Verjaardagskalender 27 maart: Tony Rominger (1961)
Met een korte, wilde ruk trekt Tony Rominger aan het stuur van José Martín Farfán. De fiets van de Colombiaan leunt onhandig in de nek van de zojuist gevallen Zwitser en belet hem op te staan. Terwijl Rominger zichzelf met zijn linkerhand bevrijdt uit zijn benarde positie, Farfáns fiets met een ferme duw in de handen van de verbouwereerde Kelme-renner drukt en zijn weg probeert te vervolgen, kan de aanstormende Jesús Montoya hem maar net ontwijken. Een instinctieve reflex voorkomt een volgende valpartij in de laatste honderden meters van de achttiende etappe van de Vuelta van 1992.
Slechts een handvol seconden eerder heeft Rominger diezelfde bocht, tegen de stadsmuren van Ávila, niet goed ingeschat. De snelheid waarmee hij de aankomstplaats binnen dendert is simpelweg te hoog voor het nemen van een haakse bocht. Een banddikte, groter is de ruimte tussen het linkerdijbeen van Rominger en de afrastering niet bij het opdraaien van de Av. José Antonio. Juist op het moment dat de Zwitser wil aanzetten om een zoveelste tempoversnelling van Pedro Delgado te counteren, voelt hij een harde klap op zijn linkerschouder. Met een snoekduik stuitert de Zwitser op de kasseien van Ávila. De armen van een toeschouwer, die iets te ver naar voren leunt, waren niet meer te ontwijken.
In de handvol seconden tussen vallen en opstaan flitsen de achterliggende tweeëneenhalve week door Romingers hoofd. Dertien dagen eerder had een val al bijna een einde gemaakt aan de Vuelta van de kopman van Clas. Als een zombie uit de filmklassieker Dawn Of The Dead fietste Rominger naar finishplaats Gandia. Daar gaf ronde-arts Irigoyen, na uitgebreid onderzoek, wonder boven wonder groen licht om de ronde te vervolgen.
De eerste dagen van de Vuelta van 1992 verlopen juist heel goed voor Tony Rominger. De al 31-jarige renner is een typische laatbloeier. Lange tijd lijkt het of de fiets voor de zoon van een Zwitserse vader en een Deense moeder niets meer is dan een handige manier om van A naar B te komen, de wekelijkse boodschappen naar huis te vervoeren of op een zonnige zondagmiddag een pleziertochtje te maken. Pas als Tony’s broertje Lars hem uitdaagt ook te gaan wielrennen, hapt hij toe. Niet zo zeer vanwege het plezier op de fiets, maar omdat hij het maar moeilijk kan verdragen dat de zes jaar jongere Lars hem telkens te snel af is.
Tony besluit serieuzer te gaan trainen en vraagt zelfs een amateurlicentie aan. Dat in de Zwitser een winnaar van grote rondes schuil gaat, vermoedt dan nog niemand. Hij heeft een geldig excuus: hooikoorts. Zodra de eerste lentegeuren zich openbaren lopen de ogen van ‘de Muis’, zoals Rominger dankzij zijn spitse gezicht en bolle wangen wordt genoemd, rood aan, slippen beide neusgaten dicht en wordt de zuurstofschuld bij elke inspanning snel te groot.
In het voorjaar van 1992 laat de Zwitser echter aan de internationale pers weten dat hij zowaar verschil merkt met voorgaande jaren. ‘Speciale injecties’ gedurende de wintermaanden en een aangepast dieet, waarbij hopscheuten een voorname plaats innemen, zouden een positieve uitwerking hebben op de allergieklachten. Pas jaren later zal bekend worden dat die injecties veelal afkomstig waren uit de beruchte dopingnaalden van de omstreden Italiaanse arts Michele Ferrari, wonderdokter en dus kennelijk ook hooikoortsbestrijder.
Eindwinst in de Vuelta lijkt na de vijfde etappe naar Gandia verder weg dan ooit. Rominger schat een bocht verkeerd in, komt in aanraking met een rotsmuur langs de weg en vervolgens met het asfalt. De seconden die volgen maakt de drager van de groene bergtrui niet mee. Voor even gaat het licht uit en is de wereld aardedonker. Enigszins versuft wordt de kopman van CLAS overeind geholpen en op een nieuwe fiets gehesen. Als een zombie rijdt hij achter zijn helpers aan, zich nauwelijks realiserend waar hij is en wat hij doet. Zijn knechten brengen hem terug in het peloton en ondanks een lichte hersenschudding ziet ronde-arts Irigoyen geen reden de renner naar huis te sturen.
Nog geen 24 uur later ligt Rominger alweer kortstondig op het Spaanse asfalt, als slachtoffer van een volgende valpartij. Deze keer zonder gevolgen. Na die dramatisch verlopen eerste week keren zijn kansen sneller dan de mening van een politicus ten tijde van een kabinetsformatie. In de Pyreneeën kan de Muis met de besten mee en klimt naar de tweede stek in het klassement. De apotheose van de Vuelta van 1992 draait uit op een secondenspel. Uitgerekend degene die de meeste pech kende in de ronde staat nieuw onheil te wachten. In de achttiende etappe kukelt Rominger, na een stuntelig ogende snoekduik, met zijn gezicht op de stenen van het monumentale Ávila, de fiets van Farfán landt in zijn nek. Net als twee weken eerder bolt de Zwitser versuft en met een bebloed gezicht over de streep. Daar valt hij huilend in de armen van zijn vrouw Brigitte. Zij smeekt hem de ronde te verlaten. Rominger slaat het lief bedoelde voorstel in de wind.
De lichamelijke schade valt mee en bovendien heeft de Zwitser geen tijd verloren. De val was immers in de laatste kilometer. Met een tijdrit voor de boeg is er nog veel mogelijk, zeker voor een specialist tegen het uurwerk. Teleurgesteld zoent Brigitte haar man gedag, als die zich voor de zoveelste keer bij de ronde-arts gaat melden. Ook na zijn derde valpartij herstelt Rominger wonderbaarlijk snel van al het fysieke ongemak. Sterker, de volgende dag staat er geen maat op de Muis in zijn specialiteit. De Zwitser verovert na de 38 kilometer lange race tegen de klok het amarillo en staat de trui in het slotweekeinde niet meer af. Tony Rominger is de winnaar van de Vuelta van 1992. Met vallen en opstaan. Op het erepodium in Madrid laat het serieuze gezicht van de tot boekhouder opgeleide renner eindelijk iets van een grijns zien. Of zou het een grimas zijn van de pijn na zijn drie valpartijen?
Ook jarig vandaag:
- Jiri Skoda (1956)
- Frank Pineau (1963)
- Diego Rosa (1989)
- Aude Biannic (1991)
- Joan Horrach (1974)
- Marjolein van ‘t Geloof (1996)