Arensman 26 jaar: de verjaardag van de revelatie die ooit zelfs Pogi nerveus maakte

De erelijst van de Tour de l’Avenir is er een om je vingers bij af te likken. De winnaar van de allereerste editie, verreden in 1961, zou weliswaar nooit tot de absolute wereldtop gaan behoren – zijn naam luidt Guido de Rosso; een Italiaan, die later nog derde en vierde zou worden in de Giro en ook zevende in de Tour, maar daar bleef het verder wel bij – even later voegen kleppers als Felice Gimondi en Joop Zoetemelk hun namen toe. Ook Greg Lemond, Miguel Induráin en Laurent Fignon doen dat, al zijn de zeges van het drietal wat geflatteerd. Vanaf 1981 veranderen namelijk de voorwaarden om aan de Tour de l’Avenir mee te mogen doen. De koers is dan niet langer uitsluitend voor jonge talenten en amateurrenners, profs zijn ook vrij te starten. Het verklaart waarom de waarde van de Ronde van de Toekomst, die eind jaren ’80 ook nog kortstondig als Ronde van de Europese Gemeenschap door het leven gaat, zienderogen afneemt als barometer van aanstormend talent. In 1992, wanneer de organisatie in handen komt van de Société du Tour de France, wordt de aanvankelijke opzet weer in ere hersteld. De Ronde van de Toekomst is vanaf dat moment weer uitsluitend voor renners onder de 25 jaar. Bij de nieuwe indeling van de UCI-categorieën in 2007 wordt de koers als U23 aangemerkt, een status die verraadt dat de maximumleeftijd om deel te nemen met nog eens twee jaar verlaagd wordt.

Opnieuw regent het grote namen op de erelijst. Colombianen Nairo Quintana, Miguel Ángel López en Egan Bernal winnen de rittenkoers, net als Warren Barguil en David Gaudu dat namens Frankrijk doen en in 2007 komt de winnaar uit Nederland. Bauke Mollema toont zich dat jaar de sterkste. Ook in de editie waarin Arensman zijn neus aan het venster steekt, zal een bekende naam zich tot winnaar laten kronen. Op voorhand is hij echter niet de uitgesproken favoriet. Menig kenner rekent op een eindzege van de Colombiaan Iván Sosa. Het tijdrijden is weliswaar zijn achilleshiel, maar aangezien dat in de Tour de l’Avenir van 2018 niet individueel, maar uitsluitend in ploegverband wordt gedaan, luidt de algemene verwachting dat hij in de bergen zijn concurrenten op grote achterstand zal rijden, zodat het tijdverlies in de rit tegen het uurwerk niet meer van belang is. De werkelijkheid is anders. Sosa wint in skioord Méribel weliswaar de eerste serieuze bergproef door Brandon McNulty op de streep te kloppen, in het klassement kijkt de Colombiaan dan al tegen een forse achterstand aan. De ploegentijdrit heeft hem de das omgedaan. De kleine, vederlichte Colombianen hebben op de winderige wegen rond Orléans de grootst mogelijke moeite de molen draaiende te houden en eindigen in de achterhoede. Hun nederlaag opent de deur voor een Sloveens talent, dat in de slipstream van Sosa en McNulty naar Méribel fietst, achter hen als derde finisht en vervolgens de gele leiderstrui mag aantrekken. Inderdaad, Tadej Pogačar.

De renner die twee jaar later al de ‘echte’ Tour zal winnen, grijpt in de Ronde van de Toekomst op drie dagen van het einde de macht en zal die niet meer afstaan. De grootste concurrentie krijgt hij uit onverwachte hoek. Niet Sosa, João Almeida of Aleksandr Vlasov, maar Arensman en de betreurde Gino Mäder zijn de renners die het Pogačar nog tamelijk lastig weten te maken op de slotdagen. De Zwitser wint in de Alpen zelfs twee van de laatste drie etappes, terwijl Arensman diezelfde ritten aangrijpt om nog een paar plekken op te schuiven in de algemene rangschikking en achter Pogačar ‘best of the rest’ te worden. Het levert de Nederlander vele loftuitingen en superlatieven op. Het blog U23 Cycling Zone (https://u23cyclingzone.wordpress.com/blog/), een aanrader als je nu alvast op de hoogte wilt worden gehouden welke renners je over een paar jaar in je Tourpoule kunt spelen, is lyrisch en noemt niet Pogačar maar Arensman de revelatie van de Tour de l’Avenir. Het grote publiek bereikt de strijd tussen de Sloveen en de Nederlander in 2018 nog niet of nauwelijks. Pas afgelopen zomer, toen Arensman op La Plagne wegsnelde van kemphanen Pogačar en Jonas Vingegaard, om boven op de klim van buiten categorie zijn tweede Tourritzege te boeken, werden de eerdere prestaties nog eens opgerakeld. De Sloveense klassementsleider kon zich nog maar al te goed herinneren hoe zijn Nederlandse opponent hem destijds ook al het vuur aan de schenen legde op de Franse cols. Dankzij dat moment krijgt de tweede plaats van Thymen Arensman in de Tour de l’Avenir van 2018 zeven jaar later alsnog de bekendheid die die toen eigenlijk al had verdiend.