Negen jaar wachten. Regen. Kasseien. En dan Lars Boom.

In aanloop naar de Tour staat de 152 kilometer lange mini-uitvoering van Parijs-Roubaix met een grote rode cirkel aangemerkt in de plannen van Belkin. De ploeg beschikt niet over een sprinter en heeft met Bauke Mollema, een jaar eerder zesde in de eindrangschikking, weliswaar een klassementskopman in de gelederen, zegevieren op een Alpen- of Pyreneeënreus is in een peloton waar Chris Froome, Vincenzo Nibali en Alberto Contador de dienst uitmaken in het hooggebergte een nagenoeg ondoenlijke opgave. De Belkin-renners zullen hun kansen selectief moeten uitkiezen en daardoor is het oog van de ploegleiding al snel gevallen op de vijfde etappe. De kasseienrit van het Belgische Ieper naar het Noord-Franse Arenberg lijkt op het lijf geschreven van Boom en Sep Vanmarcke. Laatstgenoemde is een uitgesproken specialist op de kinderkopjes in Vlaanderen en Noord-Frankrijk en was drie maanden eerder als vierde aangekomen op de wielerbaan in Roubaix en werd in 2013 zelfs tweede achter Fabian Cancellara. Nog een jaar verder terug was Boom op zijn beurt fraai zesde geworden in de Hel van het Noorden, zoals Parijs-Roubaix ook wel wordt genoemd. Door zijn veldritverleden is hij, in de ogen van zijn ploegleiders, een ideale kandidaat om Weening na negen jaar eindelijk een mogelijke opvolger te bezorgen. De rolverdeling binnen de Belkin-ploeg is op 9 juli 2014 dan ook zo klaar als een klontje. Boom en Vanmarcke krijgen een vrijgeleide om voor dagsucces te gaan, de rest van de ploeg richt zich op kopman Mollema en op de taak hem zo schadevrij mogelijk over de kasseistroken te loodsen.

Als de Belkin-renners ’s ochtends in Ieper de gordijnen van hun hotelkamers openslaan, fonkelt er onmiddellijk een glinstering in de ogen van de beide gelegenheidskopmannen. De weergoden blijken hen gunstig gezind en storten een niet aflatende hoeveelheid hemelwater omlaag. De stromende regen maakt de toch al niet gemakkelijk begaanbare kasseien spekglad. Terwijl menig renner met angst en beven op de fiets stapt – terecht zal blijken, want de valpartijen op weg naar Arenberg zijn al snel niet meer te tellen, met Tourfavoriet en titelverdediger Froome als voornaamste slachtoffer – realiseren Boom en Vanmarcke zich dat het wel eens een gedenkwaardige dag zou kunnen worden. De koersleiding heeft weliswaar kort voor de start besloten de twee zwaarste kasseistroken, Mons-en-Pévèle en die bij Orchies, als gevolg van de weersomstandigheden, uit het parcours te halen, de zeven die overblijven bieden nog altijd volop kansen de concurrentie het leven zuur te maken. Het Belkin-tweetal werkt voorbeeldig samen en overlegt veelvuldig, maar hoeft uiteindelijk niet zelf te kiezen wie het karwei mag afmaken. Dat doet het lot. Als Boom samen met Peter Sagan op de strook van Sars-et-Rosières naar Tilloy-lez-Marchiennes het tempo dicteert, voelt Vanmarcke zijn achterband platter worden. Met de lucht die naar buiten sijpelt, verdampen tegelijk de kansen van de Belg op een ritzege. Boom zal de belangen van zijn ploeg de resterende twintig kilometer alleen moeten behartigen. Dat doet de Nederlander voortreffelijk. Terwijl kasseispecialisten als Sagan en Cancellara geen antwoord paraat hebben op de coup die de Astana-ploeg pleegt op de voorlaatste kasseistrook, kan Boom de versnelling van gele truidrager Nibali en diens luitenanten Lieuwe Westra en Jakob Fuglsang als enige wel beantwoorden. De Italiaanse klassementsleider valt vooral aan om tijdwinst op zijn concurrenten te boeken. Met de dagzege is hij nauwelijks bezig. Het is koren op de molen van Boom. Als de moegestreden Westra, die nagenoeg de gehele dag in voorste gelederen heeft gereden, op de laatste kasseistrook afhaakt, kiest de landgenoot van de Fries het hazenpad. Wat volgt zijn enkele bloedstollende minuten, waarin menig bilspier door het veelvuldig samen knijpen volop trainingsoefeningen te verduren krijgt. Zijn voorsprong op Nibali en Fuglsang blijft de resterende kilometers niet meer dan minimaal, maar Boom houdt knap stand. Pas bij het uitkomen van de laatste bocht, in het zicht van de finish, is de renner van Belkin zeker van zijn zaak. Vreugdegevoelens, kippenvel en tranen vechten om de overhand in en op zijn lijf. Terwijl Nibali zich op de achtergrond realiseert dat een renner van een dergelijk kaliber een welkome versterking zou kunnen zijn voor de Astana-ploeg – enkele maanden later zal de voormalig veldrijder inderdaad de overstap maken – boekt Lars Boom niet alleen een heroïsche ritzege, in een kletsnat Arenberg maakt hij een einde aan een dan al negen jaar durende droogstand als het gaat om Nederlands dagsucces in de Tour de France.