Foto Sirotti
Verjaardagskalender 26 juni: Greg Lemond (1961)
Bevriend zijn met je opponenten. In het heetst van de strijd iemand proberen te verslaan, maar elkaar na afloop gewoon vriendelijk de hand schudden. Een klap op de schouder. Kletspraatje misschien. Samen een drankje op een terras. Lachen. Met iemand die een concurrent van je is? Het idee alleen al, zeg! Gaan deze mensen, die dadelijk op hun racefiets stappen om elkaar te betwisten, buiten de wedstrijd vriendschappelijk met elkaar om? De man die zojuist kennis heeft genomen van de gemoedelijke sfeer voor en na een wielerwedstrijd gelooft zijn oren niet. Het idee bezorgt hem een ongemakkelijk gevoel. In wat voor wereld is hij beland?
Fotografen en cameraploegen doen ondertussen hun werk en schieten gretig beelden van het korte onderonsje tussen de twee mannen. De één is gekleed in het blauwwitte wielertenue van Coors Light. De ander in driedelig grijs. Tegenstrijdiger kan bijna niet. Eerstgenoemde heeft drie jaar eerder de Tour de France gewonnen. Als eerste Amerikaan ooit. Na een gedwongen afwezigheid is hij in 1989 terug in het peloton en staat op het punt om van start te gaan in wat de Amerikaanse tegenhanger van de Ronde van Frankrijk moet worden.
Tenminste, als het ligt aan de man in pak. De hoofdsponsor van de wedstrijd. Sterker, de man wiens naam de ronde draagt: Tour de Trump. Vanzelfsprekend staat Greg Lemond aan het vertrek van het nieuwste initiatief van zakenman en multimiljonair Donald Trump. De voormalig Tourwinnaar is de ideale ambassadeur van de nieuwe ronde. Bovendien kan hij de wedstrijdkilometers door het oosten van de Verenigde Staten goed gebruiken.
Terwijl sportverslaggever John Tesh namens televisiezender CBS in de zomer van 1987 naar Frankrijk is afgereisd om de ronde te verslaan en daar een zaadje in zijn hoofd wordt geplant, dat niet veel later zal uitgroeien tot de Tour de Trump, zit Greg Lemond thuis. Een paar maanden eerder heeft nota bene zijn eigen zwager de kansen op een tweede opeenvolgende overwinning in de Tour de France om zeep geholpen. Niet Laurent Fignon of Pedro Delgado, maar een jacht op kalkoenen zet een streep door de ambities van Lemond. Een schot hagel houdt de Amerikaan aan de kant.
Zijn rentree in het peloton, in dienst van het Nederlandse PDM, draait in 1988 uit op een sof. Lemond ondervindt nog te veel hinder van de naweeën van die onfortuinlijke kalkoenenjacht, waardoor de Amerikaan een jaar later bij het bescheiden ADR van ploegleider José De Cauwer belandt. Lemond zal de Giro en de Tour gaan rijden in Belgische dienst, maar om wedstrijdritme op te doen neemt hij eerst in eigen land deel aan de Tour de Trump. Niet in het shirt van ADR, maar in het blauwwit van Coors Light. Het Amerikaanse biermerk is in Europa cosponsor van de Belgische ploeg, maar heeft zelf ook een team rondrijden op het eigen continent. Omgekeerd is ADR een van de cosponsoren van die ploeg. Lemond staat bij beide onder contract. In Europa verdedigt hij de groenblauwe kleuren van ADR, maar als hij in de Verenigde Staten rijdt staat er Coors Light op zijn trui.
In de tien dagen dat het peloton tussen Albany en Atlantic City de Amerikaanse wegen onveilig maakt, beginnen de benen van Lemond steeds beter aan te voelen. Aan het begin van het seizoen had hij met een zesde stek in het eindklassement van de Tirreno-Adriatico en een vierde in het Critérium International al bewezen op de goede weg te zijn. Met een derde plaats in de achtste etappe van de Tour de Trump, een criterium in en rond Arlington, onderstreept Lemond dat nog eens.
Tijdens de etappekoers krijgt de Amerikaan bovendien bezoek van landgenoot Boone Lennon. De voormalig alpineskiër is al zijn hele sportieve leven bezig met aerodynamica en heeft iets nieuws ontwikkeld. Zogenaamde ‘aero bars’, een opzetstuur dat triatleten gebruiken en dat tijdens tijdritten voordeel en dus tijdwinst zou moeten opleveren. Nieuwsgierig laat Lemond zo’n stuur op zijn fiets bevestigen, rijdt een paar rondjes over een lokale parkeerplaats en is binnen enkele minuten overtuigd.
Met opgeheven hoofd vliegt hij na de Tour de Trump naar Europa om de Giro te rijden. Daar zal hij nog een paar keer een flinke terugslag te verwerken krijgen. Lemond worstelt zich de bergen over, verliest veel tijd op de klassementsrenners en overweegt zelfs per direct zijn fiets aan de wilgen te hangen. Echtgenote Kathy moet al haar overredingskracht inzetten om haar man ertoe te bewegen door te zetten. Pas in de afsluitende tijdrit, tussen Prato en Firenze, krijgt Italië iets van de oude Lemond te zien. Alleen de Pool Lech Piasecki raffelt de 53 kilometer lange proef tegen het uurwerk sneller af dan de Amerikaan. De ‘aero bars’ van Boone Lennon gebruikt Lemond nog niet. Die wil hij, als geheim wapen, pas in de Tour tevoorschijn halen.
Door de sterke Giro-tijdrit is het zelfvertrouwen bij de Amerikaan plotseling helemaal terug. Opgetogen en vol energie staat hij een paar weken later in Luxemburg op het startpodium om, voor het eerst sinds zijn eindzege in 1986, aan de Tour de France te beginnen. De ronde zal opnieuw uitmonden in een overwinning voor Lemond. Met een verschil van niet meer dan acht tellen troeft hij Laurent Fignon af. Met dank aan het aerodynamisch triatlonstuur van Boone Lennon, waardoor hij op de Champs-Élysées zijn achterstand op de Fransman, die op een gewone fiets en zelfs zonder helm van start is gegaan, ombuigt in een allesbeslissende voorsprong.
Thuis in de Verenigde Staten zal Donald Trump, zodra hij kennis neemt van de Tourzege van zijn landgenoot, zich meermaals stevig op de borst hebben geklopt. De huidige Amerikaanse president moet er ongetwijfeld heilig van overtuigd zijn geweest dat hij met zijn Tour de Trump – die niet meer dan twee edities zou kennen en bepaald niet zonder slag, stoot of schandalen verliep – aan de basis had gestaan van de comeback en de legendarische Touroverwinning van Greg Lemond in 1989.