De renner had eeuwigheidswaarde gecreëerd. Hij had zijn bijdrage geleverd aan de kringloop van het leven. Het ging even snel als anders, en toch voelde hij zich bijzonder, euforisch, aantrekkelijk zelfs. Zijn leven zou weer richting krijgen, de structuur die hij zo nodig had.
Ze rookten samen een sigaret. Het was het meest opwindende dat hij ooit had gedaan.
‘Dat was fijn’
De renner voelde dat hij er aan ging voor de moeite. Klemgezet, door een onafgerond verleden in twee delen en de toekomst waar hij nog lang niet klaar voor was.
Ze wilde een kind.
Een morele verplichting, omdat de mantra die hem een paar jaar had gedekt- als ik gestopt ben lieve schat- haar betekenis verloren had.
Weerloos liet hij zichzelf verschalken, als
De regen geselde het dorp. Net als toen in Kuurne, een gedachte die hij meteen verdrong. Vanonder een boom keek hij naar de supermarkt, naar de mensen die met een paraplu of een plastic zak boven hun hoofd richting hun auto’s snelden. Hij baalde van het pak dat hij droeg. De kleding van zijn laatste ploeg. Ooit stond het symbool
Met het naderen van het dorp, kwamen de herinneringen. Aan zijn ouders, de broers, de camping die ze jaarlijks bezochten. Aan de dag dat hij vertelde dat hij ging.
De renner zat aan tafel met zijn broers. De moeder lag op de bank. Ze aten bami uit een plastic bak. Daarna rookten de broers een sigaret. Ze tipten de askegels in
Toen hij zich na drie weken mateloosheid voelde als een rottend en gistend stuk fruit, greep hij terug naar een oude gewoonte: de fiets.
Voor de spiegel kleedde hij zich aan. Met een zweem van spijt keek hij naar het lichaam waarin hij zichzelf verloren had. De kleding knelde, hij voelde zich als een volgepropte worst. Eenmaal
Fiets aan de wilgen
‘En nu?’ vroeg de vrouw achter het stuur.
‘Hoezo, en nu’ antwoordde de wielrenner, feitelijk ex-renner, languit op de bijrijderstoel, witte sportsokken op het dashboard. Een paar uur eerder was hij voor het laatst over de finish gebold. In de buik van het peloton. Daarna