Het dreigt een zwaar seizoen te worden voor de wat meer nostalgisch ingestelde koersliefhebber. Eerst werd de Ronde van Vlaanderen ontdaan van zijn Muur, en nu is er een week later misschien ook een Parijs-Roubaix zonder Bos. Reden: de keien in het Bos zijn vies.
Zijn ze
We waren met z’n zessen. In twee auto’s kachelden we dezelfde haarspeldbochten omhoog die de wielrenners in de Tour van 2005 drie dagen later voor hun kiezen zouden krijgen. We wisten toen nog niet hoe één van ons daar, op de flanken van de Pla d’Adet,
Ik zie hem staan met een oranje UNOX-muts op z’n hoofd. Weet hij veel dat ze ook vlees verkopen. En van Jort Kelder en z’n boycot heeft-ie ook nog nooit gehoord. Hij staat ingeklemd tussen grote mannen met Friese hoofden en draagt schaatsen. Buiten is het precies -0,00000005
Inmiddels zijn Down Under de wegfietsen alweer uit het vet gehaald, maar wat was het mooi, het zesdaagsenseizoen. Door de fietsjes zonder remmen, waarop coureurs zaten die zich als vanouds met doodsverachting naar beneden lieten smakken in de lucht van verschraald bier en verbrande hamburgers. Door het middenterrein, de menselijke bijenkorf met die schattige hokjes voor de renners. Maar vooral
Zelfs als liefhebber van mensen met een echte topsportmentaliteit – een klootzak durven zijn – had ook ik mijn twijfels, dat geef ik toe. De film Niemand kent mij’ riep die op. Het supertalent dat het in een test, hijgend als Ron Brandsteder in z’n beste
Iedere keer wanneer ik Joop op tv zie, voel ik maar één ding: intens medelijden. Niet omdat ik weet dat hij wel eens van een jachtpartij terugkeert zonder een gems om z’n nek. Dat is prima. Het kan niet altijd feest zijn. Mijn medelijden wordt ook niet veroorzaakt