Hoera voor Danny Nelissen. Vandaag is de 55e verjaardag van de oud-wereldkampioen.
Een kort moment twijfelt Danny Nelissen of hij niet hallucineert. De combinatie van de ijle Colombiaanse berglucht en de forse inspanning die de Limburger net heeft geleverd, terwijl hij het parcours van het wereldkampioenschap van 1995 verkent, zouden er zomaar voor kunnen zorgen dat zijn waarnemingsvermogen en hersenpan elkaar niet meer weten te vinden, waardoor er niet-bestaande beelden lijken te worden geregistreerd. Zodra Nelissen nog eens diep in- en uitademt, met zijn ogen knippert en weer helder denkt, realiseert hij zich dat hetgeen hij ziet wel degelijk de werkelijkheid is. Terwijl de renner volop afziet en de ruim zes kilometer lange klim, die de scherprechter zal zijn tijdens de naderende mondiale titelstrijd, met de grootst mogelijke moeite oprijdt, wordt hij voorbij gesneld door een klein Colombiaans jochie. Een jaar of tien, ten hoogste, schat de verbouwereerde Nelissen hem. Op zijn BMX-crossfiets met dikke profielbanden peddelt het mannetje, zijn gevulde schooltas op de rug, doodleuk langs de voormalige profrenner alsof die er niet staat. Nelissen zucht eens diep. Zouden bondscoach Gerrie Knetemann en profrenner Frans Maassen dan toch gelijk hebben gehad, toen ze na hun parcoursverkenning teleurgesteld verkondigden dat de oranje-selectie maar beter huiswaarts kon keren?! Op de steil oplopende Colombiaanse wegen zouden de Nederlanders in hun optiek bar weinig te zoeken hebben tijdens de strijd om de regenboogtrui. Als zelfs een ventje van een jaar of tien in staat is Nelissen te vernederen, waartoe zouden de Colombiaanse amateurrenners in hun thuisland dan wel niet in staat zijn?!
Zodra de anekdote over het kleine jochie ter sprake komt, stijgt er gelach op de vanaf de pluche stoelen in De Kleine Komedie in Amsterdam. Het is inmiddels 22 jaar later en Nelissen staat, gehuld in een inmiddels behoorlijk strak zittende regenboogtrui – hij maakt er zelf gelukkig een grapje over – op het podium in het Mekka van de Nederlandse cabaret- en kleinkunstwereld. In september 2017 is hij een van de sprekers tijdens ‘Sportmonologen’. Op initiatief van schrijver en journalist Arthur van den Boogaard verhalen bekende ex-topsporters twee avonden op rij over hun meest opmerkelijke prestaties. Er is voor elke liefhebber wat wils in de Kleine Komedie. Hardloopster Nelli Cooman praat over haar wereldrecord op de zestig meter sprint, bokser Orhan Delibas haalt herinneringen op aan zijn Olympische zilveren plak in Barcelona en oud-hockeyer Jacques Brinkman doet, niet zonder emotie, uit de doeken hoe de weg naar goud voor hem en zijn teamgenoten op de Spelen van 1996 precies verliep. Nelissen mag op zijn beurt uitgebreid terugblikken op de wereldtitel bij de amateurs die hij in Duitama won, een jaar voordat Brinkman en zijn collega’s de finale van hun leven speelden.
De monoloog is een uitermate boeiend kwartietje, waarin met name Adrie van Diemen en diens powermeter in een welverdiend zonnetje worden gezet. Na een gedwongen voortijdig afscheid uit het profpeloton – in 1994 werd een hartritmestoornis bij Nelissen geconstateerd – is de Limburger, nadat hij niet veel later door de medici gezond was verklaard en weer mocht fietsen, teruggevallen naar de betrekkelijke luwte van de amateurs. Vanzelfsprekend is de ex-renner van PDM en TVM gebrand op een comeback op het hoogste niveau. Vandaar dat hij zijn zinnen heeft gezet op de wereldtitel in Duitama. Een eventuele regenboogtrui zal de poort naar het profpeloton als vanzelf weer open zetten, is zijn verwachting. Gesteund door Van Diemen en een powermeter, in 1995 nog een zeldzaamheid in het wielrennen, gaat Nelissen daags nadat het tienjarige binkje hem in z’n hemd zette terug naar El Cogollo. Zijn coach heeft hem aangeraden de klim, met een gemiddeld stijgingspercentage van 9% en een top die op bijna 3000 meter boven zeeniveau ligt, als training nog eens een keer of vijf op te rijden. Telkens op een andere manier en daarbij ondertussen het stukje technologie scherp in de gaten te houden. Het blijkt een ware eyeopener.
Nelissen ontdekt dat als hij zijn eigen tempo blijft aanhouden en niet boven zijn macht probeert te rijden, hij veruit het gemakkelijkst en het snelst bovenkomt. Met dat inzicht als een extra bron van energie in zijn achterzak, staat de Nederlander enkele dagen later bomvol ambitie aan de start. Al in de tweede ronde glipt hij mee met een kopgroep. Bergop moet Nelissen geregeld een gaatje laten ten opzichte van zijn medevluchters, maar dat is bewust en ingecalculeerd. Hij blijft continu zijn eigen tempo aanhouden en laat zich niet van de wijs brengen door medevluchters die als springveren omhoog schieten op het Colombiaanse wegdek. Dat hij telkens de aansluiting met de kop weet te hervinden, is voor hem het sluitende bewijs dat zijn aanpak werkt. Het geeft Nelissen dusdanig veel zelfvertrouwen dat hij op twee ronden van het einde besluit te demarreren. Niet op de klim, maar juist daar waar niemand het verwacht. In de afdaling. Het blijkt de ultieme sleutel naar succes. Dat Nelissen naar eigen zeggen een topsnelheid bereikt van liefst 124 kilometer per uur en dat naaste belager Daniele Sgnaolin zich tijdens zijn achtervolging in de laatste ronde lelijk vergist – de Italiaan ziet een oranje shirt voor zich rijden tijdens de slotbeklimming van El Cogollo en verwacht Nelissen bij te halen, maar passeert in werkelijkheid de Nederlander Lucien de Louw, die een ronde achterstand heeft – zijn niet alleen twee uiterst vermakelijke kanttekeningen bij de wereldtitel, ze maken de sportmonoloog extra smakelijk en het verhaal net een tikje sterker. Zonder dat Colombiaanse jochie van tien op zijn BMX-je en het tamelijk hallucinante moment waarop Danny Nelissen door hem voorbij werd geflitst, had de amateurkampioen van 1995 vermoedelijk nooit, 22 jaar later, in zijn iets te strak zittende regenboogtrui in De Kleine Komedie gestaan.
