Fuck you, code rood, zei Gerrit. Ik ga lekker fietsen. Gerrit was een nette kerel. Niet het type man dat zomaar fuck you roept, en zeker niet in het openbaar. Maar soms, in de beslotenheid van zijn ergernis, luchtte het hem op. Een daad van verzet tegen de oranje, rood gekleurde betutteling.
Niemand beslist voor mij of ik wel of niet
Vaak wordt bij een terugblik voor dezelfde prijs een voorspelling meegeleverd.
Vaak zijn die voorspellingen nogal absoluut van aard.
Daar begrepen we niets van, vroeger, bij ons thuis; lui die janken om sportief malheur.
Stel je niet aan! Spaar je tranen voor de momenten waarop je ze echt nodig hebt!
Later, toen bleek dat tranen helemaal niet vanzelfsprekend stromen op de momenten waarvoor we ze hadden opgespaard, sloeg dat onbegrip zelfs om in woede. Een snotterend sportfiguur op de buis, devalueerde
Vrij snel nadat ik vader werd, wisselde het perspectief.
Ik was niet langer de Alain Clarke, maar de vader.
De vader die met breekbare stem de liefde en trots voor zijn kind in een liedje met de wereld deelde.
I see myself
I’m so proud of you
Afgelopen zondag was ik echter weer heel even de Alain, of beter gezegd Mathieu.
Dat kwam door de man
Heel nuchter bekeken was het niet strikt noodzakelijk de kampioen op weg naar een witte partytent te ondersteunen, zoals de man met een hesje van de organisatie en de man met een te ruim colbert dat vlak na de finish van Dwars door Vlaanderen zo vol overgave deden.
Mathieu van der Poel kan heel goed zelfstandig fietsen. Dat had hij even
Ik word er altijd een beetje treurig van. Van het beeld dat wel vaker te zien is na afloop van een bergetappe in de Tour, maar dat mij telkens weer bevreemdt. Terwijl er nog renners finishen, een enkeling het lichaam als een citroen uitknijpend voor een zo hoog mogelijke klassering in de schaduw van de mannen om wie het allemaal