Het moment net voordat je echt valt is het engst. Je zweeft, voor je gevoel, maar soms soms ook letterlijk, ergens tussen hoop en vrees. Het gaat in een flits, maar op de een of andere manier is er ruim voldoende tijd om na te denken over de mogelijke consequenties.
Misschien stap je over enkele ogenblikken gewoon weer op de fiets.
Gisteren zag ik Mathieu van der Poel opnieuw op grandioze wijze de Amstel Gold Race 2019 winnen en ik kreeg kippenvel van mijn hakken tot aan mijn kruin en tegelijkertijd werd ik er ongelooflijk treurig van. Net zoals ik dat word van al die andere, bij gebrek aan live sport opgerakelde beelden, omdat ze herinneren aan een tijd waarin alles
Fuck you, code rood, zei Gerrit. Ik ga lekker fietsen. Gerrit was een nette kerel. Niet het type man dat zomaar fuck you roept, en zeker niet in het openbaar. Maar soms, in de beslotenheid van zijn ergernis, luchtte het hem op. Een daad van verzet tegen de oranje, rood gekleurde betutteling.
Niemand beslist voor mij of ik wel of niet
Vaak wordt bij een terugblik voor dezelfde prijs een voorspelling meegeleverd.
Vaak zijn die voorspellingen nogal absoluut van aard.
Daar begrepen we niets van, vroeger, bij ons thuis; lui die janken om sportief malheur.
Stel je niet aan! Spaar je tranen voor de momenten waarop je ze echt nodig hebt!
Later, toen bleek dat tranen helemaal niet vanzelfsprekend stromen op de momenten waarvoor we ze hadden opgespaard, sloeg dat onbegrip zelfs om in woede. Een snotterend sportfiguur op de buis, devalueerde
Vrij snel nadat ik vader werd, wisselde het perspectief.
Ik was niet langer de Alain Clarke, maar de vader.
De vader die met breekbare stem de liefde en trots voor zijn kind in een liedje met de wereld deelde.
I see myself
I’m so proud of you
Afgelopen zondag was ik echter weer heel even de Alain, of beter gezegd Mathieu.
Dat kwam door de man