Verjaardagskalender 21 april: Sergej Jakovlev (1976)

In de gemiddelde WorldTour-ploeg van een renner of dertig zal dat niet anders zijn. Laat staan hoe groot de keuzestress op de redactie van Het Is Koers! elke dag is bij het selecteren van de Jarige Job die een plekje krijgt op de Verjaardagskalender. Het is dikwijls een kwestie van kiezen, omdat meerdere grote namen uit heden of verleden op exact dezelfde datum hun verjaardag vieren. Kill your darlings, dus. Op 1 april was zowel Erik Breukink als Paolo Bettini jarig. We kozen voor de Nederlander, maar ook over de Italiaan valt meer dan genoeg te vertellen. 22 maart is niet alleen de verjaardag van Mario Cipollini, maar ook die van Leontien Zijlaard-van Moorsel en Teun van Vliet. Die schuiven we dus door naar 2026.

En op 28 februari was Djamolidine Abdoejaparov jarig, maar ook Claudio Chiappucci – het bewijs dat de verjaardagsparadox klopt, de twee waren begin jaren ’90 ploeggenoten bij Carrera. Het verhaal over Claudio houd je te goed. Maar er zitten gegarandeerd een paar dagen in het jaar bij waarop het diep zoeken is naar een geschikte jarige. Alsof je met een mesje het laatste dunne randje pindakaas uit de pot moet schrapen. Zo komen we vandaag uit bij een niet heel bekende Kazach uit de entourage rond Aleksandr Vinokoerov. Die mag ongetwijfeld op zijn feestje komen, want de twee lijken al decennia nagenoeg onafscheidelijk. Vino en zijn vertrouweling, Sergej Jakovlev.

Als Aleksandr Vinokoerov ooit talkshow-host wordt of radiopresentator is Sergej Jakovlev ongetwijfeld zijn sidekick. De verstandhouding tussen de twee gaat veel verder en dieper dan die tussen kopman en knecht. Vanaf het moment dat Vino zijn landgenoot binnen haalt als een van zijn helpers, het is dan 2001 en de latere Olympisch kampioen is nog in de fase van zijn loopbaan dat hij zich aanstormend talent mag noemen, trekken de Kazachen als een Siamese tweeling met elkaar op. Anderhalf jaar eerder heeft Jakovlev het nationale kampioenschap in zijn thuisland gewonnen en dat heeft hem een profcontract in Italië opgeleverd. Bij de bescheiden Cantina Tollo-ploeg rijdt hij een seizoen lang in de kantlijn van het peloton en is een weinig opvallende verschijning.

Er is slechts een persoon op wie hij een goede indruk maakt. Juist, Vino. Die voelt zich bij T-Mobile tussen de vele Duitsers en een enkele verdwaalde Amerikaan of Italiaan, net Remi uit Alleen Op De Wereld en zit te springen om een maatje. Een kamergenoot tijdens meerdaagse koersen, iemand met wie hij in z’n eigen taal ook eens over het leven kan praten. Die vindt hij in Jakovlev. Er groeit een vriendschap tussen de twee en al snel wordt Vino’s landgenoot zijn trouwe kompaan. Een vertrouweling, die niet alleen op de fiets maar ook ernaast van grote waarde zal blijken.

Maar weinigen in of rond het peloton kennen Aleksandr zo goed als Sergej. Wat er precies door Vino met Rigoberto Urán werd afgesproken in de slotfase van de Olympische titelstrijd in Londen in 2012 en hoeveel geld daarmee gemoeid was? Jakovlev zal er tot in de lengte van dagen het zwijgen toe doen, maar dikke kans dat hij er tot in detail van weet. Net als over het bedrag dat Vino Aleksandr Kolobnev al dan niet zou hebben toegestopt om in 2010 Luik-Bastenaken-Luik te kunnen winnen. De rechter sprak de Kazach vrij van elke beschuldiging, maar hoe de vork echt in de steel zit weten alleen de direct betrokkenen en hun vertrouwelingen. Reken maar dat Sergej een van hen is.

Eenmaal kreeg hij zelf van zijn kopman en tevens beste vriend een vrijgeleide iets aan zijn palmares te doen. In de Ronde van Zwitserland, we moeten helemaal terug naar 2003, stopt Vinokoerov in de achterhoede vakkundig af als Jakovlev met een aantal medevluchters op pad is. Op veertien kilometer van de finish weet hij ze stuk voor stuk af te schudden en soleert naar wat zijn enige profzege zal zijn én blijven. Tijdens het behalen van de nationale Kazachse titel was Jakovlev immers nog geen beroepsrenner.

Het enige punt waarop de carrières van het tweetal zich in zekere zin scheiden is als Vinokoerov in 2007 een dopingschorsing van twee jaar moet uitzitten. Zonder zijn boezemvriend in het peloton vindt Jakovlev er weinig meer aan. Hij zet een punt achter zijn actieve loopbaan en kruipt de ploegleidersauto in. Daar zit hij nog steeds. In tal van koersen manoeuvreert hij in de lichtblauwe volgwagen van Astana achter, tussen en langs het peloton. Dikwijls zit naast hem op de bijrijdersstoel de manager van de ploeg. Vinokoerov dus. Onderweg praten ze natuurlijk over de koers, maar over veel meer. Over het leven. Als boezemvrienden.