Er schuifelden mensen voorbij ons huis. In de luwte van de huizen was het aangenaam. De zon hing laag boven de horizon, gaf de wereld alweer een beetje kleur, verspreidde de signalen van het naderende voorjaar. Op de televisie was de lente al lang en breed begonnen. Koers! Wielrenners die als kalveren voor het eerst de wei in vlogen. Het
Een sensatie alsof we weg waren met twee. Een paar minuten daarvoor was hij niet meer dan een rode vlek in de verte geweest die maar heel langzaam dichterbij kwam. Een Van Gaal-achtige gedachte: was hij nou zo sterk of ik zo zwak? Een dreigende chasse patate in de anonimiteit van een zondagmiddagrit. Net voordat ik aansloot, leegde ik op
Ik lag al op bed, maar kon niet slapen. Beneden was het onrustig. Er werd druk heen en weer gelopen, gepraat. De voordeur ging open, papa’s voetstappen op het grind, daarna het portier van de auto. Een kwartier later was hij terug. Het geritsel van zakken, de koelkast die open en dicht ging, mijn zus die riep dat ze bitterballen
Er lag een zwart shirt op mijn schoot. Zo’n veel te wijd, volkomen vormloos exemplaar dat in bed gedragen wordt en over het algemeen eindigt in de schuur om de fiets mee op te wrijven. Op de linkerborst stond een logo gedrukt. Iets met groen en geel, een afbeelding van een
Omloop Het Nieuwsblad
Anders dan andere jaren keek ik als een berg op tegen het moment dat het wielerseizoen met De Omloop Het Nieuwsblad, of Het Volk, wat mij betreft; what’s in a name, dan echt van start zou gaan. Alsof er ijs groeide in de sloten, schaatsers verwachtingsvol
Foto: Maarten/@filmvanalledag
De wind rolde als een bal over de polder die in de verte werd begrensd door riet, wilgenhout en een molen. Ik voelde me als een fietsende kegel aan het einde van een kaarsrechte baan van gras. Links van mij trok de A27 als een zwarte streep door het