‘F**king hell. F**king reporters don’t know anything about riding a f**king bunchsprint’, schalde het door de bus in onmiskenbaar Manx.
Cav was boos. Nu vloekte Cav wel vaker, maar dit was erger dan anders. Voor de grap hadden jongens het aantal keren dat het f-woord klonk, wel eens geturfd. Als je nu
Simon Gerrans kwam voor de derde dag op rij verheugd de bus binnenlopen. ‘Still wearing the yellow jersey, great work guys. I wasn’t as good in the sprint as the day before yesterday, but enough to keep the yellow’.
Na twee dagen succes was het nu relatief rustig in en om
Voor iedere amateurfietser/wielrenner/alles-daar-tussen-in is het een must. De geschoren benen. Vooral nu het betere weer lijkt aan te houden en er na een lange herfstachtige lente eindelijk gewerkt kan worden aan de streepjes op de bovenbenen. En dan is het wel nodig dat er geen haartje meer te vinden is.
Maar met
De Kannibaal,
De Krekel,
De Adelaar van Toledo,
De Dolfijn van Bibione,
De Haai van Messina.
Het is slechts een kleine greep uit de lange lijst van prachtige bijnamen die de wielersport in haar rijke geschiedenis jaar heeft voortgebracht. De wielersport is een sport die zich uitstekende leent voor de meest prachtige bijnamen voor even zo mooie renners. Terwijl bij voetbal, tennis, zwemmen of andere
Iets meer dan twee weken geleden zat Mart Smeets in de uitzending van De Wereld Draait Door om het te hebben over zijn nieuwe boek Gepakt. Het boek van Mart Smeets werd gepresenteerd als de samenvatting van een periode van contemplatie en reflectie over een heftige
Het was 26 juli 1998.
Ik was tien jaar oud en voor het eerst zou ik naar een échte Touretappe in de bergen gaan kijken. Eerder waren we al eens naar een tijdrit geweest, die indertijd bijna vanzelfsprekend door Indurain werd gewonnen. Dit zou het echte werk worden. De liefde voor de