Afgelopen zondag reed ik mijn eerste wielerwedstrijd. Het was in Groningen, op het Nederlands kampioenschap voor journalisten. B-groep. Geen idee waar ik ben geëindigd. Maar ik kon de winnaar over de streep zien komen, dus volgens mij deed ik het nog best aardig. Een verslag.
Het parcours voerde door het zuiden van de stad Groningen. Ik woon daar, ik ben
Beste Michael,
Ik moest een klein beetje lachen toen je afgelopen maandag een reactie gaf, naar aanleiding van je beroepszaak in de kwestie-Rabobank. Na een paar uur te hebben geluisterd naar verklaringen van je oud-ploegbazen, gaf je een korte, verongelijkte reactie. Want ze liegen. En Michael, dat
Wat hebben we hem weggewuifd he? Die Floyd. Floydje Landis met z’n geschifte praatjes. Jarenlang bij hoog en bij laag ontkend dat dat positieve plasje positief was en dan uiteindelijk toch toegeven. En dan Lance meesleuren in zijn val. Want zeker, doping, maar de schuld van Lance. Lazer toch op, Floyd. Niemand gelooft jou.
Temidden van een ‘shitstorm’ die zijn weerga niet kent, stuurde Riccardo Riccò een tweet de wereld in. Lance Armstrong blijft een groot kampioen, zei Riccardo Riccò. Want Riccardo Ricco vindt het blijkbaar belangrijk dat de mening van Riccardo Riccò gehoord wordt als het gaat om een omvangrijke dopingzaak.
Wat was hij boos. El Imbatido. Alejandro Valverde zat in de vierde etappe van de Vuelta lekker een gelletje weg te klokken in het wiel van een stoempende ploegmaat, toen de pleuris uitbrak. Sky zette het mes erop en Alejandro mieterde pardoes tegen het asfalt. Kuchend
Ik zal het gelijk maar bekennen. Ik was ooit fan. De Schleckjes. Koersende broertjes, vond ik mooi. Beetje samen tegen het Spaanse pistooltje vechten en stranden in broederliefde. Tweede was ook prima. Zo lang m’n broertje er maar bij is. Samen vissen, pa ook mee. Hondjes mee. Karper gevangen, samen op de foto, een lach. Nog even fietsen en dan