Was ik ooit in mijn leven zo bang geweest?
Ik bevond me in een fietsend inferno, om me heen krioelden de duivels. Dwazen die met ware doodsverachting vochten voor een plek aan de bumper van een auto. Krampachtig hield ik mijn stuur vast, mijn vingers op de remgrepen; klaar om op elk gewenst moment te knijpen. Zover als mogelijk rekte ik me
“Een heel strak frame, dat ga je echt merken in de koers.” zei Gerrit Plieger. Ik hoorde hem maar half; keek verliefd naar de fiets waarover het ging. Eigenlijk maakte het geen bal meer uit wat hij zei; ik had mijn keuze al lang gemaakt. Dit was de fiets waarop ik de
Dit verhaal is een onderdeel van de HetisKoers! WK special
Toen Lance Armstrong in oktober 1993 in Oslo door de gietende regen naar de wereldtitel soleerde, hing ik verveeld met een vriend op mijn slaapkamer. Het was zondagmiddag en we vulden onze tussen twee kerkbezoeken ingeklemde tijd met
Anna Staelens, echtgenote van de West-Vlaamse wielerprof Jan Staelens was het perfecte wielervrouwtje. Ze vertroetelde haar man als een baby, verzorgde de kinderen, hield het huis aan kant en met het naderen van de kerst was ze gewillig voor de jaarlijkse liefdeseruptie van haar verder heilig in onthouding gelovende man.
Die Jan Staelens was een hardwerkende, weinig getalenteerde wielerprof. Een kanttekening
De geur van het ziekenhuis vermengde zich met de muffe lucht van het tweedehands boek: Mijn wegjournaal van Eddy Merckx
, opgetekend door journalist Louis Clicteur. Een paar uur eerder had ik het zonder erbij na te denken in mijn tas gegooid. Eigenlijk stond mijn hoofd niet naar wielrennen en zeker
Eerlijk gezegd was ik nogal bang voor oom Gijs. Niet alleen vanwege zijn woeste uiterlijk –hij droeg een enorme baard- maar vooral omdat hij zo onberekenbaar was. Meestal was hij stil en teruggetrokken om dan weer, zomaar uit het niets, vriendelijk en joviaal te zijn. Maar het waren toch vooral zijn woede-uitbarstingen die me angst inboezemden. Op dat soort momenten