping zit telkens ten minste een van de rensters van ploegleider Egon van Kessel mee. Zodra de koploopsters zijn ingelopen herhaalt zich hetzelfde procedé. Tegenaanvallen, die achter de voorsten op gang worden gebracht, smoren de rensters van Wiggle-Honda direct in de kiem. D’hoore laat haar ploeggenotes de kolen uit het vuur halen. De Belgische heeft een vrijgeleide, want met haar sterke eindschot zou ze, mocht het in Drenthe op een sprint uitdraaien, grote kans maken op de overwinning. Vooraf hoort de regerend Belgisch kampioene al tot de favorieten, mede doordat ze zes dagen eerder in eigen land de Omloop van het Hageland heeft gewonnen. D’hoore doet urenlang geen trap te veel en kan zich nagenoeg de gehele dag verstoppen in de buik van het peloton. De koers verloopt precies zoals gehoopt. Als een omvangrijke voorste groep samenkomt en een sprint inderdaad moet gaan uitmaken wie de negende editie van de wereldbekerwedstrijd in het oosten van Nederland wint, is de ‘jarige jet’ nog zo fris als een hoentje. In de laatste honderden meters op de Alteveerstraat in Hoogeveen slaat ze toe en doet zichzelf voor haar 25ste verjaardag een hoofdprijs cadeau. Met twee lengtes voorsprong rekent D’hoore af met haar concurrentes. Ze is op dat moment, en tien jaar later nog steeds, de enige Belgische op de erelijst van de Ronde van Drenthe. Dat zal ze, tenzij de klassieker in de toekomst nieuw leven wordt ingeblazen, ook blijven.