Met de wetenschap van nu is het alsof er een monster door het beeld heen rijdt. Ik zie een man die op een onwaarschijnlijk zwaar verzet de Hautacam op raast. Het is 16 juli 1996, de dag ook waarop het einde van het tijdperk Michael Indurain wordt ingeluid. Een dag later,
Het is al meer dan een week geleden, maar het beeld zit nog altijd in mijn hoofd. Kort na de finish van de slotetappe van de Baloise Belgium Tour verschijnt er een man op mijn televisiescherm. Hij zit op een stoeltje in zo’n tent waarin renners zich klaarmaken
Over H. werd gesproken in het wereldje. Dat gebeurde wel vaker wanneer jongens hard reden, maar vaak ebde dat na verloop van tijd weer weg. Bij H. echter hield het aan. Alsof er een wolk van bedrog, misschien wel sensatie, om zijn lichaam zweefde. Als het al bestond, een verschil tussen oud en nieuw wielrennen, dan was H. een exponent
Met de wetenschap van nu hebben de beelden bijna iets lugubers. Namen uit een bezwaard verleden schieten voorbij: Ivan Gotti, Roberto Heras, Richard Virenque. Ik zie een pezige man in een roze pak. Hij bestijgt de flanken van de Alpe di Pampeago op een manier die doet denken aan een insect tegen een muur. Spottend met de zwaartekracht, spottend met
Dirk zat op zijn fiets alsof hij een chronisch ontstoken balzak had. Een beeld dat versterkt werd door de zadeltas waarin hij heel veel spullen voor het geval dat vervoerde. Dirk was een degelijk mens. Hij hield van zekerheid, hoewel de aanschaf van de fiets gezien kon worden als een gok. Een gok die hem in ieder geval een flinke
Ik zat op de wc en keek uit naar wat komen ging. De Ronde van Haaften stond op het programma. Een ronde die door het leven ging als zwaar. En toch kon ik niet wachten om los te gaan. Vliegen, dat deed ik die weken. Eindelijk begon het te lopen. De