Foto Sirotti
Verjaardagskalender 20 mei: Chris Froome (1985)
Hoe onbekender de persoon, hoe groter de kans dat diens naam verkeerd wordt geschreven of uitgesproken. Zo gek is het dus niet dat Renaat Schotte er even naast zit als een renner uit de Barloworld-ploeg het ritme van zijn pedaalomwentelingen verhoogt en een poging waagt zich los te maken van zijn medevluchters, halverwege de Colle della Guardia. De heuvel, ten noordwesten van Bologna, is beter bekend als de San Luca; een verwijzing naar de basiliek uit de achttiende eeuw, die in volle glorie prijkt bovenop de tweehonderd meter hoge ‘berg’. De laatste honderden meters van de veertiende etappe van de Giro d’Italia van 2009 zijn ingezet. Schotte heeft desondanks zijn huiswerk gedaan en rept over de Keniaanse achtergrond van de Brit – Froome is aan het begin van het seizoen van nationaliteit gewisseld – , die op weg naar de aankomstlijn in San Luca voor het eerst zijn visitekaartje afgeeft aan de buitenwereld.
De Sporza-commentator doet het in menig huiskamer klinken alsof de tijd zo’n zes á zeven decennia is teruggezet en Gino ‘de Vrome’ Bartali een tempoversnelling heeft geplaatst. ‘Vrome’ klinkt het uit de mond van Schotte. Op z’n Vlaams dus. Enkele minuten eerder heeft de commentator met collega José de Cauwer aangetoond over kennis van zaken te beschikken. Of over een scherpe vooruitziende blik. Met nog vier kilometer te rijden wijst het Sporza-duo zonder aarzelen Simon Gerrans alvast aan als ritwinnaar in San Luca. De Australiër laat Schotte en De Cauwer niet in de steek, blijkt tien minuten later.
De eerste keer dat Christopher Froome zijn neus aan het venster steekt in een grote ronde is geen lang leven beschoren. Slechts luttele seconden na de tempoversnelling vloeien de krachten uit het slungelige lijf van de Giro-debutant uit de Barloworld-ploeg. Gerrans, die als enige van de kopgroep het wiel van de Brit heeft kunnen houden, laat hem zonder mededogen achter. Terwijl de Australiër onder de rode driehoek van de laatste kilometer nog wat harder op de pedalen duwt, is op de achtergrond een zwalkende Chris Froome te zien. De volle breedte van de weg heeft hij nodig om op het steilste stuk van de Colle della Guardia niet van zijn fiets te hoeven en enigszins vaart te kunnen behouden. Daarna verdwijnt de zigzaggende renner uit beeld.
Later zou Froome toegeven dat zijn benen volledig blokkeerden na die eerdere versnelling. Enerzijds had hij het stijgingspercentage van de San Luca iets onderschat, anderzijds hadden de mecaniciens van Barloworld diezelfde ochtend het verzoek van Froome om een lichter verzet te monteren achteloos in de wind geslagen. De Brit moet elke vezel in zijn tengere lijf aanspreken ten einde fietsend boven te komen. Simon Gerrans blijkt duidelijk nog een maatje te groot voor de derdejaars prof, die met name naar de Giro is gekomen om te leren. En om Barloworld-kopman Mauricio Soler bij te staan. De Colombiaan kan de verwachtingen, die hij twee seizoenen eerder met het winnen van een rit en de bolletjestrui in de Tour heeft gewekt, in geen enkel opzicht waarmaken. Vandaar dat Froome in de veertiende etappe maar eens mee springt met twaalf andere vluchters, onder wie naast Gerrans ook Giovanni Visconti, Francesco Gavazzi, Andrij Hryvko en Vasil Kiryjenka.
Nadat de zwalkende Brit achter de ontketende Simon Gerrans uit beeld is verdwenen, duurt het even voordat de vaste camera hem oppikt. De Australiër is dan inmiddels al juichend over de finish gereden en ook vier anderen uit de voormalige kopgroep hebben de etappe voltooid. ‘Zesde plaats voor Vrome’, is het droge commentaar van Renaat Schotte, als een renner in het rood-wit van Barloworld afgepeigerd over de streep bolt. De naam Froome wordt nog maar eens verhaspeld, zoals Fransen en Spanjaarden het, begin jaren ’70, geregeld over Zoetelmec hadden.
Na die kortstondige kennismaking met de latere winnaar van alle drie de grote rondes, duurt het een slordige vijftien maanden alvorens Chris Froome zijn neus weer aan het venster zal steken. In de Vuelta van 2011 wort hij verrassend tweede, voor ploegmaat Bradley Wiggins en achter de minstens net zo verrassende Spanjaard Juan José Cobo. Die zal, zo blijkt jaren later, op doping worden betrapt waarna Froome zelfs, bijna acht jaar verstrijken er tussentijds, met terugwerkende kracht tot winnaar van de Spaanse ronde wordt uitgeroepen. In de jaren die volgen wint hij vier keer de Tour, eenmaal de Vuelta (nu echt!) en in 2018 voltooit hij de trilogie door Tom Dumoulin te kloppen in de Giro. Niemand die het in het acht jaar durende ‘tijdperk Froome’ nog in z’n hoofd haalt zijn naam verkeerd uit te spreken.