Foto Angelo Giangregorio
De kennismaking met de vandaag (15 oktober) jarige Tom Boonen
Niet met uitgestoken hand, zoals men zich doorgaans voorstelt, maar het is wel degelijk een handgebaar waarmee de succesvolste Vlaamse klassiekerrenner van de 21ste eeuw zich in het voorjaar van 2002 introduceert. Een korte vingerwijzing is het. Met zijn rechterhand. Niet om een overwinning te vieren of ongenoegen kenbaar te maken. Nee, om zijn ploeggenoten te helpen. Het tafereel houdt het midden tussen een bezorgde vader die zijn zoontje fietsen leert en het mannetje duidelijk wil maken beter op de stoep te kunnen gaan rijden, en een herder die zijn schapen in de juiste richting manoeuvreert.
Als makke lammeren volgen de ploeggenoten van Boonen het bevel van de 21-jarige neoprof en sturen naar rechts. De stoep op. Behendig wippen ze hun voorwiel iets omhoog. Voor enkele tientallen meters zullen ze niet door elkaar worden geschud door bonkige kasseien, maar maken ze dankbaar gebruik van een beter berijdbaar stuk trottoir. Dat ze daar zelf niet op zijn gekomen. Als een ware reisgids leidt Boonen zijn collega’s door het Vlaamse land.
De twijfel die zijn voornamelijk Amerikaanse ploeggenoten een paar maanden eerder nog hadden over de nieuwkomer is nu definitief verdwenen. Aanzien moet je verdienen binnen de ploeg en dat is Boonen zichtbaar gelukt. Waar anders dan in ‘De Ronde’?! De klassieker die hij later drie keer zal winnen. Maar dat weet de wereld dan nog niet. En Boonen zelf? Die zal er in zijn eerste Ronde van Vlaanderen vast en zeker een paar keer aan hebben gedacht. Of er ten minste over hebben gefantaseerd.
Wie in een wielerquiz de stelling ‘Tom Boonen reed zijn gehele profcarrière voor ploegen van Patrick Lefevere’ beantwoordt met ‘juist’ zal niet de maximale score behalen. Het is US Postal, waar de zoon van oud-prof André Boonen in 2002 zijn loopbaan begint. Ploegleider Dirk Demol heeft Boonen als belofte al eens onder zijn hoede gehad en is hem daarna blijven volgen, tot ‘Tornado Tom’ daadwerkelijk toe is aan een overstap naar het profgilde. Boonen maakt onmiddellijk indruk en dus is het allerminst vreemd dat Demol zijn ontdekking in 2002 meteen opstelt in de Ronde van Vlaanderen.
Niet dat er al direct rekening moet worden gehouden met Boonen. George Hincapie is de aangewezen kopman, die door de rest van de ploeg zo diep mogelijk in de finale moet zien te worden gebracht. Door Boonen dus, maar ook door Floyd Landis en zelfs…. Lance Armstrong! De op dat moment nog drievoudig Tourwinnaar wil in het Vlaamse land niet alleen de nodige trainingskilometers in de gespierde kuiten krijgen, hij wil ook wel eens iets terugdoen voor zijn trouwe luitenant Hincapie.
Vlak na de start rijdt een viertal weg, dat niet ruim twee decennia later maar al diezelfde dag in het rijk der vergeten coureurs belandt. Zo onbekend zijn ze. Vooruit, hun namen. Ere wie ere toekomt, ze trokken toch maar mooi ten strijde in de Ronde van Vlaanderen van 2002 en reden zowaar een tijd lang aan de leiding. Het zijn de Belgen Erwin Thijs en Jan Kuyckx, Ronny Scholz uit Duitsland en de Spanjaard Alexis Rodríguez. Samen bouwen ze een voorsprong op van liefst een kleine twintig minuten. Vandaar dat de US Postal-ploeg al vroeg de snelheid verhoogt.
Boonen legt het peloton zijn wil op en stuwt het tempo omhoog. In zijn wiel zit Armstrong. Talent herkent elkaar. Alsof er plotseling een spiegel naast je staat en je zij-aan-zij met je evenbeeld fietst. Het sterke rijden van zijn jonge ploeggenoot is de Amerikaan natuurlijk al lang opgevallen. Het zal betekenen dat Boonen niet lang de kleuren van US Postal draagt. Daar is er immers maar één de baas. Of ‘The Boss’. Armstrongs waardering voor de jonge Boonen is er echter wel degelijk en wordt groter wanneer de Belg zijn parcourskennis demonstreert. Niet alleen aan zijn collega’s, maar aan de hele wereld.
Zodra het peloton een volgende kasseistrook opstuift, attendeert Boonen Armstrong en de anderen met een korte vingerwijzing op de beter geplaveide strook rechts van de bonkige stenen. De Vlaamse televisiecamera’s brengen het haarscherp in beeld. Slechts een fractie van een seconde priemt de rechterwijsvinger van Boonen naar het trottoir. Met een beetje fantasie zie je Armstrong denken ‘oh, ja!’, als hij het gebaar van de Belg in het vizier krijgt en begrijpt wat hem aangeraden wordt. Alsof hij op toneel staat en van een souffleur precies op tijd dat ene zinnetje krijgt toegefluisterd. Het is op die zevende april van het jaar 2002 de definitieve kennismaking met een toekomstig kampioen. Tom Boonen is de naam. Aangenaam.