“Als je echt een goede wielrenner wil worden, heb ik nog wel wat tips voor je,” zei Arie op samenzweerderige toon. We reden naast elkaar op de smalle dijk aan de achterkant van een 20 man grote groep. “Voor!” klonk het vanaf de kop. De groep veranderde in een lint, een bus raasde voorbij en de groep nam haar oude
“Zo’n criterium is echt heel gaaf!” hield ik mijn ouders voor. “Dat moet je gewoon een keer meemaken, een berg publiek, beetje show, misschien zijn er al wat profrenners. Echt heel leuk!” Ze twijfelden en ik voelde dat ze nog maar een klein zetje nodig hadden. “En ik denk dat ik best wel kans maak om winnen. Ik zou het
Mevrouw Van Zetten uit Tiel had een rotleven. Dankzij Mart Smeets door wie ze was uitgegroeid tot een symbool van onnozele, provinciale onwetendheid. En vooral tijdens de Tour de France, wanneer heel Nederland opeens van wielrennen hield en basale wielerweetjes als de chasse patate en de edele kunst
‘Die renner die vandaag voorop reed, die donkere, dat negertje. Ja negertje, hij was wel heel donker dus ik noem dat maar een neger. Dat is al verbazingwekkend dat die met een fiets kunnen rijden.’
Wielrennen is een overwegend blanke sport. Kijk maar eens naar de sfeerbeelden van een grote toertocht als
Kees Pellenaars uit Prinsenbeek was een ploegleider uit de oude doos, één van de oude stempel: niet lullen maar poetsen. Bijna een karikatuur: dikke kop, sigaar tussen de vlezige lippen en een pilotenbril op zijn neus. Je zou er zo een stripheld van kunnen maken. En als een ware buurman Bolderbast
Met mijn rechterwijsvinger duwde ik Johan van der Velde over het randje de diepte in. Hij was afschuwelijk verminkt; zijn linkerarm bungelde gescheiden van zijn romp aan het stuur van zijn fiets. Gespannen nam ik de omgeving in me op; had iemand het gezien? Zomaar opeens was de Fransman Pelier de