In het voorjaar van 2003 stond ik ergens in Brabant, bomvol moraal, aan de start van een van de eerste koersen van een nieuw seizoen. Nog geen half uur later zag de wereld er een stuk minder rooskleurig uit en vroeg ik me af of ik het wel waard was een
Ik was een martelaar die gebonden aan een veelkleurig lint door de straten van een dorp werd gesleept. Vanuit mijn positie waren de gezichten van mijn folteraars niet te zien. Alleen als ik mijn gebutste lijf helemaal uitstrekte, zag ik hun ruggen die meedeinden op de brute kracht van hun pompende
Geen nummers op de rug, geen bloemen aan de meet en roem die slechts een week lang draagt. En toch is het koers. Gewoon op de weg van iedereen. Met het mes tussen de tanden, omdat de mijne nog altijd langer is dan
Daar! Rechts langs dat hek; ruimte! Nu! Niet omkijken, gaan! Alles geven, ALLES! Volle bak. Rammen! Knijpen, tot de laatste druppel! Als een rijpe citroen. Twee rondjes maar. Alles in eigen hand. Kerk, bocht, even uit het zadel, aanzetten. Een auto voor het peloton. Moraal! Tand erbij. Harder, harder! Sneller, sneller!
De straat onder je oksel; geen renner te zien. Los,
Wielrennen is een vorm van fietsen. Wat niet automatisch betekent dat elke fietser een wielrenner is. Maar waarin zit dan het verschil? Met andere woorden; wanneer is een fietser een wielrenner? Heeft het te maken met het prestatieniveau? Met het wekelijks met een nummer op je rug door
Ik sprak hem voor het eerst op de pont die ons bij Vuren naar de overkant van het water bracht. Normaal gesproken een no go
area; wielrenners fietsen over bruggen, toerboeren laten zich overvaren op een lome schuit, genietend van rust, water en weidse vergezichten. Maar dat was voor later, wanneer ik grijs,