Foto Johan Conus

Verjaardagskalender 15 maart: Casper Pedersen (1996)

‘Teamwork makes the dream work’. Het is een gevleugelde uitspraak, die menigmaal terugkomt in boeken en tijdens seminars over bedrijfsvoering en het aansturen van groepen mensen. Het motto, dat volgens Google dient te worden toegeschreven aan de Amerikaan John C. Maxwell – hij gebruikt het in 2002 als titel voor een boek over leiderschap – is zeker van toepassing op de koers. Een individu wint weliswaar, ploegentijdritten als vanzelfsprekend uitgezonderd, maar veel vaker dan dikwijls zou die overwinning nooit en te nimmer tot stand zijn gekomen als er niet een knap staaltje ploegenarbeid en -tactiek bij was komen kijken. Wielrennen lijkt voor een leek wellicht geen teamsport, maar dat is het in feite natuurlijk wel.

Door: Vincent de Lijser
15 mrt '25

De manier waarop Parijs-Tours in 2020 wordt beslecht is het sprekende voorbeeld. Team Sunweb speelt het ploegenspel tot in de finesses om vervolgens de buit binnen te slepen. Eerst moet door onverwachte omstandigheden in koers de rolverdeling worden aangepast, zodat een andere renner dan beoogd kan worden uitgespeeld in de finale. Als vervolgens de nieuwe hiërarchie duidelijk is, valt het ploegenspel geheel op z’n plaats. Met als resultaat een renner van Team Sunweb op het hoogste treetje van het podium in Tours. Dat die in dit geval Casper Pedersen heet, is slechts bijzaak. Het had net zo goed Søren Kragh Andersen kunnen zijn, de aanvankelijke kopman die, door een valpartij op vijftig kilometer van de finish, op slag kansloos raakt om mee te strijden om de prijzen. Of Joris Nieuwenhuis, die een sterke finale rijdt maar zich in dienst stelt van zijn kansrijkere Deense ploeggenoot. Een overwinning van een van hen is een zege van allemaal. Teamwork makes the dream work.

Het is nog maar vijf jaar geleden dat de Covid-19-pandemie uitbrak en dat ongeveer rond deze tijd van het jaar het net op gang gebrachte wielerseizoen al weer een halt werd toegeroepen. Het menselijk geheugen beschikt over de kwaliteit negatieve gebeurtenissen vaak snel weer te vergeten en de positieve te koesteren, maar misschien weet je het nog?! Parijs-Nice werd in 2020 met een etappe ingekort, de Tirreno-Adriatico al afgeblazen en alsof er iemand in een sneltrein aan de noodrem had getrokken, kwam de boel tot stilstand. De koers. Het leven. Alles. Pas vanaf augustus kon er door het profpeloton weer gefietst worden op wedstrijdniveau en werd besloten in een tijdsbestek van precies honderd dagen nagenoeg het hele seizoen er doorheen te jassen. Ineens vond de Ronde van Lombardije in de zomer plaats, overlapten de Giro en de Vuelta elkaar en klassiekers als Parijs-Roubaix en de Amstel Gold Race werden helemaal niet verreden. Parijs-Tours wel. Precies tegelijk met zowel de Giro als Gent-Wevelgem. Drie topkoersen op dezelfde dag. Zelfs voor de meest fervente wielerfan thuis voor de televisie een ferme uitdaging om allemaal, nagenoeg gelijktijdig, te volgen. Het is nog zo’n ‘oh ja’-tje, dat veel mensen eigenlijk alweer uit hun geheugen hebben verdrongen. Voor het deelnemersveld van Parijs-Tours is het een flinke aderlating dat veel klassementsrenners in Italië zitten en klassiekercoureurs in België, maar de opluchting dat de wedstrijd überhaupt doorgang kan vinden wint het bij de Franse organisatoren ruimschoots van die teleurstelling.

Parijs-Tours kampt immers al langer met een minder sterk deelnemersveld dan een aantal jaren eerder. Tot en met 2004 maakte de koers zelfs deel uit van de Coupe du Monde, de toenmalige wereldbeker, waardoor de Noord-Franse klassieker in zekere zin op hetzelfde niveau stond als de Ronde van Vlaanderen of Luik-Bastenaken-Luik. Toen de UCI de stekker uit het wereldbekerklassement trok, raakte de status van Parijs-Tours enigszins in verval. Het noopte de organisatie tot een drastische koerswijziging om haar klassieker in leven te houden. Vanaf 2018 gaat het parcours in de finale voortaan een tiental kilometers over onverharde paden. Parijs-Tours is dan al uit het WorldTour-circuit verdwenen en een 1.PRO-wedstrijd geworden. Het verklaart waarom Patrick Lefevere zijn manschappen thuis kan houden. Er is immers geen startplicht voor WorldTour-ploegen in koersen die buiten dat circuit vallen. De Vlaamse teammanager van Deceuninck-Quick Step vindt de parcourswijziging bepaald geen aanwinst en noemt die te gevaarlijk voor zijn renners. Bij Team Sunweb denken ze daar anders over. Zeker als de Deen Søren Kragh Andersen de eerste editie over de witte gravelpaden wint. Strategisch is het een slimme zet van de ploegleiding om met een sterke bezetting op 11 oktober 2020 naar Noord-Frankrijk af te reizen en niet naar Gent-Wevelgem. Met alle scenario’s is vooraf rekening gehouden, dus als het wedstrijdverloop om een aangepaste strategie vraagt, kan Team Sunweb moeiteloos schakelen en de rollen binnen de ploeg veranderen. Kragh Andersen valt op vijftig kilometer van de finish, terwijl ploeg- en landgenoot Casper Pedersen in de voorste gelederen zit. Die wordt moeiteloos tot kopman gepromoveerd. Geassisteerd door Joris Nieuwenhuis, die, wanneer Pedersen met de Fransman Benoît Cosnefroy is ontsnapt, de controle voert over de achtervolgende groep en niemand ook maar de schijn van een kans biedt om dichterbij te komen. In de sprint-a-deux rondt de Deen het ploegenspel perfect af en verslaat zijn Franse medevluchter. Nieuwenhuis spurt zelf even later knap naar de derde plaats. Dat waar Team Sunweb vooraf van droomde komt in Parijs-Tours van 2020 volledig uit.

Ook jarig vandaag