Met kop en schouders stak hij uit boven de steeds verder krimpende zee van smalle ruggen waarin hij traag meedeinde richting de top van een gruwelijke col. Gehuld in het maagdelijke wit, symbool van de jeugd, van de belofte die eerder ingelost werd dan verwacht, zakte hij langzaam maar zeker weg, richting het zwarte gat waarin steeds meer renners verdwenen.
Het achterwiel van mijn fiets draaide nog. Gek dat je juist dat soort dingen ziet op zo’n moment. Ik kwam moeizaam overeind. Nu pas voelde ik de brandende pijn aan mijn knieën en handen. Even verderop lag een vrouw. Mijn vriendjes stonden in een halve kring om haar heen. Ze bewoog niet meer. Haar rok was een stukje omhoog geschoven,
Zelfs in de allerbeste familie komen ze voor: geheimen. Episodes in het grote familieboek die zorgen voor een collectief schaamrood op de kaken. Zo af en toe, op verjaardagen diep in de finale, wanneer grenzen van schaamte door een mist van alcohol vervagen, ploppen ze op; brokstukjes van het verhaal dat iedereen kent, maar waar meestal over wordt gezwegen. Besmuikt,
‘Tiemen Groen werd op één been Nederlands kampioen’ vertelde mijn vader. ‘In Wijk bij Duurstede.’
‘Was hij zoveel beter dan de rest?’
‘Nee, zijn pedaal brak af. Letterlijk dus’.
Mijn vader las een boek waarvan de inhoud hem raakte. Dat had hij wel vaker, dat een boek dat hem beroerde. Het leidde tot een
R. reed harder dan de rest. Veel harder. En natuurlijk werd daar over gesproken. R. zou een uitkering trekken en verder leven als een prof. R. had in het verleden uit de verkeerde pot gesnoept. R. reed onder zijn niveau. En ondertussen ging R. door met winnen. Soms meerdere keren in een week. R. was onvermoeibaar.
Nu mag een renner heel
Met de wetenschap van nu voel ik pijn bij het zien van de beelden. Pijn om een jong, beloftevol leven dat even dramatisch als onverwacht tot een einde kwam.
De klap van dat ene fatale moment dat alles voorgoed veranderde.
Barcelona, 2 augustus 1992.
Ik zie een jonge man. Hij staat op de top van de Olympus. Zwanger van het talent en vol