We moesten op de foto. Opa en oma in het midden en de kinderen en kleinkinderen er omheen. Ik stond naast mijn vader en 
vlakbij opa en oma. Het was een bijzondere dag; opa en oma waren 40 jaar geleden, op 9 juli 1943, met elkaar getrouwd en gaven een feest.
“Ik ben een wielrenner met een afgetrainde kop. Eindeloos malen mijn benen. Pezig, lang en slank zijn ze. Macht, ik heb macht, maar kom bijna niet vooruit. Ik moet naar die top. Nog meer moet ik geven. Dieper en dieper moet ik gaan. Grenzen doorbreken. Ik durf 
niet; de angst voor de pijn is
Na afgelopen winter waarin zo ongeveer elk heilig wielerhuisje van zijn voetstuk donderde en een complete generatie als leugenachtig en verloren werd weggezet, moest alles anders worden. Een frisse wind door een bedompt hok vol bedrog. Een cultuur waarin winnen op een krentenbol en een blozende boterham met kaas niet langer een utopie maar de nieuwe realiteit moest zijn. Waarheidscommissies,
“Toen het leven plots vol in de remmen kneep”
(Openingszin van Als eerste, een eerbetoon van Rick de Leeuw aan Wouter Weylandt)
Dat ene fatale moment, die verschrikkelijke gebeurtenis die de grond onder je voeten vandaan slaat en je verbijsterd 
en verslagen achterlaat. Verdoofd, niet in staat om te beseffen
Is het een indrukwekkende prestatie wanneer een renner van gevorderde leeftijd nog steeds koerst op het (bijna) hoogste niveau? Of wordt het een beetje treurig wanneer hij op die leeftijd nog steeds rondrijdt in een peloton waarvan de helft zo jong is dat hij met gemak hun vader had kunnen
Op het graf van Frank Vandenbroucke in het Belgische Ploegsteert is een goudkleurige weg aangebracht. Een verwijzing naar de laatste kilometers van Luik-Bastenaken-Luik, de klassieker die hij in het voorjaar van 1999 op zo’n indrukwekkende wijze won. De vergulde weg loopt door tot in de gespleten grafzerk en eindigt dan in leegte. Het staat symbool voor de strijd van zijn leven die nu, met zijn dood