Verjaardagskalender 22 mei: Jean-Christophe Péraud (1977)

‘De camera zoekt Péraud. Hij is de beste Fransman in het klassement en staat tweede’. Op rustige toon beschrijft Herbert Dijkstra vanuit zijn NOS-commentaarpositie op de Champs-Élysées wat de Franse televisieregie in beeld probeert te brengen. Het onderwerp wordt binnen enkele tellen gevonden, maar wie al weet heeft van hetgeen er in de volgende vijftien seconden staat te gebeuren, zou kunnen denken dat de renner van AG2R niet door een onschuldige televisiecamera in beeld is gebracht, maar dat de hele wereld naar hem heeft staan gluren door de richtkijker van een luchtbuks. Alsof er een minuscuul kogeltje is afgevuurd, dat met grote precisie de renner weet te raken en in onbalans brengt, klapt Péraud, slechts enkele tellen nadat de Franse regisseur is overgeschakeld naar een wijder shot, tegen de grond.

Door: Vincent de Lijser
22 mei '25

Terwijl het peloton de Place de la Concorde over raast op weg naar de apotheose van de Tour de France van 2014, ligt de nummer twee van het klassement op de Parijse straatstenen. Gelukkig zonder veel schade en in het bijzijn van enkele ploeggenoten. Die koesterden vooraf de vurige hoop op een rustige dag, diep in de buik van het peloton, maar zullen nu toch nog een keer aan de bak moeten om hun kopman terug te brengen. Er is gelukkig tijd genoeg. Nog meer dan veertig kilometer duurt de 101ste editie van de Ronde van Frankrijk, dus de knechten van Péraud hebben een klein uurtje om de podiumplek van hun kopman veilig te stellen. Een taak die ze – spoiler alert! – tot een goed einde zullen brengen.

Ondanks dat zijn valpartij in hartje Parijs in alle opzichten meevalt – op een zebrapad verliest de Fransman de macht over zijn stuur en glijdt door eigen toedoen onderuit – maken de gedachten van Jean-Christophe Péraud onmiddellijk een tijdreis. Naar een jaar eerder, toen hij vele malen pijnlijker met het aardoppervlak in zijn thuisland in contact was gekomen. Toen kostten niet één, maar liefst twee tuimelpartijen op dezelfde dag hem een top 10-eindklassering in de Tour.

Vier dagen voor Parijs was Péraud tijdens het verkennen van de zeventiende etappe, een 32 kilometer lange tijdrit tussen Embrun en Chorges, hard onderuit gegaan en op zijn schouder geklapt. Een nauwelijks te verdragen pijn had de renner onmiddellijk duidelijk gemaakt dat het foute boel was. Sleutelbeen gebroken. Desondanks wilde Péraud zijn negende plek in het algemeen klassement niet zomaar opgeven.

In 2011 was de voormalig mountainbiker – op de Olympische Spelen van 2008 in Peking had Péraud zilver gewonnen in die discipline – ook al negende geworden in de Tour en twee jaar later is hem er veel aan gelegen die prestatie te overtreffen. De Fransman is geen onverdienstelijk tijdrijder en aangezien meerdere renners in de rangschikking op schootsafstand staan, wil Péraud niet zomaar de strijd staken. Met een breuk in zijn sleutelbeen glijdt hij die middag toch gewoon van het startpodium om aan zijn tijdrit te beginnen. Die zal hij echter niet voltooien. Onderweg klapt Péraud nogmaals op ruwe wijze tegen het asfalt. Tot overmaat van ramp valt hij weer op die toch al zo gehavende schouder. Met tranen in zijn ogen, nog meer van teleurstelling dan van pijn, verdwijnt Péraud uit de Tour.

En nu, een jaar later, ligt hij weer op de grond. In Parijs nog wel. Ditmaal is opluchting het gevoel dat overheerst. De val op de Place de la Concorde had wel degelijk net zo ellendig kunnen aflopen als die tussen Embrun en Chorges, maar Péraud komt met de schrik vrij en kan zijn Tour ongeschonden vervolmaken. Na een korte achtervolging, in het wiel van zijn ploeggenoten, sluit hij even later weer aan bij de staart van het peloton. Nog een half uur concentreren. Alert zijn. Attent blijven. Geen fouten meer maken. Dan zal Péraud niet alleen de eerste Fransman op het Tourpodium zijn sinds Richard Virenque in 1997, maar heeft hij vooral ook de verwachtingen van alles en iedereen ruimschoots overtroffen.

Vooraf had de kopman van AG2R heel stiekem wel eens gedroomd van een zesde of zelfs vijfde plek, maar dankzij een sterke tijdrit – zonder valpartijen ditmaal – was hij op de voorlaatste dag zelfs opgerukt naar de tweede stek. Directe concurrenten Alejandro Valverde en Thibaut Pinot, Pérauds landgenoot die straks als nummer drie mee het podium op mag, had hij ruimschoots achter zich gelaten.

Dat klassementsleider Vincenzo Nibali bijna acht minuten voorsprong heeft, kan hem niet deren. Dat topfavorieten Christopher Froome en Alberto Contador al in de eerste Tourhelft na valpartijen de ronde noodgedwongen hadden moeten verlaten, evenmin. Vervelend voor hen, maar wie herinnert zich dat over een paar jaar nog?! Dan staat de naam Péraud in de geschiedenisboeken toch maar mooi op de tweede plek in de einduitslag van 2014. Nog een paar laatste rondjes over de Champs-Élysées moet de Fransman uit de penarie blijven. Dat lukt hem probleemloos. Zelden staat er een blijere en gelukkigere nummer twee op het Tourpodium dan Jean-Christophe Péraud.