Afgelopen vrijdag, toen Tom Dumoulin de sprint aantrok voor zijn ploegmaat Wout van Aert, zag ik de bui al hangen. Een potentieel Tourwinnaar die zich gaat bemoeien met de sprint van een renner die hoogstwaarschijnlijk toch wel gewonnen had, is vreemd. Alsof je de sterkste man ter wereld een handje helpt zijn boomstam op te tillen.
Is het ongebruikelijk om als
Opeens voelde ik het. Of ik zag het, dat weet ik niet precies; het kan van beide wat zijn geweest. Het gebeurde op een maandagmiddag op de fiets. Het weer was aangenaam, zonnig, maar het licht was anders, zachter dan het licht van de maanden daarvoor. Het was de aankondiging van een andere tijd, een nieuw seizoen. Langs de Vuelta,
In juni 2017 schreef ik voor De Muur over mijn Tourgevoel na de terroristische aanslag in Nice in de Tour van het jaar daarvoor (14 juli 2016). Het artikel draaide om de vraag of het gepast was om na zo’n gebeurtenis verder te fietsen. Of was dat noodzakelijk? Moest er verder worden gefietst? Juist in zo’n situatie?
En het feit dat
Het moment net voordat je echt valt is het engst. Je zweeft, voor je gevoel, maar soms soms ook letterlijk, ergens tussen hoop en vrees. Het gaat in een flits, maar op de een of andere manier is er ruim voldoende tijd om na te denken over de mogelijke consequenties.
Misschien stap je over enkele ogenblikken gewoon weer op de fiets.
Gisteren zag ik Mathieu van der Poel opnieuw op grandioze wijze de Amstel Gold Race 2019 winnen en ik kreeg kippenvel van mijn hakken tot aan mijn kruin en tegelijkertijd werd ik er ongelooflijk treurig van. Net zoals ik dat word van al die andere, bij gebrek aan live sport opgerakelde beelden, omdat ze herinneren aan een tijd waarin alles
Fuck you, code rood, zei Gerrit. Ik ga lekker fietsen. Gerrit was een nette kerel. Niet het type man dat zomaar fuck you roept, en zeker niet in het openbaar. Maar soms, in de beslotenheid van zijn ergernis, luchtte het hem op. Een daad van verzet tegen de oranje, rood gekleurde betutteling.
Niemand beslist voor mij of ik wel of niet