Zaterdagmiddag rond de klok van drie; mijn dochter vroeg of ik met haar een rondje wilde skeeleren.
Nu even niet, lieve schat, de Ronde van Lexmond komt eraan, begrijp je; papa wil echt even trainen.
Net vertrokken werd ik voorbij gereden door een scooter. Daarachter fietste een gast in een blauw pak dat je normaal gesproken alleen op televisie ziet.
Met een gangetje van
Ha, ha, ha, ho, ho! Van Laeksmuiden lachte zich ten barsten. Zijn dikke pens drilde als een vette pudding. Met zijn vlezige klauwen hield hij het gevaarte in bedwang.
Ha, ha! Het leek alsof hij zijn controle verloor over zijn gespeelde lach. De redactie bekeek het tafereel met een mengeling van angst, nieuwsgierigheid en leedvermaak, richting mij, die brutale jonge snaak
Mijn neef Karel, het enige kind van tante Jo en ome Cor, was een sneue gast. Hij leefde 100% voor de wielersport, maar reed nooit een platte prijs. Onderwijl zwetste hij over de koers alsof hij een succesvol profrenner was. Op familiefeesten toog hij al zeer vroeg huiswaarts. Wat op zich geen offer was. Feestjes in onze familie waren namelijk
Bij de berichten dat wielrenner Michele Scarponi tijdens een training was verongelukt, waren diverse foto’s afgebeeld.
Van een renner knokkend in koers, trainend met een papegaai op zijn schouder, winnend in een heel recent verreden koers.
Maar er was ook een foto van een vader, paardjerijdend in een huiskamer met twee kinderen op zijn rug.
…anche se solo per
Het rommelde aan de vooravond van de traditionele opening van het jaar, normaal gesproken een fijne avond met gelijkgestemden. Het kleine zaaltje achter het café was als vanouds gevuld met mannen en vrouwen vol goesting en sponsoren met een gulle portemonnee. Straks zouden er mooie woorden van de voorzitter zijn, fietsdromen stonden klaar voor de lancering. Alles was gereed voor
‘Wij, jij en ik dus. Wij worden een succes.’
Dat is wat hij als eerste tegen mij zei.
‘Een groot succes’, herhaalde hij nog maar eens.
Hij droeg een iets te groot pak en hij rilde een beetje, waardoor het leek alsof hij een tekening met doorgelopen lijntjes was.
Om zijn woorden kracht bij te zetten, zwiepte hij zijn wijsvinger heen en weer op