Verjaardagskalender 18 april: Anna van der Breggen (1990)

Parkhouder Gert Veenhuizen heeft één bindende voorwaarde om als (oud-)renner in aanmerking te komen voor zo’n eigen allée. Degenen wiens namen prijken op heuse straatnaambordjes dienen eerst hoogstpersoonlijk naar Valkenburg af te reizen om het eerbetoon te onthullen. En dus staat Anna van der Breggen op een frisse, licht regenachtige, ochtend in november 2020 ten overstaan van journalisten en fotografen blauwpaarse ballonnetjes lek te prikken, waarachter het bordje van de allée die haar naam draagt, schuil gaat. De Overijsselse schaart zich in een fraai rijtje. Eerder onthulden onder anderen Joop Zoetemelk, Jan Janssen, Marianne Vos, Johan Museeuw en Peter Sagan hun eigen straat op het vakantiepark. Als je verblijft in een bungalow met een huisnummer in het rijtje 29-163 tot en met 29-169, vier je je vakantie of weekendje weg aan de Anna van der Breggen Allée.

Het, toch wat knullig ogende, tafereel van het doorprikken van tientallen ballonnen in Valkenburg is niet eens de vuurdoop voor Van der Breggen, als het gaat om een eigen straatnaam. Ze kreeg er al eens eerder een, al was dat maar tijdelijk. Alsof je na een huldigingsceremonie de zojuist verworven decoraties en memorabilia in de coulissen direct weer terug moet geven aan degene die de onderscheidingen enkele minuten eerder nog aan je overhandigde. Als Van der Breggen op 14 augustus 2016 het criterium van Noord-Brabant rijdt in Etten-Leur wordt de Anna van Berchemlaan in de stad ‘for the time being’ hernoemd.

De oorspronkelijke naamgeefster, de vrouw van de schout van Etten uit de zestiende eeuw, moet voor een avondje haar plaats op het lokale straatnaambord afstaan aan de kersverse Olympisch kampioen op de weg. ‘Het hoeft niet lang te duren, maar het is mooi om mee te maken’, is het nuchtere commentaar van het middelpunt van alle belangstelling. Van der Breggen oogt zichtbaar wat ongemakkelijk op het moment dat burgemeester Hélène van Rijnbach-De Groot het blauwe straatnaambord met haar naam erop onder een doek vandaan tovert, precies een week nadat de Nederlandse in Rio de Janeiro naar het goud snelde.

De Olympische vrouwenkoers in de Braziliaanse stad is er een die in alle opzichten in de geheugens van velen gegrift staat. Eerst was er die vreselijke valpartij van Annemiek van Vleuten, die op tien kilometer van de finish in gewonnen positie letterlijk uit de bocht vloog, vervolgens een stoeprand toucheerde en op een heel vervelende manier op het wegdek belandde. Menig televisiekijker hield de adem in, terwijl de koers ondertussen verder ging. Ook de rensters die Van Vleuten passeerden en haar roerloos op de weg zagen liggen, zouden pas na de finish horen dat het naar omstandigheden redelijk ging met de Nederlandse. Met een bizarre cocktail van vrees, onwetendheid, vermoeidheid en adrenaline in haar lijf was het aan Van der Breggen om het eerste Nederlandse goud van Rio in de wacht te slepen.

Dat deed ze op voortreffelijke wijze. Met niet meer dan drie hectometer te rijden grijpt ze, in gezelschap van Elisa Longo-Borghini en Emma Johanssen, eerst eenzame vluchter Mara Abbott bij de kladden, om vervolgens haar metgezellen te verrassen door vanuit laatste positie direct te versnellen en haar eindsprint al in een vroeg stadium in te zetten. Een gedurfde actie, maar Van der Breggen verslapt nimmer en klaart de klus. Johanssen weet nog wel iets aan te dringen, maar moet genoegen nemen met zilver. Longo Borghini pakt het brons en de moegestreden Abbott gaat, om de bekende oneliner van presentatrice Chazia Mourali uit de vroegere televisiequiz De Zwakste Schakel te citeren, ‘naar huis met niets’. Het eerste Nederlandse Olympische goud in Rio de Janeiro is een feit. De befaamde Copacabana aan de Braziliaanse kust is voor enkele uren even de Copa-Van der Breggen.