Verjaardagskalender 8 juni: Gerrit Solleveld (1961)

Het is 1989. Inderdaad, al ruim zesendertig jaar geleden inmiddels. Waar alle grote eendagskoersen op de mondiale wielerkalender dankzij de al genoemde Van der Poel en Terpstra, maar zeker ook met dank aan Bauke Mollema, Dylan van Baarle en Wout Poels de laatste tien jaar stuk voor stuk eens of meermaals door een landgenoot zijn gewonnen, is dat in Wevelgem al decennia lang niet het geval geweest. De naam van de winnaar van toen is bovendien een minder voor de hand liggende.

Zou het jaar 1989 in een wielerquiz als hint worden gegeven, valt het nog maar te bezien of dat tot meer correcte antwoorden leidt. Niet een klassiekerspecialist als Adrie van der Poel of Frans Maassen is verantwoordelijk voor die, nog altijd laatste, Nederlandse zege in Wevelgem, maar een tempobeul uit het Westland, die vanwege zijn geboortegrond ‘De Tomaat’ genoemd wordt in het peloton. Gerrit Solleveld draait met een monsterontsnapping van meer dan tweehonderd kilometer door een kletsnat Vlaanderen iedereen een loer.

Om tot wasdom te komen hebben tomaten het meeste baat bij zon en temperaturen van rond de twintig graden. In dat licht bekeken slaat de bijnaam van Solleveld eigenlijk als een tang op een varken. De renner uit de SuperConfex-ploeg van Jan Raas gedijt namelijk het beste bij slechte weersomstandigheden. Het gezegde ‘april doet wat hij wil’ is aan de Westlander goed besteed. Als een kleine tweehonderd renners op woensdag 5 april 1989 – de eendagskoers wordt tot en met 2009 doordeweeks verreden, precies tussen de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix in – in Gent aan het vertrek staan, regent het pijpenstelen en dat zal de hele dag zo blijven. Het aantal tellen dat er geen dikke, koude voorjaarsdruppels neerkletteren op het wegdek en op de hoofden en lichamen van de renners is precies nul.

Terwijl een deel van het peloton zich afvraagt na hoeveel kilometer koers een opgave te rechtvaardigen is, heeft Solleveld duidelijk andere plannen. Iets meer dan een half uur na het klinken van het startschot maakt hij zich, in gezelschap van drie anderen, los uit het peloton. Op een kille, natte dag als deze kun je maar beter gas geven om het wat warmer te krijgen, is de theorie van Solleveld, die op dat moment in de verste verte nog niet denkt aan zijn kansen om met een voorsprong op het peloton Wevelgem te bereiken. Gelukkig voor hem hebben Sean Yates, Louis de Koning en Bruno Cenghialta hetzelfde idee. Het kwartet trapt stevig door, terwijl het peloton het rustig aan doet. De bonus van de vier tikt daardoor al snel de tien minuten aan.

Die voorsprong is met name te danken aan Yates en Solleveld. De twee tempobeulen – eerstgenoemde heeft negen maanden eerder in de Tour een tijdrit gewonnen, waarin zijn Nederlandse medevluchter als vijfde was geëindigd – matten De Koning en Cenghialta langzaam maar zeker af. De tweede beklimming van de Kemmelberg, veertig kilometer voor de finish, is hen te machtig. Als twee aanhangers die zojuist zijn ontkoppeld blijven ze achter.

Driekwartier lang werken Yates en Solleveld eendrachtig samen, tot de Brit zijn medevluchter plotseling verrast met een tempoversnelling. Gewaarschuwd door ploegleider Raas reageert de Tomaat – de bijnaam slaat niet alleen op het streekproduct van het Westland, waar Solleveld vandaan komt, maar ook op het rode hoofd dat zelfs een lichte inspanning hem telkens bezorgt – onmiddellijk attent. In steenkolenengels bijt hij Yates de woorden ‘now it’s over’ toe. Einde samenwerking.

Als de Brit Wevelgem met voorsprong wil bereiken zal hij het meeste kopwerk voor zijn rekening moeten nemen. Het is het staaltje blufpoker dat Raas als renner menig overwinning heeft opgeleverd. Nu de Zeeuw ploegleider is, instrueert hij zijn pupillen hetzelfde te doen. In de laatste rechte lijn is de moegestreden Yates geen partij voor Solleveld. De Tomaat klopt zijn medevluchter en schrijft Gent-Wevelgem op zijn naam. Niemand die dan kan bevroeden dat hij 36 jaar later nog altijd de laatste Nederlander zou zijn.