Foto Sirotti
Op z’n verjaardag terug naar 2003: hoe Steven de Jongh de E3 Prijs veranderde in ‘gallery play’
Als de E3 Prijs Vlaanderen van 2003 een voetbalwedstrijd was geweest, dan waren de woorden ‘gallery play’ heel toepasselijk om het verloop te beschrijven. De overmacht van het Rabobank-collectief was niet alleen indrukwekkend, maar ook intimiderend. Was het Rabobank achttal een voetbalteam geweest, dan waren de hakballetjes, steekpassjes en rondo’tjes niet van de lucht geweest. Het achttal dat namens de oranje-wit-blauw gekleurde Nederlandse boerenleenbank door de Vlaamse Ardennen rijdt, legt het peloton gedurende de volledige 209 kilometer haar wil op. Om over de eenvoudige overwinning, nog maar te zwijgen. Wanneer de koers haar slotfase in gaat is het dan ook niet de vraag of er een Rabo-renner gaat winnen, maar wie. Met nog een dik half uur koers te gaan, wordt dat steeds duidelijker. Terwijl voormalig wereldkampioen Óscar Freire de ideale bliksemafleider is in het peloton en waar zes ploeggenoten de achtervolging op een drie mans kopgroep lam leggen, is de Rabo-renner in die kopgroep op weg naar de grootste zege uit zijn profcarrière.
Dat hij aan de finish in Harelbeke nog dient af te rekenen met twee medevluchters lijkt niet meer dan een formaliteit. Aan de manier waarop de Rabobank-ploeg het peloton haar wil oplegt, valt af te lezen dat niemand daar twijfelt over een mogelijk teleurstellende afloop. In de laatste kilometer blijkt dat ook nergens voor nodig. Vooruitgeschoven post Steven de Jongh rond de ‘gallery play’ van het team op fraaie wijze af. Zoals een voetballer na uitgebreid rond tikken uiteindelijk scoort door de keeper kansloos te laten en met een sierlijke curve in de rechterbovenhoek af te ronden, zo wint de Nederlander in Harelbeke met speels gemak.
De overheersende aanwezigheid van de Rabobank-ploeg in het Vlaamse voorjaar is vooral Quick-Step een doorn in het oog. De manschappen van Patrick Lefevere hebben met Johan Museeuw, Paolo Bettini, Frank Vandenbroucke en Tom Boonen een bezetting waarmee nagenoeg iedere grote eendagskoers kan worden gewonnen, maar de in het blauw gehulde brigade vangt geregeld bot. ‘Het is Quick-Step tegen de rest van de wereld’, verzucht ploegleider Wilfried Peeters in de Belgische krant De Standaard en daarmee zegt de oud-renner geen woord te veel. Het genoemde kwartet had in de eerste, de beste Vlaamse klassieker dusdanig huis gehouden dat meerdere slapende honden waren wakker geschrokken, om vervolgens de tanden te ontbloten en een tegenoffensief in te zetten. In de Omloop Het Volk had Museeuw niet alleen iedereen het nakijken gegeven en de koers, die we tegenwoordig kennen als Omloop Het Nieuwsblad, op zijn palmares laten bijschrijven. Zijn ploeggenoten hadden drie van de resterende vier plaatsen in de top 5 opgeëist. Alleen Max van Heeswijk was, in dienst van US Postal, met zijn tweede plek een vreemde eend in de Quick-Step-bijt. Een dag later had Roy Sentjens de fabrikant van laminaat in Kuurne-Brussel-Kuurne een nieuwe overwinning geschonken, maar daarna was het succes opgedroogd, doordat meerdere ploegen waren voorbereid op het sterke Quick-Step-collectief en hun aanvalspogingen telkens vroegtijdig in de kiem smoorden.
In semiklassiekers als Le Samyn, Nokere-Koerse, de Omloop van het Waasland en Dwars door Vlaanderen komen de manschappen van Lefevere er niet aan te pas en ook in de E3 Prijs Vlaanderen worden ze afgetroefd. Museeuw waagt op zowel de Taaienberg als de kasseistrook van Varent bij Oudenaarde een verwoede poging zijn rivalen af te schudden, maar telkens kleeft er een Rabo-renner als een magneet aan zijn achterwiel. Nota bene Michael Boogerd, toch niet bepaald bekend staand als kasseienspecialist, belet de drievoudig winnaar van de Ronde van Vlaanderen naar de kopgroep te springen. Die is kort daarvoor ontstaan als Steffen Wesemann op de heuvelzone van Waarmaarde, een kleine dertig kilometer voor het bereiken van Harelbeke, de knuppel in het hoenderhok gooit. De Jongh springt namens Rabobank naar de Duitser toe en onmiddellijk gooien zijn teamgenoten in het peloton de boel op slot. Jong talent Stijn Devolder haakt weliswaar nog aan, maar in hem ziet de Nederlandse ploeg geen bedreiging. In eerste instantie plaatsen de knechten van de sprinters zich nog wel op kop om iets dat voor een achtervolging moet doorgaan op touw te zetten, maar telkens als ze omkijken om te zien of hun kopman nog goed gepositioneerd zit, blikken ze in het lachende gezicht van Freire, Boogerd of een van hun luitenanten. Rabobank heeft de hele meute genadeloos in de tang. Pas in de slotkilometer mag een drietal wegrijden, maar de enige reden dat zij gratie krijgen van de ploeggenoten van De Jongh is dat iedereen dan al lang en breed weet dat hun tegenaanval te laat is. De Nederlander rondt het ploegenwerk feilloos af en verwijst Wesemann en Devolder simpel naar de ereplaatsen. Een dag later slaat Rabobank opnieuw toe. Boogerd wint de Brabantse Pijl, voor Freire. In de monumentale klassiekers, in de weken die volgen, zal de ploeg er echter nauwelijks aan te pas komen. Zelden reden de Rabo-renners collectief sterker dan in het laatste weekend van maart in 2003, toen ze alles en iedereen hun wil oplegden, met de klinkende zeges van Boogerd in de Brabantse Pijl en, een dag eerder, Steven de Jongh in de E3 Prijs Vlaanderen als resultaat.
