Foto Sirotti
The Chain: Het schaduwmens achter Wiggo
Een monstrueuze creatie, zo noemt Sir Bradley Wiggins zichzelf al in de inleidende regels van het boek. Dat is de omschrijving die hij kiest als hij zijn inloopkast betreedt, voorbij zijn scherp gesneden pakken en bijpassende schoenen. De modstijl. Daar, te midden van zijn vermommingen als Wiggo, verschanst hij zichzelf om coke te snuiven vanaf zijn Olympische medaille. Om daar zelf lachend aan toe te voegen: “What a fall from grace.” Zijn eigen conclusie volgt al meteen in de proloog: “Everyone know who Bradley Wiggins is. Everyone, that is, but me.”
Foto Sirotti
Foto Sirotti
Foto Sirotti
Foto Sirotti
Foto Sirotti
Foto SirottiIn The Chain gaat Wiggins zonder pardon met de billen bloot. Van zijn vroegste jeugd via zijn grootste successen naar de periode na zijn carrière. En vooral over het onderscheid tussen wat de buitenwereld over hem denkt en ziet en dat wat in zijn binnenste leeft.
De confrontatie met zichzelf is niet mals. Wiggins kijkt het beest in de ogen, schuwt niets, ontziet zichzelf allerminst, maar doet dat ook niet zonder humor. Precies zoals hij jou, als lezer, ook aankijkt vanaf de voorkant van het boek. Duidelijk ouder, getekend, maar absoluut ook wijzer. Hij omschijft niet alleen de invloed van zijn afkomst, de afwezigheid van en uiteindelijk de moord op zijn vader (de Australische ex-renner Gary Wiggins), het mentale en fysieke effect van het misbruik door jeugdtrainer Stan, maar ook de invloed van alle aandacht en de tabloidjournalisten voor zijn deur. De uitgebroken Wiggomania na de Tourwinst en richting de Olympische spelen leidt er toe dat Wiggins opeens niet meer normaal over straat kan met zijn gezin. Dat omschrijft hij als volgt:
“Maybe had it been just the Tour, the attention, the excitement around me, would have died down. The fact that straightaway we had the Olympic Games, in London, only threw a whole load of petrol on the fire. The media were actually referring to the sudden fascination in all things Bradley Wiggins as ‘Wiggomania’. The only other mania I could remember was Beatlemania. I was never quite in that bracket but for a while my sideburns were definitely as famous as Ringo Starr’s were in the Sixties. Both the Sun and Daily Mirror printed mock-ups of my trademark facial hair. ‘Every Sun reader can back the 32-year-old’s time trial bid by cutting out and taping on his lucky sideburns,’ declared the tabloid. I’m not sure winning an Olympic time trial does actually hinge on how many people have paper sideburns Sellotaped to their face, but I’m sure it helped to sell newspapers and build up the hype.”
Op de vlucht
Fietsen was een vlucht. Weg van zichzelf, weg van het dagelijks leven en de blik in de spiegel. Een soort superheldenversie, zodra hij het lycra om zijn lijf had. Het gaf hem een roes, een doel en bovenal zelfvertrouwen. Wiggins geloofde vele malen meer in zichzelf als wielrenner dan als mens. Hij noemt de versie van zichzelf naast de fiets dan ook een schaduwmens. Het getraumatiseerde kind dat hij was komt dan ook ruimschoots aan bod in het boek. Iets dat pas jaren later, na zijn veertigste, écht een plek kreeg. Net zoals de liefde voor zichzelf, mede gevoed door zijn drie kinderen. En met een uitgestoken hand van zijn oude held, Lance Armstrong.
“More recently I’ve come to see a greater truth about the me I portrayed after my success in 2012. I’d always thought I was bothered about what other people thought of me. Actually, I was bothered about what I thought of myself. Which was nothing. That’s the real reason why I invited this stranger into my life, dressed him up and pretended he was me. The fact that other people, in my head at least, seemed to prefer this strain of me only served to emphasise just how right I was to dislike myself on such a great scale. As ever, somewhere at the heart of that wreck of a personality is traumatized child. As an adult, I was holding shame and embarrassment from those years of abandonment and abuse. The bike was my safe place. On it, I had extreme confidence and believed 100 per cent in my ability. Off it, I was lost and empty. Ask me to do an interview or accept an award and I was constantly reaching for Wiggo to hide the insecure mess I was underneath.”
Hij leefde een rock-‘n-rollbestaan naast de fiets, deed alles wat een eventueel opperwezen verboden had en stond als zelfbenoemd zolderkamergitarist zelfs op het podium met één van zijn jeugdhelden, Paul Weller. Al die opsmuk en mooie kanten ten spijt, The Chain handelt vooral over de echte Bradley Wiggins, de zoekende ziel die naast de fiets veel akeliger dicht langs de afgrond scheerde dan ooit op de fiets. De jongen die nu, 13 jaar na de zomer die hem definieerde, eindelijk chocola heeft gemaakt van wie hij nu écht is. En daarmee de cirkel rond heeft gemaakt.
Uitgever: HarperCollins
- Engels
- Hardcover
- 9780008767730
- 23 oktober 2025
The Chain is verkrijgbaar in de boekhandels en via Bol.com – hij is dus enkel nog in Engels verkrijgbaar